2019'un sonlarında patlak vermesinden bu yana benzeri görülmemiş Corona Virüsü Hastalığı (COVID-19), dünya çapında çoğu ekonomiyi ve yaşamı birçok yönden etkiledi. Herkes krize yanıt vermenin bir yolunu bulmaya çalışırken, bu virüsün nasıl geliştiğini, nasıl etkili bir şekilde sakinleştirilebileceğini ve gerekirse insan hayatıyla onarılamaz zararlar olmadan bir arada var olabileceğini anlamak bizim için hala zor. ve bizi nereye götüreceğini. Bu bulaşmanın yarattığı şoklar gerçek ve muazzam çünkü sadece virüse karşı savaşmak için muazzam kaynaklar gerektirmiyorlar, aynı zamanda dirençli olmayı öğrenmemiz ve küresel bir rahatlama için birlikte çalışmamız için bize bir çile veriyorlar. COVID iyileşme hızı, yalnızca tıbbi kurtarma ve halk sağlığı yönetimi gibi somut altyapının yanı sıra ekonomik ve finansal mekanizmadan gelen teşviklere bağlı değildir, aynı zamanda bir ulusun vatandaşlarını tutarlı bir şekilde ilerlemeye yönlendirip yönlendiremeyeceğine de bağlıdır. biraz soyut ama güçlü, kültürel normları ve ortak inancı üzerine. Koronavirüs görünmez olduğundan, tahmin edilmesini ve izlenmesini özellikle zorlaştırdığından, halk sağlığı yöneticileri ve ön saflardaki tıp çalışanları için hastalık kontrolünü etkili bir şekilde uygulama zorluklarını artırıyor. Doğu'dan Batı'ya kayan COVID merkez üsleri hızla geliştiğinde ve yakalanması zor olduğunda, bazıları, tehditkar bulaşıcılığı göz önüne alındığında çoğu ülkenin aynı tehditle ve virüs yayılma hızıyla karşı karşıya kalabileceğini düşündü. İlk birkaç aydan sonra Doğu'da biraz bastırıldı, ardından Batı'daki kuraklıkta bir "orman yangını" gibi sert bir saldırı geldi. Her biri farklı hastalık tepkileri nedeniyle farklı derecelerde COVID istilasına maruz kalan bu bölgelerde iki gelişmiş ve yeni sanayileşmiş ekonomi grubunu (NIE) inceleyen bu çalışma, Hofstede kültürel sınıflandırmasına dayanan kültürler arası uygulamaları analiz etmeyi amaçlamaktadır. Ampirik bulgulara göre, etkili pandemi kontrolünün, büyük olasılıkla, bir ülkenin tüm vatandaşlarının olduğu, uzun vadeli yönelim, düşük bireycilik, yüksek güç mesafesi, göreli erkeklik ve düşük kendini beğenmişlik ile yansıyan işbirlikçi bir kültürden kaynaklandığına inanılmaktadır. devlet tarafından zorunlu kılınan güvenlik önlemlerinin erken ve kapsayıcı uyumunu benimsemek. Aksine, herhangi bir sivil meydan okuma nedeniyle müdahalede başarısız olma riskleri, aksi ve işbirlikçi olmayan bir kültürde geçerli olabilir. Bu nedenle, kamu ve özel sektördeki politika yapıcılara, yaklaşan veya COVID sonrası kriz yönetimiyle karşı karşıya kaldıklarında, şu konularda değerlendirme yapmayı düşünebilmeleri için Batı'ya karşı Doğu-salgın önleme ve kontroldeki anormallikleri ve başarıları belirlemeleri ve değerlendirmeleri önerilir. müdahale etkinliği için pragmatik kültürel özellikler.

The unprecedented Corona Virus Disease (COVID-19) since its outbreak in late 2019 has affected most economies and lives worldwide in many ways. While everyone has tried to find a way to respond to the crisis, it is still challenging for us to understand how this virus is developed, how it can be effectively calmed, and, if needed, co-exist with human life without unrepairable harm, and where it will take us. The shocks from this contagion are real and tremendous as they not only require immense resources to fight against the virus, but they also give us an ordeal to learn to be resilient and work together for a global relief. The speed of COVID recovery does not only rely on the tangible infrastructure such as medical rescue and public-health administration, along with the stimuli from the economic and financial mechanism, it also pivots on whether a nation could lead its citizens to move forward cohesively based on, somewhat intangible but powerful, its cultural norms and common belief. As coronavirus is invisible, making it especially hard to predict and trace, it increases challenges for public-health administrators and front-line medical workers to exercise disease control effectively. When COVID epicenters shifting from East to West were fast-evolving and elusive, some thought that most countries might face the same threat and pace of virus spread given its menacing infectivity. It was somewhat tamped down in the East after the first few months, followed by a rigorous attack like a "wild-fire" in the drought across the West. Inspecting two groups of developed and newly industrialized economies (NIEs) across these regions, where each suffered different degrees of COVID invasion by different disease responses, this study aims to analyze cross-cultural practices founded on the Hofstede cultural classification. In the empirical findings, it is believed that effective pandemic control is most likely resulted from a collaborative culture, reflected in long-term orientation, low individualism, high power distance, relative masculinity, and low self-indulgence, where all citizens of a country adopt early and inclusive compliance of state-mandated safety measures. Contrastingly, the risks of failing intervention due to any form of civil defiance may prevail in a contrary and uncooperative culture. Policy-makers of public and private sectors are therefore recommended to identify and assess the anomalies and successes in the West- vs. East-epidemic prevention and control so that as facing the forthcoming or post-COVID crisis management, they could consider weighing in the pragmatic cultural traits for intervention effectiveness.