Bu makalenin amacı “ülke içinde yerinden olmuşlar” olarak tanımlanan vatandaşlarımızın kent ortamında yoksullukla ilişkilerini Bourdieu’nün “habitus” ve “kültürel sermaye” kavramlarıyla açıklamasını yapmaktır.“Yerinden olmuş kişiler” yaşanan zorunlu göç sonucunda; kentsel yoksulluk, eğitim hakkından yararlanamama, sağlık hizmetlerinden yararlanamama, sosyal güvenceden yoksunluk, işgücü piyasasına yeterince katılamama, işsizlik ve kentsel mekânda ayrımcılığa uğrama gibi birçok sorunla baş etmek zorundadırlar. Bu çerçevede gelişen yoksulluk kültürü, yoksulluk döngüsünü kıracak bir gelir düzeyi yakalayamayan aileler içerisinde yetişen yeni neslin kültürel sermayesini oluşturmakta ve onların bedenlerine yazılmaktadır. Dolayısıyla bu yerinden olmuş kişilerin algılama, düşünme ve davranma kalıplarını biçimlendirmekte ve yeniden üretilmesini sağlamaktadır

The purpose of this paper is to discuss and analyze the problems of “internally displaced persons” who live in poverty in urban settlement, with special reference to Bourdieu’s terms “habitus” and “culture capital”.“Internally displaced persons” have suffered urban poverty, lack of education, lack of better access to health services, poor participation in labor market and they have been subjected to the so called “urban discrimination”, that is, a discrimination that is not based on “belief” and or “ethnicity” as expected, but is based on “urban-rural dichotomy”. The culture of poverty generated under such conditions become man made fate of Thus, new generations grown up within the families living below poverty line have developed a culture of poverty determining the thinking and perception of internally displaced persons and their cultural and social reproductions. In other words, poverty in its all dimensions becomes a vicious circle, a man made fate written into the bodies of internally displaceds or a culture capital in Bourdieuan terms