Bu çalışmanın amacı, ailesinin yanında yaşayan ve yaşamayan üniversite öğrencilerinin stresle başa çıkma tarzlarını karşılaştırmaktır. Çalışmanın örneklem grubunu, 2015-2016 eğitim-öğretim yılında, Bartın Üniversitesi 194 erkek, 116 kadın olmak üzere toplam 310 kişi oluşturmaktadır. Araştırmada, Şahin ve Durak (1995) tarafından Türkçe’ye uyarlanan Stresle Başa Çıkma Tarzları Ölçeği kullanılmıştır. Verilerin normal dağılım gösterip göstermediği Shapiro Wilks normallik testi uygulanmış ve bunun neticesinde verilerin non-parametrik test koşullarına uygun olduğunun anlaşılmasından sonra anlamlı farklılıkların belirlenmesi için Mann–Whitney U ve Kruskall Wallis testleri uygulanmıştır. Ailesinin yanında yaşayan ve ailesinden ayrı yaşayan öğrencilerin cinsiyetlerine göre “kendine güvenli” alt boyutunda kadın katılımcılar erkek katılımcılara oranla daha yüksek oran elde ettikleri görülmektedir. 18-22 yaş aralığındaki katılımcılar “boyun eğici” alt boyutunda diğer yaş aralığındaki katılımcılara oranla daha yüksek oran elde ettikleri saptanmıştır. Ailesinin yanında kalmayan katılımcılar “iyimser yaklaşım” ve “ sosyal desteğe başvurma” alt boyutlarında aile yanında kalan katılımcılara oranla daha yüksek skor elde etmişlerdir (p<0.05). Sonuç olarak; kadın katılımcıların stresle başa çıkma tarzları açısından erkeklere oranla daha başarılı oldukları gözlenirken, aile yanında kalmayan katılımcıların, aile yanında kalan katılımcılara oranla stresle başa çıkma tarzlarını daha başarılı kullandıkları söylenebilir.

The aim of this study is to compare the ways of coping with stress of university students living and not living with their family.  The study sample is composed of a total of 310 people including 194 males and 116 females from Bartın University in 2015-2016 academic year. In the research, Scale of the Ways of Coping with Stress adapted to Turkish by Şahin & Durak (1995) was used. To understand whether the data show normal distribution or not Shapiro-Wilks normality test was applied and as a result of this, after the data were understood to have been suitable to non-parametric test conditions, Mann–Whitney U and Kruskal-Wallis were applied to determine the significant differences. It is seen that, in the sub-dimension of “self-confident” according to the sex of the students living and not living with their families, female participants had higher ratios than the male participants. It is detected that the participants between the ages of 18 and 22 had higher ratios than the participants between other ages in the sub-dimension of “submissive”.  The participants not living with their family had higher scores than the participants living with their family in the sub-dimensions of “optimistic approach” and “applying to social support” (p<0.05). In conclusion, while the female participants are observed to have been more successful than the males in terms of their ways of coping with stress, it can be said that the participants not living with their family use the ways of coping with stress more successfully than the participants living with their family.