20341

Sosyo-Ekonomik Bir Gösterge Olarak Boşanma: Tekirdağ İli Örneği

Boşanma, evlilik ve aile kurumu içerisinde yaşanılan problemlerin sonucu olarak ortaya çıkan en yaygın sosyal olgulardan biridir. Modernleşme süreciyle birlikte bütün dünyada ve dolayısıyla Türkiye’de boşanma oranlarında kayda değer bir artışın olduğu gözlenmektedir. Tekirdağ, Türkiye ortalamasına göre yüksek boşanma oranlarına sahip bir ildir. Bu sebeple Tekirdağ’da bu boşanma oranlarının neden yüksek olduğuna ve boşanma sürecinin sonuçlarına dair bir araştırma yapılması hedeflenmiştir. Bu amaçla, Tekirdağ’da 40 kişilik bir örneklemle ve nitel yöntemle yapılan bu çalışmada Tekirdağ’daki boşanma sebepleri, evlilik ve boşanma süreçleri ele alınmıştır. Sonuç olarak, Tekirdağ’da daha bireyselleşmiş bir toplumsal ilişkiler ağının yerleştiği, kadınların ailelerinin boşanma sürecinde çocuklarına daha çok destek olduğu ve boşanma olayının Türkiye’nin diğer bölgelerine oranla daha doğal bir sosyal olay olarak karşılandığı görülmüştür.

Anahtar Kelimeler:

Tekirdağ, Boşanma, Aile, Evlilik, Boşanma Sebepleri

Divorce as a Socio-Economic Indicator: Sample of Tekirdağ

Divorce is one of the most common social phenomena occurring as one of the most common results of the problems occurring in marriage and family. Along with the modernization process, a considerable increase has been observed in divorce rates both in Turkey and all over the world. Tekirdağ is a city which has higher divorce rates than the national average divorce rates. Therefore, this study tries to elucidate the reasons behind these high divorce rates and the results of these divorces by making this field research. For this purpose, this paper examines reasons for divorce, marriage and divorce processes with a sample of 40 people and a qualitative method. The findings and results of the study show that in Tekirdağ there is a more individualized network of social relations, families of women are more supportive to their daughters and the phenomenon of divorce is considered as an ordinary social fact relatively to other regions of Turkey.

Keywords:

Tekirdağ, Divorce, Family, Marriage, Reasons for Divorce,

PDF

___

Akıcı, H. (2012). Türkiye’de Boşanmanın Dinî ve Psiko-Sosyal Sebepleri Üzerine Bir İnceleme. Yüksek Lisans Tezi. İstanbul: Marmara Üniversitesi.ASPB (2014). Türkiye Boşanma Nedenleri Araştırması, M. Turğut (Ed.)., Ankara: Aile ve Toplum Hizmetleri Genel Müdürlüğü Yayınları.
ASPB (2014). Türkiye Aile Yapısı Araştırması: Tespitler, Öneriler. M. Turğut ve S. Feyzioğlu (Ed.), Ankara: Aile ve Toplum Hizmetleri Genel Müdürlüğü Yayınları.
Aktaş, Ö. (2011). Boşanma Nedenleri ve Boşanma Sonrasında Karşılaşılan Güçlükler. Yüksek Lisans Tezi. İzmir: Dokuz Eylül Üniversitesi.
Arıkan, Ç. (1996). Halkın Boşanmaya İlişkin Tutumları Araştırması. Ankara: Başbakanlık Aile Araştırma Kurumu.
Ateş, D. ve Akıntürk, T. (2017). Türk Medeni Hukuku - Aile Hukuku II. Cilt. İstanbul: Beta Yayınevi.
Aybey, S. (2015). Aile ve Dinî Rehberlik Bürolarına Gelen Sorular Işığında Kadınların Boşanma Nedenleri (Ege Bölgesi Örneği) Pamukkale Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 2 (4), 104-126.
Battal, A. (2008). Boşanma Sebepleri. Ankara: Başbakanlık Aile ve Sosyal Araştırmalar Genel Müdürlüğü.
Canatan, K. (2013). Aile Sosyolojisi. İçinde: Kadir Canatan-Ergün Yıldırım (Der.), Aile Kavramının Tanımı (s. 53-65). İstanbul: Açılım Kitap.
Creswell, J. W. (2002). Research Design: Qualitative, Quantitative, and Mixed Methods Approaches. London: Sage Publications.
Çavlin, A. (2014). Türkiye’de Boşanma. İçinde: M. Turğut ve S. Feyzioğlu (Ed.), Türkiye Aile Yapısı Araştırması: Tespitler, Öneriler (s. 196-207). Ankara: Aile ve Toplum Hizmetleri Genel Müdürlüğü Yayınları..
Demirci, Ş, Günaydın, G., Doğan, K., ve Aynacı, Y. (2005). Konya İlindeki Boşanmaların Retrospektif Değerlendirilmesi, Adli Tıp Dergisi,19(1). 22-28.
Giddens, A. (2008). Sosyoloji. Cemal Güzel (Ed.), İstanbul: Kırmızı Yayınları.
İşsever H, Dişçi R. (2000). İstanbul'da 1999 Yılında Sonuçlanmış Boşanma Davalarında Boşanma Nedenlerinin Değerlendirilmesi. Adli Tıp Bülteni, 5 (3), 151-156.
Kır, İ. ve Bülbül, Ö. (2012). Islahiye İlçesinde Boşanma Olgusu Üzerine Sosyolojik Bir İnceleme. Kahramanmaraş Sütçü İmam Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi. 9 (2) 58-69.
Koç, İ. Ve Saraç, M. (2019). Türkiye’de İlk Evlilik Yaşının ve Evliliğe İlişkin Pratiklerin Değişimi ve Boşanma ile İlişkisi. İçinde Türkiye Aile Yapısı İleri İstatistik Analizi (s. 88-133). Ankara: TDV Yayın Matbaacılık Ticari İşletmesi.
Koç, İ. (2014). Türkiye’de Aile Yapısının Dönüşümü. İçinde: M. Turğut ve S. Feyzioğlu (Ed.), Türkiye Aile Yapısı Araştırması: Tespitler, Öneriler (s. 22-53). Ankara: Aile ve Toplum Hizmetleri Genel Müdürlüğü Yayınları.
Nazlı, S. (2001). Aile Danışmanlığı. Ankara: Nobel Yayıncılık.
Sevim, Y., Güldeste, A., ve Öner, C. (2016). Boşanan Erkeklerin Sorunları Üzerine Sosyolojik Bir Araştırma (Elazığ İli Örneği). Fırat Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 26(2), 293-312.
Sucu, İ. (2007). Boşanmış Kadınların Boşanma Nedenleri ve Boşanma Sonrası Toplumsal Kabulleri (Sakarya İli Örneği), Yüksek Lisans Tezi. Sakarya: Sakarya Üniversitesi Türk Medenî Kanunu (2011). https://www.mevzuat.gov.tr/MevzuatMetin/1.5.4721.pdf (Erişim: 12.20.2020).
Yaşartürk, G. (2014). Çekirdek Ailenin Kâbusları: 2000’li Yıllar Türkiye Sineması’nda Çekirdek Aileye Değişen Bakış. Maltepe Üniversitesi · İletişim Fakültesi Dergisi. 1(1), 1-28. Yıldırım, M. E. (2017). Yeni Bir Hayat Kurmak, Kadınlar Anlatıyor: Babalık, Evlilik ve Boşanma. İstanbul: İletişim Yayınları.
Yılmaz, H. (2012). Türkiye’de Muhafazakârlık: Aile, Cinsellik, Din. (Erişim: 05.06.2016) http://www.hakanyilmaz.info/yahoo_site_admin/assets/docs/OSI-2012 Muhafazakarlik-2006-2012-Karsilastirmalar-Sunus-v04.279155522.pdf