Köy romanı üzerine Türkiye’deki akademik çalışmaların kısıtlı sayıda oluşu özellikle de araştırmacılar nezdinde bilinen bir gerçektir. Hatta Ramazan Kaplan’ın Cumhuriyet Dönemi Türk Romanında Köy adlı hacimli çalışması dışında ilgili konuda/konularda öne çıkan başka bir kaynağın olmadığı dolayısıyla Türk romanında köyün yansıtılışı, değerlendirilişi veya bir sorunsal olarak ele alınışı noktasında bir “kaynak sıkıntısı” çekildiği söylenebilir. Erkan Irmak’ın yakın zamanlarda yayımlanan ve doktora tezine dayanan Eski Köye Yeni Roman: Köy Romanının Tarihi, Kökeni, Sonu (1950-1980) adlı çalışması, bu bağlamda gerçekten büyük önem arz etmekte. Bu yazıda; eleştirel bir gözle, Irmak’ın çalışmasındaki artıları ve eksileri veya -daha iyi bir benzetmeyle söylersek- “madalyonun ön ve arka yüzündekiler”i -öne çıkan noktalarıyla- belirtmeye gayret edeceğiz.