Emek RAHTE ÇAYLI

Kamusallık, toplumsal katılım ve medya: Kadın programları etnografisi

Bu çalışmada kamusallık toplumsal eşitlik ve kültürel çeşitliliğin bir arada olduğu, zaman ve mekan sınırlamalarını aşan, kişilerin “kendi sesleriyle” konuşabildiği, farklı fikirlerin müzakere edildiği ve karşıtlıkların üretici bir aradalığının tesis edildiği bir katılım olanağı olarak kabul edilmektedir. “Herkese ulaşan, farklı sınıf ve gruplara aynı kamusal diyaloga katılma fırsatı veren bir medya, ana akımtecimsel medya söz konusu olduğunda ne kadar mümkündür?” sorusu etrafında örülen bu çalışmada, “sıradan insan”ın kendi öyküsünü anlattığı, izleyicinin var olan konuşmaları seyretmekten çıkıp, ele alınan meselelere yorumlarıyla aktif olarak katıldığı “izleyici tartışma programları” kategorisinde değerlendirilebilecek “gündüz kuşağı kadın programları”, yukarıda özetlenen argümanlar ışığında etnografik incelemeye tabi tutulmaktadır. Çalışmanın amacı kamusallık, sosyalleşme gibi kavramlar etrafında gündüz kuşağı programlarının katılımcılarının kendilerini bu programlarda nasıl konumlandırdıklarını, oluşturdukları sosyal ortamın politik bir kamusal alana olanak sağlayıp sağlamadığı sorgulamasıyla tartışmaktır.

Public sphere, social participation and media: Women programs ethnography

In this paper ‘publicity’ is defined as an opportunity for participation, a source for social equality and cultural diversity, a space where the limits of time and space is transcended, different voices can be heard, various views can be negotiated and a productive consensus of oppositions can be established. “How much is it possible for the mainstream media to access everyone, to allow different classes and groups to participate in identical public dialogue?” is the main question of this study. “Daytime women’s programs” that are a sort of audience discussion programs, where the ordinary people tell their own stories and the studio audience members actively participate the discussions are studied by using an ethnographic approach. The purpose of the study is to understand how the participants of the programs locate themselves in these programs, in relation to publicity and socialization by discussing if these programs are an exten sion of private sphere or a possible way for a political public sphere.

PDF

___

ABU-LUGHOD Lila (1997), “The Interpretation of Culture(s) After Television”, Representations, No. 59: 109-134.
AKÇA Emel B. & AKBULUT Hasan (2008), “‘Kadının Sesi’ ve ‘Sizin Sesiniz’ de Tür Anlatı ve Format”, İletişim Araştırmaları, 2005 3(1-2): 41-73.
ARENDT Hannah (2003), İnsanlık Durumu, Çev. Bahadır Sina Şener, İstanbul, İletişim Yayınları.
ARMBRUST Walter (2004), “The Ethnography of Media”, Anthropological Quarterly, Vol. 77, No. 4: 819-825.
BERKTAY Fatmagül (2002), “Heidegger ve Arendt’te Özgürlük: Bir Kesişme Noktası”, Liberalizm, Devlet ve Hegemonya, (Der.) F. Keyman, İstanbul, Everest.
BİNARK Mutlu & ÇELİKCAN Peyami (1998), “Mahremiyetin Müzakereye Çağrılması ve Yıldo Örneği: Mahrem Alandan Pop Alana”, Kültür ve İletişim, 1 (2): 197-215.
BUTSCH Richard (2009), Media and Public Spheres, London, Palgrave Macmillan.
CARPIGNANO Paolo vd. (1990), “Chatter in the Age of Electronic Reproduction: Talk Television and the ‘Public Mind’”, Social Text, Sayı: 25/26: 33-55.
CURRAN James (1993), “Kamusal Bir Alan Olarak Medyayı Yeniden Düşünmek”, İLEF Yıllık 1993, Ankara: 215-243
COULDRY Nick (2003), Media Rituals, New York, Routledge.
ÇELİK Nur Betül (2000), “Talk Showlarda Kadına Yönelik Şiddet ve Kadın İmgesi”, Televizyon, Kadın ve Şiddet, (Der.) N.B.ÇELİK Ankara. KİV Yayınları: 137-173.
DAHLGREN Peter (1995), Television and the Public Sphere, London, Sage.
ELEY Geoff (1992), “Nations, Publics and Political Cultures”, Habermas and Public Sphere, (Ed.) C. Calhoun, Cambridge: M.I.T. Press: 289-339.
DOĞANAY Ülkü (2003), Demokratik Usuller Üzerine Yeniden Düşünmek, Ankara: İmge.
ERTAN KESKİN Zerrin (2001), “Gündüz Kuşağı Talk Showlarında Kültürel Kimliklerin Temsiliyeti”, İLEF Yıllık 2001, Ankara Ü. İletişim Fakültesi: 93-118.
FRASER Nancy (2004). “Kamusal Alanı Yeniden Düşünmek: Gerçekte Varolan Demokrasinin Eleştirisine Bir Katkı”, Çev. Meral Özbek&Cemal Balcı, Kamusal Alan, (Der.) M. Özbek, İstanbul, Hil Yayın: 103-133.
GARNHAM Nicholas (1995), “Comments on John Keane’s ‘Structural Transformations of the Public Sphere’”, The Communication Review, Vol I(1): 27-31.
GARNHAM Nicholas (1994), “Medya ve Kamusal Alan”, Çev. Sevda Alankuş&Hakan Tuncel, İLEF Yıllık 1994: 275-288.
HABERMAS Jurgen (2004), “Kamusal Alan”, Çev. Meral Özbek, Kamusal Alan içinde, (Der.) M. Özbek, İstanbul, Hil Yayın.
HABERMAS Jurgen (2001), İletişimsel Eylem Kuramı, Çev. Mustafa Tüzel, İstanbul, Kabalcı.
HABERMAS Jurgen (1997), Kamusallığın Yapısal Dönüşümü, Çev. Mithat Sancar&Tanıl Bora, İstanbul, İletişim Yayınları.
HABERMAS Jurgen (1996), “Civil Society and the Political Public Sphere”, Between Facts and Norms. Cambridge: Polity Press: 328-387.
KEANE John (1995b), “A Reply to Nicholas Garnham”, The Communication Review, Vol I(1): 27-31.
KEANE John (1995), “Structural Transformations of the Public Sphere”, The Communication Review, Vol I(1): 1-22.
KEJANLIOĞLU Beybin (2004), “Medya Çalışmalarında Kamusal Alan Kavramı”, Kamusal Alan, (Ed.) M. Özbek, İstanbul, Hil Yayın: 689-715.
KEJANLIOĞLU Beybin (1995), “Televizyon, Kamusal Alan ve Siyaset Meydanı”, Birikim. Sayı. 68-69: 39-65.
KEJANLIOĞLU Beybin & TİMİSİ Nilüfer (1993), “Talk show ve Alımlama: Bir Örnek olay Olarak Laf Lafı Açıyor”, İLEF Yıllık 1992: 329-372.
KÖKER Eser (2007), “Kadınların Medyadaki Hak İhlalleriyle Baş Etme Stratejileri”, Kadın Odaklı Habercilik, (Der.) S. Alankuş, İstanbul: IPS İletişim Vakfı Yayınları: 117-149.
KÖKER Eser (2004), “Saklı Konuşmalar”, Kamusal Alan içinde, (Ed.) M. Özbek İstanbul: Hil Yayın: 539-551.
LIVINGSTONE Sonia & LUNT Peter (1994), Talk On Television: Audience Participation and Public Debate, New York, Routledge.
MCLAUGHLIN Lisa (1993), “Chastity Criminals in the Age of Electronic Reproduction”, Journal of Communicaiton Inquiry, 17(1): 40-55.
MORLEY David (1992), Television, Audiences, and Cultural Studies, London, Routledge.
SENNETT Richard (1996), Kamusal İnsanın Çöküşü, Çev. Abdullah Yılmaz&Serpil Durak, İstanbul, Ayrıntı.
SPITULNIK Debra (1993), “Anthropology and Mass Media”, Annual Review of Anthroplogy. Vol. 22: 293-315.
VERSTRAETEN Hans (1996), “The Media and the Transformation of the Public Sphere”, European Journal of Communication, Vol. 11: 347-370.