Modern Türk hikâyesinin kurucu isimlerinden Ömer Seyfettin (1884-1920), 1884 yılında Gönen’de dünyaya gelmiş ve 6 Mart 1920 yılında İstanbul’da vefat etmiştir. Bu kısacık ömürde birkaç ömre sığacak kadar eser kaleme almış, fikirleriyle dönemine damga vurmuş ve sonraki nesilleri de derinden etkilemiştir. Sadece edebî dünyasıyla değil fikrî âlemiyle de nesiller üzerinde etki bırakan Ömer Seyfettin’inin ilk hikâyesi 1902’de Sabah gazetesinde çıkan “Tenezzüh”tür. Hikâyelerinde, şahsi hayat tecrübelerinin izlerini görebildiğimiz Ömer Seyfettin’in, “And”, “Falaka”, “İlk Cinayet”, “Kaşağı” hikâyeleri çocukluk yıllarının; “Bomba”, “Beyaz Lâle”, “Nakarat” gibi hikâyeleri ise askerlik hayatının birer yansıması olarak kabul edilmiştir. Dilciliğiyle de ön plana çıkan Ömer Seyfettin’in Selânik’te Genç Kalemler dergisinde on altı bahis hâlinde yayımlanan “Yeni Lisan” yazısı, Türk dili ve edebiyatında yeni bir çığır açmış ve dilin millîleştirilmesi üzerine geniş bir tartışma zemini başlatmıştır. Türk edebiyatı ve diline birçok açıdan katkıda bulunmuş öncü bir şahsiyet olan Ömer Seyfettin, 1920 yılında İstanbul’da vefat etmiştir.