Türkiye’de yakın dönemde yaygınlaşan erken dönem sinema araştırmalarında iki eğilim öne çıkıyor. İlki, daha çok belge tarihçiliği şeklinde yeni belgelerle sinema tarihinin karanlık taraflarını aydınlatmaya yönelik çalışmalardan oluşuyor. Bu eğilimin sinemayla ilgisi biraz tali kalsa da sinema tarihçiliği için malzeme tedarik etmesi dolayısıyla uzun vadeli bir fayda temin etmiş görünüyor. İkinci eğilim ise erken dönem sinema konusunda yabancı literatürde gerçekleştirilmiş çalışmaların teorik yaklaşımından besleniyor. Sinemanın ortaya çıkışı üzerinden modernliği anlamaya çalışan bu eğilim, Türk modernleşmesinin sinemaya bakan yönünü aydınlatması açısından olumlu bir mahiyet arz ediyor. İ. Arda Odabaşı’nın “Milli Sinema: Osmanlı’da Sinema Hayatı ve Yerli Üretime Geçiş” (2017) başlıklı çalışması mevzubahis iki eğilimin güçlü yanlarını bir araya getiren bir araştırma tarzını benimsiyor. Belge tarihçiliği yaparken istiflemenin ötesine geçerek Türk sineması tarihine dair sosyolojik, kültürel ve söylem çözümlemesine dayanan tezler ortaya koyuyor. Öte yandan, ortaya koyduğu teorik katkı belgelerin aşırı yorumlanması gibi muhtemel bir hataya da düşmüyor. Birincil kaynaklardan derlediği bilgileri Türk sinemasına dair bütüncül bir bakışa katkı sunacak şekilde yorumluyor