ABDULLAH ÖZEN, Özlem DOĞAN, Raziye Tamay GÜL BAŞAĞAÇ, TÜREL ÖZKUL, ERHAN YÜKSEL

Türkiye’de Veteriner Hekimliği üzerine araştırmalar: I. Veteriner Hekimliği eğitim-öğretimi

Türkiye’de veteriner hekimliği eğitim-öğretiminin genel durumu, sorunları ve bunlara ilişkin çözüm önerileri üzerine sınırlı sayıda çalışma bulunmakla birlikte, Türkiye ölçekli kapsamlı bir araştırma yapılmamıştır. Bu çalışma, Türkiye’deki veteriner hekimlerin ve veteriner fakültesi öğrencilerinin, veteriner hekimliği eğitiminin verimliliği ile eğitimde yaşanan olası sorunları ve bu sorunlara ilişkin çözüm önerilerini belirlemek amacıyla gerçekleştirildi. Bu amaçla, veteriner hekimler ve veteriner fakültesi öğrencileri için hazırlanan iki ayrı anket formu, yedi coğrafi bölgede veteriner fakültesi bulunan birer ilden toplam 1176 kişiye yüz yüze görüşme tekniği ile uygulandı. Verilerin analizinden; veteriner fakültelerindeki eğitimin “az verimli” bulunduğu; “eğitimin şekli ve süresinin yeterliliğinin” eğitimin güçlü yanları arasında; “uygulamalı eğitimin yetersizliğinin” ise eğitimin zayıf yanları arasında kabul edildiği belirlendi. Sonuç olarak, katılımcı görüşleri doğrultusunda, Türkiye’de veteriner hekimliği eğitiminde yaşanan sorunların; uygulamaların arttırılması, fakülte sayısının ve öğrenci kontenjanlarının azaltılması ile giderilebileceği söylenebilir.

Anahtar Kelimeler:

veteriner uygulama, öğrenci, veteriner hekim, veteriner hekimliği eğitimi, veteriner hekimlik, Türkiye

Researches on Veterinary medicine in Turkey: I. Veterinary education

Although there are limited number studies on general condition of veterinary education and its problems and solution offers of these problems in Turkey, any comprehensive studies in Turkey were not made. This study was carried out with the aim of determining veterinary education efficiency of veterinarians and veterinary faculty students and possible problems in education and the solutions of these problems. For this aim two questionnaires were developed for collecting data and one was applied to veterinary students and the other was applied to veterinary practitioners. The questionnaires applied by interviewing with 1176 participants individually in cities of seven geographical regions of Turkey that have a veterinary faculty. The data were analyzed: the efficiency of the education of veterinary faculties was evaluated as “low”. While “the sufficiency of structure and duration” were accepted as the strong sides of education, the “insufficiency of practical training” was considered as the weakness. In conclusion, in accordance with the opinions of participants it can be said that the problems in veterinary education in Turkey can be solved by increasing practices and decreasing faculty number and student quota.

Keywords:

veterinary practice, students, veterinarians, veterinary education, veterinary medicine, Turkey,

PDF

___

1. Anonim: 1. Türk Veteriner Hekimliği Kurultayı Ön Rapor. Veteriner Hekimler Derneği, Ankara, 1998.
2. Anonim: 2. Türk Veteriner Hekimliği Kurultayı Komisyon Raporları. Medisan Yayınevi Ltd. Şti., Ankara, 2002.
3. Anonim: 3. Türk Veteriner Hekimliği Kurultayı Komisyon Raporları. Türk Veteriner Hekimleri Birliği, Ankara, 2010.
4. Dinçer F: Türkiye Cumhuriyetinin 75. Yılında Veteriner Hekimliğinin Bilimsel Bilançosu. In, Türkiye Cumhuriyeti’nin 75. Yılında Bilim “Bilanço 1923-1998” Ulusal Toplantısı. I. Kitap, I. Cilt. TÜBİTAK Matbaası, Ankara, 335-368, 1999.
5. Özen R, Özen A: Veterinary education in Turkey. JVME, 33, 187-196, 2006.
6. Tito F: VET 2020 Current Aspect of Veterinary Profession and Education in Europe. SOCRATES Thematic Network Project 10042-CP-1-(99)2000-1-PT-ERASMUS-ETN. “VET 2020 Development of European Educational Strategies: Design of Veterinarian Profiles Identified by Market Needs for the Year 2020”, 2002.
7. Krejcie RV, Morgan DW: Determining sample size for research activities. Educational and Psychological Measurement, 30, 607-610, 1970.
8. Bilgin N: Sosyal Psikolojide Yöntem ve Pratik Çalışmalar. Sistem Yayıncılık, İstanbul, 1995.
9. Kasapoğlu A: Tıp Eğitimi Uygulamalı Sosyolojik Bir Araştırma. Ankara Üniversitesi Basımevi, Ankara, 1992.
10. Savaşır I, Şahin NH: Bilişsel-Davranışçı Terapilerde Değerlendirme: Sık Kullanılan Ölçekler. Türk Psikoloji Derneği Yayınları, Ankara, 1997.
11. Özen A, Ateş BK: Sosyo-kültürel değişkenler ışığında veteriner hekimliğin profili: I. Sınıf bilinci ve iş doyumu. Veteriner Bil Derg, 19 (1-2): 39-48, 2003.
12. Özen A, Ateş BK: Sosyo-kültürel değişkenler ışığında veteriner hekimliğin profili: II. Mesleki örgütlenme. Veteriner Bil Derg, 19 (1-2): 49-56, 2003.
13. Özen A, Yüksel E, Özen R, Atıl E, Yaşar A, Yerlikaya H: A study on life satisfaction of Turkish veterinary practitioners. FÜ Sağ Bil Derg, 21, 5-10, 2007.
14. Başağaç Gül RT: Veteriner Tarihi Ders Notları. Ankara Üniversitesi Veteriner Fakültesi Veteriner Hekimliği Tarihi ve Deontoloji Anabilim Dalı, Ankara, 2011.
15. Anonim: Akreditasyon Dosyası. Ankara Üniversitesi Veteriner Fakültesi Veteriner Hekimliği Tarihi ve Deontoloji Anabilim Dalı Arşivi, Ankara, 2011.
16. Dodurka T: Yeni Veteriner Fakülteleri Açılmasın! http://www.abveteriner.org/default.asp?sayfa=133&bolum=122&altbolum=133, Erişim tarihi: 11.02.2008.
17. Yerlikaya H: Artan Fakülte Sayısı ve Veteriner Hekimliği Üzerine Etkileri. In, Yaşar A, Yiğit A, İzmirli S (Eds): II. Ulusal Veteriner Hekimliği Tarihi ve Mesleki Etik Sempozyumu Bildiriler Kitabı. ME-SA Digital Kopyalama Merkezi, s. 201-204, Konya, 2008.
18. Anonim: Veteriner fakülteleri kliniklerinde türe yönelik yapılanma. http://www.yok.gov.tr/content/blogsection/40/274/, Erişim tarihi: 21.11.2011.