Bu makale, İslam Birliği Teşkilatı (İBT) üye ülkelerinin ekonomik performansını incelemekte ve gravite modeli çerçevesinde ticaret verilerini analiz ederek olası bir İslam Ortak Pazarını tahlil etmektedir. Ticaret ve iş dünyasındakı tüm engeller ortadan kaldırılabilirse İBT’nin üye ülkeleri için bir ticaret yaratımı olanağı mevcuttur. Makale ayrıca, gravite modeli bağlamında çeşitli alt-bölgesel gruplanmaları incelemektedir. Sonuç olarak şu bulunmuştur; İBT’ye üye en byük sekiz ülkeden oluşan D8 ticaret yaratıcı bir özelliğe sahiptir. Örneğin, D8 bloğu içerisidne yer alan iki ülke, blok dışarısında yer alan benzeri iki ülkenin gerçekleştirebileceğinin 2.39 katı daha fazla ticaret gerçekleştirecektir. Makale, uygulanmaları halinde üye ülkeler arasında daha fazla ticarete yol açacak bir grup politika parametresi önermektedir. İslam Ortak Pazarı meselesi, yeni veriler ve değişen küresel bakış açısı altında daha fazla incelenmelidir. Bu makale, Hassan (1999, 2009), Hassan ve Islam (2001) ve Hassan ve diğerleri (2012) çalışmalarını tamamlayıcı ve onalrı geliştirici mahiyettedir. Söz konusu çalışmalarda da benzer sonuçlara varılmış olup politika önerileri geliştirilmişti. 

This paper examines economic performance of the OIC member countries and analyzes the prospect of Islamic common market by analyzing trade data within a gravity model framework. There is scope of trade creation for OIC member countries if all impediments to trade and business can be eliminated. The paper also examines various sub-regional grouping within the context of gravity model, and finds that D8 comprising eight bigger OIC member countries is trade creating. For example, two countries in D8 block would trade 2.39 times more among themselves than two otherwise-similar country in outside the block would. The paper suggests a number of policy parameters which if followed will lead to more trade among member countries. The issue of Islamic common market should be examined further in light of new data and changed global perspectives. This paper is complements and extends Hassan (1999, 2009), Hassan and Islam (2001) and Hassan et al (2012), where similar conclusions were derived and policies were suggested.