Rahmi Aksungur’un heykellerinin, yüzeyin taşıyıcı sisteminin bir sonucu olarak görülen geleneksel heykel dilinin grameri ile tanımlanması oldukça zordur. Bu durum yüzeylerinin ardında yatan inşa sisteminin ve heykeltıraşın onları ele alış yönteminin analizini, onları temellendirebilmek için gerekli kılar. Böylesi bir temellendirme de ancak grid olgusunun Aksungur’un heykellerinde nasıl ele alındığının kavranması ile mümkün olabilir. Dolayısı ile bu çalışmada, 1970'lerin sonlarından itibaren sanatçının, yapıtlarında sıkça karşılaşılan grid olgusunu ele alış biçimi, Rosalind E Krauss ve Hannah B Higgins’in kitapları ve denemeleri ışığında incelenmiştir. Bu bağlamda, Aksungur’un heykellerindeki grid yapılarına ve örüntülerine net bir şekilde odaklanarak, onun heykelinde sürekli tekrar eden bu olgunun, modernist grid’in mekânsal-zamansal ve merkezcil-merkezkaç argümanları bağlamındaki gelişimi tanımlanmaya çalışılmıştır.

The sculptures of Rahmi Aksungur are difficult to identify by the grammar of the traditional sculptural language, which is seen as a result of the bearing system of the surface. This makes it necessary to analyze the structuring system that lies behind their surface and the way the sculptor handles them, in order to identify their grounding principle. Such a justification can only be possible by understanding how the grid phenomenon is handled in Aksungur's sculptures. On account of this study, handling of the phenomenon of grid by the artisit which frequently encountered in his sculptures since late 1970’s, examined in the light of Rosalind E Krauss and Hannah B Higgins’s books and essays. By focusing clearly on grid structures and patterns of Aksungur’s sculptures, we try to define the progression of this consistently repeating phenomenon in his sculptures in the context of spatial-temporal and centripetal-centrifugal arguments of modernist grids.