DİN KÜLTÜRÜ VE AHLAK BİLGİSİ DERSİ ÖĞRETMENLERİNİN DERS PLANLARI İLE İLGİLİ GÖRÜŞLERİ VE DERS PLANLARINDA KULLANDIKLARI ÖĞRETİM STRATEJİLERİ

Bu çalışmanın amacı Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi (DKAB) öğretmenlerinin ders planları ile ilgili görüşlerini ve ders planlarında hangi öğretim stratejilerini kullandıklarını ortaya çıkarmaktır. Bu amaçla araştırmaya katılmaya istekli ve alanda çalışan 10 öğretmen ile yarı yapılandırılış mülakatlar gerçekleştirilmiştir. Ayrıca öğretmenlerin ders planlarında kullandıkları öğretim stratejileri incelenmiştir. Araştırma nitel bir yaklaşımla yürütülmüş, görüşme ve ders planlarından elde edilen veriler içerik analizi ile çözümlenip yorumlanmıştır. Çalışmamız sonucunda öğretmenlerin ders planı hazırlamanın gerekliliği ile ilgili fikir birliği içinde oldukları ancak ders planları için yeterli zaman ve emeği harcama konusunda bu istekliliği sürdürmedikleri görülmüştür. Öğretmenlerin hazırladıkları planlar incelendiğinde eğitim bilimsel bir yaklaşımın benimsenmediği ve daha ziyade öğretmen merkezli bir yaklaşım kullandıkları tespit edilmiştir.

Anahtar Kelimeler:

Eğitim, Din eğitimi, Ders planı, Öğrenme, Öğretim stratejisi.

THE OPINIONS OF RELIGIOUS CULTURE AND MORAL KNOWLEDGE TEACHERS ON THE LESSON PLANS AND THE LEARNING STRATEGIES USED IN THE LESSON PLANS

The aim of this study is to reveal the views of Religious Culture and Moral Knowledge Teachers about lesson plans and which teaching strategies they use in their lesson plans. For this purpose, semi-structured inter views were conducted with 10 teachers who were willing to participate in the study and working in the field. In addition, the teaching strategies used by the teachers in their lesson plans prepared for different classes and achievements were examined. The research was conducted with a qualitative approach, and the data obtained from the interviews and lesson plans were analyzed and interpreted with content analysis. As a result of our study, it was observed that teachers agreed on the necessity of preparing a lesson plan, but they did not maintain this willingness to spend enough time and effort for lesson plans. When the plans prepared by the teachers were examined, it was determined that an educational scientific approach was not adopted and they used a teacher-centered approach.

Keywords:

Education, Religious education, Lesson plan, Learning, Instructional strategy.,

PDF

___

Altaş, N. (2002). Türkiye de Örgün Eğitimde Dinin Yeri (1924-1980) Arası Din Öğretimi Anlayışı Üzerine Bir Değerlendirme. Marife Dergisi, 2(1).
Aydın, M. Z. (Ed.). (2020). Güncel Bilgiler Işığında Din Öğretiminde Yöntemler. Ankara: Nobel Akademik Yayıncılık.
Bilgin, B. (1980). Türkiye de Din Eğitimi ve Liselerde Din Dersleri. Ankara: Emel Matbaacılık.
Bilgin, B. (1988). Eğitim Bilimi ve Din Eğitimi. Ankara: Ankara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Yayınları.
Büyüköztürk, Ş. (2011). Sosyal Bilimler İçin Veri Analizi El Kitabı (14. baskı). Ankara: Pegem Akademi.
Creswell, J. W. (2007). Qualitative Inquiry & Research Design: Choosing Among Five Approaches. USA: Sage Publications.
Goldman, R. (1964). Religious Thinking from Childhood to Adolescence. New York: The Seabury Press.
Goldman, R. (1965). Readiness For Religion- A Basis for Developmental Religious Education. London: Routledge and Kegan Paul.
Gözütok, D. (2017). Öğretim İlke ve Yöntemleri (4. baskı). Ankara: Pegem Akademi.
Hall, T. J. & Smith, M. A. (2012). Teacher Planning, Instruction and Reflection: What We Know about Teacher Cognitive Processes. Quest, 58(4), 424-442.
Khan, I. A. (2011). Lesson Planning for Reading: An Effective Teaching Strategy in EFL Classrooms. Elixir Social Studies, 37, 3958-3964.
Koç, C. & Yildiz, H. (2012). Öğretmenlik Uygulamasının Yansıtıcıları: Günlükler. Eğitim ve Bilim, 37(164), 223-236.
Köylü, M. & Oruç, C., (2017). Çocukluk Dönemi Din Eğitimi. Ankara: Nobel Yayınları.
Küçükahmet, L. (1994). Öğretim İlke ve Yöntemleri. Ankara: Gazi Büro Kitabevi.
Saban, A. & Ersoy, A. (2019). Eğitimde Nitel Araştırma Desenleri. Ankara: Anı Yayıncılık.
Santrock, J.W., (2018). Educational Psychology. New York: McGraw-Hill Education.
Selçuk, M. (1992). Din Öğretiminde Yeni Yönelişler: İlköğretim Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi Öğretim Programları ve Bir Uygulama Örneği. İstanbul: Milli Eğitim Basımevi.
Senenmoğlu, N. (2012). Gelişim Öğrenme ve Öğretim- Kuramdan Uygulamaya, Ankara: Pegem Akademi.
Taşpınar M. & Atıcı, B. (2002). Öğretim Model, Strateji, Yöntem ve Becerileri/Teknikleri: Kavramsal Boyut. Eğitim Araştırmaları, 2(8), 207–215.
Tebliğler Dergisi. (2003, 2005). Millî Eğitim Bakanlığı Eğitim ve Öğretim Çalışmalarının Plânlı Yürütülmesine İlişkin Yönerge: Ağustos 2003/2551 ek ve Değişiklikler, Ağustos 2005/2575.
Ünver, G. (2002). Okulöncesi Eğitimi Öğretmen Adaylarının Ders Planı Modelleri. Eğitim ve Bilim, 27(126), 62-69.
Yıldırım, A., & Şimşek, H. (2008). Sosyal Bilimlerde Nitel Araştırma Yöntemleri. Ankara: Seçkin Yayınları.
Yıldırım, E. & Yıldırım, Ö. (2020). İlkokul ve Ortaokul Öğretmenlerinin Ders Planlama Yeterliklerinin İncelenmesi. Millî Eğitim, 49(228), 7-37.
Yürük, T. (2020). Nınıan Smart’ın Yedi Boyutlu Din Modeli’ne Göre Ortaöğretim Programlarında Din Olgusunun Yeri. Çukurova Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, 20(2), 761 – 801.
Zaskis, R., Liljedahl, P. & Sinclair, N. (2009). Lesson Plays: Planning Teaching Versus Teaching Planning. For the Learning of Mathematics, 1(29), 40-47.