Üretim mekanizmalarının unsurlarından birisi finanstır. Günümüz ekonomik sistemleri içinde finansı motive eden en önemli araç faizdir. Semavi dinler, ilke olarak sermayenin doğrudan ekonomiye katılmasını benimsediklerinden faizi yasaklamışlardır. Her yasağın alternatif bir helali vardır. Bu bağlamda İslam’ın temel kaynaklarında sermaye birikiminin aracı olarak kâr-zarar ortaklığı öne çıkmıştır. Bu, daha verimli ve daha adil bir yol kabul edilmiştir. İslam alimleri tarihi süreç içinde kendi şartlarında ihtiyacı karşılayacak ortaklık tipleri geliştirmişlerdir. Ana ilkeler doğrultusunda bu gün yeni ortaklık tiplerine dayalı kurumsal yapılar geliştirilebilir ve etkin şekilde kullanılabilir. Günümüz dünyasında finansın sadece bir üretim aracı olarak değil aynı zamanda siyasi bir güç olarak kullanıldığı da dikkate alınırsa buna zaruret vardır. Otaklıklar için belirlenen genel ilkelerin son derece basit ve çerçeveyi çizen özelliğe sahip olduğu dikkate alınırsa fıkıh alimleri ile ekonomi uzmanlarının işbirliği sayesinde sağlam bir finans modeli geliştirilebilir. Buna ilaveten bu iradenin arkasında kararlı şekilde duracak Devlet bürokrasisi ve toplumsal bilincin oluşturulmasıyla ciddi bir başarının gelmemesi için bir sebep yoktur.

One of the components of the production tools is the finance. In today’s economic systems, the most important tool that motivates the finance is the interest. The divine religions, have in principle banned the interest as they have adopted the direct participation of the capital in the economy. Every ban has an alternative halal. In this context, the profit-loss partnership has emerged as a means of capital accumulation in the main economic sources of Islam. This has been considered a more efficient and fairer way. In the historical process the Muslim scholars have developed sorts of partnership that would meet the needs. In line with the main principles, types of corporate structures based on new partnerships can be developed and used effectively today. In today’s world, it is necessary to consider that the finance is used not only as a production tool but also as a political power. Considering that the general principles set for the partnerships are extremely simple and draws the relevant framework, a solid finance model can be developed through collaboration of Fiqh scholars and experts in economics. In addition to this, there is no reason why there should be no serious success with establishing decisively the state bureaucracy and social consciousness behind this will.