Çocuk Suçluluğu ve Gelişimsel (Risk-odaklı) Suç Önleme

Çocuk suçluluğu, tüm dünyada olduğu gibi Türkiye’de de ciddi boyutlarda kendini göstermektedir. Toplumumuzu derinden etkileyen böylesi bir sosyal sorunun sadece hukuk ve ceza adalet sistemi içerisinde ortaya koyulan uygulamalarla çözümlenmesi mümkün olmamaktadır

Anahtar Kelimeler:

Çocuk Suçluluğu, anti-sosyal davranış, erken müdahale, suç önleme stratejileri, gelişimsel (risk-odaklı) suç önleme

Çocuk Suçluluğu ve Gelişimsel (Risk-odaklı) Suç Önleme

As in most countries, juvenile crime is at a striking level in Turkey. Such a deeply-rooted societal problem cannot be solved solely by means of criminal justice policy and interventions. Based on official crime statistics, this paper first presents data on the extent and nature of juvenile crime in Turkey. Second, based on recent criminological research findings in Turkey and the developed world, this paper discussed why policy makers should also focus on crime prevention strategies outside the criminal justice system in order to reduce juvenile crime more effectively. Finally, this paper focuses on “developmental (risk-focused) crime prevention”—a crime prevention paradigm which has been brought into the field of criminology from public health sector in the 1990s and since then has been increasingly adopted in several Western countries—and discuss the advantages of these programmes over other crime prevention strategies, especially criminal justice policy and interventions. Developmental (risk-focused) crime prevention strategies, a highly neglected area in Turkey, can interfere early in the life-course before the onset of serious delinquent behaviour through programmes designed to support children by targeting individual, family, school and community risk factors and prevent the accumulation of antisocial behaviour and associated negative effects over the life-course. Given that crime incurs considerable costs for both the individual and the society, early intervention programmes—if effective in reducing crime—will bring substantial benefits to the whole society

Keywords:

Juvenile delinquency, antisocial behavior, early intervention, strategies of crime preventions, developmental (risk-driven) crime prevention,

PDF

___

Ankara Üniversitesi Kriminoloji Enstitüsü. (1954). 1000 Mükerrir Suçlu Hakkında Kriminolojik Anket. Ankara Üniversitesi Hukuk Fakültesi Yayınları N: 73. Ankara: Güzel Sanatlar Matbaası.
Bal, H. (2007). "Toplumsal Eşitsizlik Temelinde Çocuk Suçluluğu (Isparta-Van Karşılaştırması)", Sosyoloji Dergisi, 17: 293-311.
Bayındır, N., Özel, A., Köksal, E. (2007). "Çocuk Suçluluğunun Demografisi: Kütahya Şehri Örneği" Polis Bilimleri Dergisi 9(1-4): 95-108.
Brand, S. ve Price, R. (2000). The Economic and Social Costs of Crime. Home Office Research Study No: 217. London: Home Office.
Bronfenbrenner, U. (1979). The Ecology of Human Development: Experiments by Nature and Design. Cambridge, MA: Harvard University Press.
Deater-Deckard, K., Dodge, K. A. ve Sorbring, E. (2005).“Cultural Differences in the Effects of Physical Punishment.” M. Rutter ve M. Tienda (Ed.) Ethnicity and Causal Mechanisms. Cambridge, NY: Cambridge University Press.
Demir, N. Ö., Baran, A. G., Ulusoy, D. Türkiye’de Ergenlerin Arkadaş-Akran Grupları ile İlişkileri ve Sapmış Davranışlar: Ankara Örneklemi, Bilig/Türk Dünyası Sosyal Bilimler Dergisi, 2005; 32: 83-108.
Devlet İstatistik Kurumu (DİE). (1998). Güvenlik Birimine Gelen/Getirilen Çocuk İstatistikleri (Seçilmiş 27 İl) 1997. Ankara: DİE.
Devlet İstatistik Kurumu (DİE). (1999). Güvenlik Birimine Gelen/Getirilen Çocuk İstatistikleri (Seçilmiş 27 İl) 1998. Ankara: DİE.
Devlet İstatistik Kurumu (DİE). (2001a). Güvenlik Birimine Gelen/Getirilen Çocuk İstatistikleri (Seçilmiş 27 İl) 1999. Ankara: DİE.
Devlet İstatistik Kurumu (DİE). (2001b). Güvenlik Birimine Gelen veya Getirilen Çocuk İstatistikleri (Seçilmiş 27 İl) 2000.Ankara: DİE.
Devlet İstatistik Kurumu (DİE). (2003). Güvenlik Birimine Gelen veya Getirilen Çocuk İstatistikleri (Seçilmiş 27 İl) 2001. Ankara: DİE.
Devlet İstatistik Kurumu (DİE). (2004a). Güvenlik Birimine Gelen veya Getirilen Çocuk İstatistikleri (27 İl) 2002. Ankara: DİE.
Devlet İstatistik Kurumu (DİE). (2004b). Güvenlik Birimine Gelen veya Getirilen Çocuk İstatistikleri (27 İl) 2003. Ankara: DİE.
Devlet İstatistik Kurumu (DİE). (2005). Güvenlik Birimine Gelen veya Getirilen Çocuk İstatistikleri (27 İl) 2004. Ankara: DİE.
Dönmezer, S. (1943). "Garp Memleketlerinde Çocuk ve İnkişafları". İş Mecmuası Çocuk Sayısı, 34: 96-126. Suçluluğunun Umumi
Duyan, V. ve Duyan, G. Ç. (2007). Gençlerin Demografik Özellikleri, Aile İlişkileri ve Aile İşlevleri, Arkadaşlık İlişkileri, Okul Yaşamı ve Yoksulluğun Suç Davranışına Etkisi. Proje Sonuç Raporu. (TÜBİTAK – SOBAG 106K097).
Eisner, M. P. ve Ribeaud, D. (2005).“A Randomised Field Experiment to Prevent Violence.”European Journal of Crime, Criminal Law and Criminal Justice 13(1): 27-43.
Erdoğmuş, Z. (1993). Hüküm Giymiş Erkek Çocukların Suç İşlemelerinde Rol Oynayan Faktörler: Elazığ Çocuk Islahevi Örneği. M. Tezcan ve N. Çelebi (Ed.), Sosyolojide Son Gelişmeler ve Türkiye’de Etkileri içinde (s. 114-131). Abant: Unesco Milli Komisyonu.
Estrada, F. (1999). "Juvenile Crime Trends in Post-War Europe". European Journal on Criminal Policy and Research, 7: 23-42.
Farrington, D. P. (1991). "Childhood Aggression and Adult Violence: Early Precursors and Later-Life Outcomes". D. J. Pepler ve K. H. Rubin (Ed.) The Development and Treatment of Childhood Aggression (ss. 5-29). New Jersey: Lawrence Erlbaum Associates, Inc.
Farrington, D. P. (1992). "Criminal Career Research in the United Kingdom" British Journal of Criminology, 32: 521-36.
Farrington, D. P. (1996a). “The Explanation and Prevention of Youthful Offending,” J. D. Hawkins (Ed.) Delinquency and Crime: Current Theories. Cambridge, Melbourne: Cambridge University Press.
Farrington, D. P. (1996b). Understanding and Preventing Youth Crime. York: Joseph Rowntree Foundation.
Farrington, D. P. (1997). “Evaluating a Community Crime Prevention Program.” Evaluation 3: 157-173.
Farrington, D. P. (1997). "Human Development and Criminal Careers" M. Maguire, R. Morgan ve R. Reiner (Ed.), The Oxford Handbook of Criminology içinde (2. Baskı) (s. 361-408). Oxford: Oxford University Press.
Farrington, D. P. (1998). "Predictors, Causes and Correlates of Male Youth Violence" M. Tonry ve M. H. Moore (Ed.), Youth Violence içinde (s. 421-275). Şikago: University of Chicago Press.
Farrington, D. P. (1999). “A Criminological Research Agenda for the Next Millennium.” International Journal of Offender Therapy and Comparative Criminology 43(2): 154-167.
Farrington, D. P. (2000). “Explaining and Preventing Crime: The Globalization of Knowledge – The American Society of Criminology 1999 Presidential Address.” Criminology 38: 1-24.
Farrington, D. P. (2002). “Developmental Criminology and Risk-Focused Prevention,” M. Maguire, R. Morgan ve R. Reiner (Ed.) The Oxford Handbook of Criminology (Üçüncü Baskı). New York: Oxford University Press.
Farrington, D. P. (2003a). “Methodological Quality Standards for Evaluation Research.”Annals of the American Academy of Political and Social Science 587: 49-68.
Farrington, D. P. (2003b). “A Short History of Randomized Experiments in Criminology: A Meager Feast.” Evaluation Review 27(3): 218-227.
Farrington, D. P. ve Loeber, R. (1999). “Transatlantic Replicability of Risk Factors in the Development of Delinquency,” P. Cohen, C. Slomkowski, C ve L. N. Robins (Ed.) Historical and Geographical Influences on Psychopathology. Mahwah, NJ: Lawrence Erlbaum.
Farrington, D. P. ve Painter, K. (2004).Gender Differences in Offending: Implications for Risk-Focused Prevention. Report 9/04. London: Home Office.
Farrington, D. P., Loeber, R. ve Stouthamer-Loeber, M. (2005). “How Can the Relationship Between Race and Violence Be Explained?” D. F. Hawkins (Ed.) Violent Crime: Assessing Race and Ethnic Differences. Cambridge: Cambridge University Press.
Gunnoe, M. L. ve Mariner, C. L. (1997)."Toward a Developmental-Contextual Model of the Effects of Parental Spanking on Children's Aggression."Archives of Pediatrics and Adolescent Medicine 151: 768-775.
Hancı, İ. H., Dülger, H. E., Toy, E., Demirçin, S., Ertürk, S., Coşkunal, H. (1993). "1988-1991 Yılları Arasında Elazığ’da Suç İşlediği İddiasıyla Yargılanan Çocukların Demografik Özellikleri" Ege Tıp Dergisi 32: 343-345.
Hawkins, J. D., Herrenkohl, T., Farrington, D. P., Brewer, D., Catalano, R. F. ve Harachi, T. W. (1998)."A Review of Predictors of Youth Violence". In R. Loeber ve D. P. Farrington (Ed.), Serious and Violent Juvenile Offenders: Risk Factors and Successful Interventions (ss. 106-141). Thousand Oaks, CA: Sage Publications.
Hay, C., Fortson, E. N., Hollist, D. R., Altheimer, I. ve Schaible, L. M. (2006). "Impact of Community Disadvantage on the Relationship between the Family and Juvenile Crime" Journal of Research in Crime and Delinquency, 43(4): 326-356.
Herrenkohl, T. L., Maguin, E., Hill, K. G., Hawkins, J. D., Abbott, R. D. ve Catalano, R. F. (2001). "Developmental Risk Factors for Youth Violence" Journal of Adolescence Health 6: 176-186.
İçli, T., Arıkan, H., Bayrakçı, N., Maden, M., Asker, A., Öztürk, M. ve Özkan, M. (2007). Sokakta Yaşayan, Suç İşleyen ve Suça Maruz Kalan Çocuklar: Ankara ve İstanbul Örneği, Çözümler ve Öneriler. Proje Sonuç Raporu. TÜBİTAK – SOBAG Proje No: 105K015.
İstanbul Üniversitesi Ceza Hukuku ve Kriminoloji Enstitüsü. (1964). Ağır Ceza Mahkemelerine Göre Suçlu Çocuklar Hakkında Kriminolojik Araştırma (1945-1958). İstanbul: Hüsnütabiat Matbaası.
İstanbul Üniversitesi Türk Kriminoloji Enstitüsü. (1953). 974 Suçlu Çocuk Hakkında Kriminolojik Anket. İstanbul: Hüsnütabiat Basımevi.
Jahic, G. ve Akdaş, A. A. (2007). Uluslararası Suç Mağdurları Araştırması: İstanbul Hane Halkında Suç Mağduriyeti. TUBİTAK SBB Proje Raporu. (Proje No: 104K100).
Kazdin, A. E., Kraemer, H. C., Kessler, R. C., Kupfer, D. J. ve Offord, D. R. (1997). “Contributions of Risk-Factor Research to Developmental Psychopathology.” Clinical Psychology Review 17(4): 375-406.
Kızmaz, Z. ve Bilgin, R. (2010). "Sokakta Çalışan/Yaşayan Çocuklar ve Suç: Diyarbakır Örneği" Electronic Journal of Social Sciences 9(32): 269-311.
Kocadaş, B. (2007). "Düşük Sosyo-Ekonomik Yapı Suç İlişkisi: Malatya’da Çocuk Suçluluğu" Sosyolojik Araştırmalar Dergisi 1: 157-186.
Kraemer, H. C., Kazdin, A. E., Offord, D. R., Kessler, R. C., Jensen, P. S. ve Kupfer, D. J. (1997). “Coming to Terms with Terms of Risk.” Archives of General Psychiatry 54: 337-343.
Kumru, A. (2011). Çocukların Bilişsel, Duygusal ve Olumlu Sosyal Gelişimlerinin Boylamsal Çalışılması. Proje Sonuç Raporu, (TÜBİTAK – SOBAG 104K068).
LeBlanc, M. ve Loeber, R. (1998). "Developmental Criminology Updated" M. Tonry (Ed.), Crime and Justice içinde (cilt 23, s.115-198). Şikago: University of Chicago Press.
Lipsey, M. W. ve Derzon, J. H. (1998). "Predictors of Violent or Serious Delinquency in Adolescence and Early Adulthood: A Synthesis of Longitudinal Research". R. Loeber ve D. P. Farrington (Ed.), Serious and Violent Juvenile Offenders: Risk Factors and Successful Interventions içinde (ss. 86-105). Thousand Oaks, CA: Sage Publications.
Lipsey, M. W. ve Wilson, D. B. (1998). “Effective Intervention for Serious Juvenile Offenders,” R. Loeber ve D. P. Farrington (Ed.) Serious and Violent Juvenile Offenders: Risk Factors and Successful Interventions, Thousand Oaks, California: Sage.
Loeber, R ve Dishion, T. (1983). "Early Predictors of Male Delinquency: A Review." Psychological Bulletin 94:68- 99.
Loeber, R. ve Farrington, D. P. (1999). “Never Too Early, Never Too Late: Risk Factors and Successful Interventions for Serious and Violent Juvenile Offenders.” Studies on Crime and Crime Prevention 7: 7-30.
Loeber, R. ve Hay, D. F. (1994). "Developmental Approaches to Aggression and Conduct Problems" M. Rutter ve D. Hay (Ed.) Development Through Life: A Handbook for Clinicians içinde. London: Blackwell Science.
Loeber, R. ve Le Blanc, M. (1990). "Toward a Developmental Criminology." Crime and Justice 12: 375- 473.
Loeber, R., ve Stouthamer-Loeber, M. (1986). "Family Factors as Correlates and Predictors of Juvenile Conduct Problems and Delinquency." Crime and Justice 7: 129- 150.
Magnusson, D., Stattin, H. ve Duner, A. (1983). "Aggression and Criminality in a Longitudinal Perspective". In K. T. Van Dusen ve S. A. Mednick (Ed.), Prospective Studies of Crime and Delinquency (ss. 277-301). Boston: Kluwer- Nijhoff Publishing.
Moffitt, T. E. (1993). "Adolescence-Limited and Life-Course Persistent Antisocial Behaviour: A Developmental Taxonomy." Psychological Review 100: 674-701.
Özbay, Ö. (2003). "Merton’s Strain Theory: Evidence from High Schools in Ankara" C.Ü. Sosyal Bilimler Dergisi 27: 59-76.
Özbay, Ö. (2004). "Yaş, Adolesan Suçları ve Sosyal Bağ Teorisi" Sosyoloji Araştırmaları Dergisi 7: 53-75.
Özbay, Ö. (2011). "Does General Strain Theory Account for Youth Deviance in Turkey?" Nevşehir Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi 1: 107-129.
Özbay, Ö. ve Özcan, Y. Z. (2006a). "Classic Strain Theory and Gender: The Case of Turkey" International Journal of Offender Therapy and Comparative Criminology 50(1): 21-38.
Özbay, Ö. ve Özcan, Y. Z. (2006b). "A Test of Hirschi’s Social Bonding Theory: Juvenile Delinquency in the High Schools of Ankara, Turkey" International Journal of Offender Therapy and Comparative Criminology 50(6): 711-726.
Perry, A., McDougall, C. ve Farrington, D. P. (Ed.) (2005). Reducing Crime: Effectiveness of Criminal Justice Interventions. West Sussex, İngiltere: John Wiley and Sons.
Pfeiffer, C. (1998). "Juvenile Crime and Violence in Europe" Crime and Justice: A Review of Research 23: 255-328.
Thornberry, T. P. (1997). "Introduction: Some Advantages of Developmental and Life-Course Perspective for the Study of Crime and Delinquency". T. P. Thornberry (Ed.), Advances in Criminological Theory: Developmental Theories of Crime and Delinquency içinde (s. 1-10). New Brunswick, NJ: Transaction Publishers.
Tonry, M. ve Farrington, D. P. (1995). “Strategic Approaches to Crime Prevention,” M. Tonry ve D. P. Farrington (Ed.) Building a Safer Society: Strategic Approaches to Crime Prevention: Crime and Justice Cilt. 19. (ss. 1-20). Chicago: University of Chicago Press.
Tuğ, A., Doğan, Y. ve Hancı, H. (2002). "1996-1999 Çocuk Suçluluğu Profili" Ankara Barosu Dergisi, 2: 183-188.
Türkiye İstatistik Kurumu (TÜİK). (2006). Güvenlik Birimine Gelen veya Getirilen Çocuklar (27 İl), 2005. Ankara: TÜİK.
Türkiye İstatistik Kurumu (TÜİK). (2007). Güvenlik Birimine Gelen veya Getirilen Çocuklar (27 İl), 2006. Ankara: TÜİK.
Türkiye İstatistik Kurumu (TÜİK). (2008). Ceza İnfaz Kurumu İstatistikleri 2006. Ankara: TÜİK.
Türkiye İstatistik Kurumu (TÜİK). (2009a). Ceza İnfaz Kurumu İstatistikleri 2007. Ankara: TÜİK.
Türkiye İstatistik Kurumu (TÜİK). (2009b). Güvenlik Birimine Gelen veya Getirilen Çocuklar 2007-2008. Ankara: TÜİK.
Türkiye İstatistik Kurumu (TÜİK). (2010a). Ceza İnfaz Kurumu İstatistikleri 2008. Ankara: TÜİK.
Türkiye İstatistik Kurumu (TÜİK). (2010b). Güvenlik Birimine Gelen veya Getirilen Çocuklar 2009. Ankara: TÜİK.
Türkiye İstatistik Kurumu (TÜİK). (2011a). Ceza İnfaz Kurumu İstatistikleri 2009. Ankara: TÜİK.
Türkiye İstatistik Kurumu (TÜİK). (2011b). Güvenlik Birimine Gelen veya Getirilen Çocuklar 2010. Ankara: TÜİK.
Türkiye İstatistik Kurumu (TÜİK). (2012a). Adalet İstatistikleri 2011. Ankara: TÜİK.
Türkiye İstatistik Kurumu (TÜİK). (2012b). Adrese Dayalı Nüfus Kayıt Sistemi Sonuçları 2011. Ankara: TÜİK.
Türkiye İstatistik Kurumu (TÜİK). (2012c). Ceza İnfaz Kurumu İstatistikleri 2010. Ankara: TÜİK.
Uluğtekin, S. (1991). Hükümlü Çocuk ve Yeniden Toplumsallaşma. Ankara: Bizim Büro.
Ulusoy, D. (2006). "Gençlerin Sapmış Davranışlara Yönelmelerinde Etiketlemenin Etkisi: Lise Son Sınıf Gençliği Örneği", Hacettepe Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Dergisi, 23: 21-31.
Ulusoy, M. D., Özcan Demir, N. ve Görgün Baran, A. (2005a). "Ebeveynlerin Çocuk Yetiştirme Biçimleri ve Ergen Problemleri: Ankara İli Örneği". Türk Eğitim Bilimleri Dergisi, 3(3): 367-389.
Ulusoy, M. D., Özcan Demir, N. ve Görgün Baran, A. (2005b). "Parçalanmış Aile ve Gençlerde Sapmış Davranışlar: Lise Son Sınıf Gençliği Örneği", Hacettepe Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Dergisi, 22: 61-66.
Ünal, H., Çukur, C. Ş. ve Özbayrak, C. (2010). Aile, Arkadaş Grupları ve Okulun Gençlerin Şiddet Davranışlarına Etkisinin Boylamsal Olarak Çalışılması. Proje Sonuç Raporu (TÜBİTAK – SOBAG 106K310).