İnançsızlığa Yönelmede Çevresel ve Entelektüel Faktörlerin Etkisi
İnançsızlık, dini veya spiritüel herhangi bir inanca sahip olmamak, doğaüstü bir gerçekliği kabul etmemek, aşkın varlık/varlıklara inanmamak şeklinde tanımlanabilecek tutumların genel adıdır ve ateizm, agnostisizm, apateizm gibi tiplere ayrılmaktadır. Yapılan araştırmaların önemli bir kısmı, inançsızların 70%'den fazlasının sonradan inançsız olduğunu göstermiştir. İnançlı bir bireyin zamanla nasıl inançsız olduğu sorusuna verilen cevapların büyük kısmı, entelektüel gelişimin buna yol açtığı şeklindedir. Bu araştırmada, inançlılardan ve inançsızlardan oluşan 502 kişiye anket uygulanmış ve 32 inançsız ile mülakat yapılmıştır. Elde edilen bulgular incelendiğinde, inançsızlığa yönelmede çevresel faktörlerin entelektüel faktörleri öncelediği, çevresel faktörlerin etkisiyle inançsız olan bireylerin daha sonra inançsızlıklarını rasyonel olarak gerekçelendirmeye çalıştıkları ve inançsızların entelektüel faktörleri ön plana çıkarma eğilimi sergiledikleri tespit edilmiştir
Towards Unbelief Environmental and The Impact of Intellectual Factors
Nonbelief is the general term for such attitudes as atheism, agnosticism, and apatheism, all of which means the absence of religious or spiritual beliefs; the absence of belief in supernatural beings or God/gods; and the non-acceptance of any reality beyond matter. Most of the research in this field shows that more than 70% of nonbelievers are deconverted from belief to nonbelief. The majority of answers given to the question of how believers become nonbelievers over time involve intellectual development. In this study, 502 believers and nonbelievers, participated in the survey, and 32 nonbelievers were interviewed. Findings show that social and emotional factors have priority over intellectual factors in terms of being a nonbeliever. Those who became nonbelievers due to social factors tried to justify their nonbelief rationally, whereas nonbelievers tended to give intellectual factors