Ülkemizde Hak Dini Kur’an Dili isimli tefsiriyle meşhur olan Elmalılı Hamdi Yazır’ın 1878-1942 ilmî kariyerinin önemli bir bölümü fıkıh ilmine dair çalışmalarla geçmiş olmakla birlikte, onun fıkhî mesaisinin gereğince incelenmiş olduğu söylenemez. Bu yazıda Elmalılı’ nın belirli bazı fıkıh meseleleri hakkındaki görüşlerinden ziyade, genel olarak fıkıh ilmi hak kındaki bütüncül tasavvurları ile fıkıh ilminin bir alt dalı olarak tasavvur ettiği vakıflar hukuku ilmine ilm-i ahkâm-ı evkāf dair yaklaşımları ele alınacaktır. Bu bağlamda önce Yazır’ın II. Meşrutiyet’in ilânıyla başlayan yeni dönemde fıkıhtan beklediği işlevlere dair bazı gözlemler dikkatlere sunulacaktır; ardından da modern devirde devletin özelde fıkıhla genelde ise İslâmî ilimlerin bütünüyle alâkalı tutumuna yönelik eleştirileri ortaya konulacaktır

Although the fiqh works of Elmalılı Hamdi Yazır , an author famous for his tafseer work, Hak Dini Kur’an Dili, constitute a large part of his academic career they have not been studied to the extent that they deserve. In this article, rather than concentrating on the opinions presented by Elmalılı on certain matters of fiqh, here we will focus on his approaches concerning integral conceptions of fiqh in general and the laws governing charitable foundations ‘ilm ahkām al- awqāf , which Elmalılı conceived of as a subdivision of fiqh. In this context firstly some observations of Elmalılı concerning the functions that are expected from fiqh in the new period beginning with the 2nd Constitutionalism Mashrūtiyya will be given. Afterwards his criticisms towards the attitude of the state to Islamic sciences in general and fiqh in particular in the modern period will be discussed