TR22 Güney Marmara Bölgesinde Büyükbaş ve Küçükbaş Hayvancılığın Durumu, Kaba Yem Üretimi, Yeterliliği ve Hayvan Beslemedeki Önemi

Bu çalışmada, TR22 Güney Marmara (GM) bölgesinde büyükbaş ve küçükbaş hayvancılığın mevcut durumu, bölgenin arazi varlığı, yem bitkileri yetiştiriciliği ve kaba yem yeterliliği değerlendirilerek kaba yemlerin ruminant beslemedeki önemi tartışılmıştır. Balıkesir ve Çanakkale illerini içine alan TR22 GM bölgesi 24 400 km2 yüzölçümü ile Türkiye yüzölçümünün %3.11’ini, yaklaşık 1.8 milyon kişi ile nüfusunun %2.13’ünü, 792.8 bin ha tarım alanı ile tarım alanlarının %2.1’ini oluşturmaktadır. Balıkesir ili Gayri Safi Yurtiçi Milli Hasılası’nda tarım sektörünün payı %12.9 iken Çanakkale’de ise bu oran %18.1’dir. Bölgenin işlenebilir tarım alanlarının %29’una (1.5 milyon dekar) yem bitkileri ekilirken, üretilen yeşil ot 5.6 milyon tondur. Bu miktar, Türkiye yeşil ot üretiminin %9’u olup, Türkiye’de yem bitkileri ekili alanların %8’ini oluşturmaktadır. TR22 GM bölgesi 765 356 baş büyükbaş ve 2 272 056 baş küçükbaş hayvan varlığıyla Türkiye büyükbaş ve küçükbaş hayvan varlığının sırasıyla, %4.2 ve %4.7’sine sahiptir. Bölge, 1 079 613 ton çiğ süt üretimi ve yaklaşık 57 bin ton kırmızı et üretimi ile Türkiye süt üretimine %4.7’lik, kırmızı et üretimine %4.8’lik katkı sağlamaktadır. Bölgenin ruminant hayvan varlığına göre hesaplanan kaba yem ihtiyacı 2.15 milyon ton, bölgede yem bitkileri ile meralardan elde edilen kuru ot miktarı ise 1 648 908 tondur. Balıkesir’de üretilen kaba yemin il ihtiyacını karşılama oranı %63, Çanakkale’de %100 iken bölgede ise %77 olarak tespit edilmiştir. Hayvancılıkta, karlılık, sürdürebilirlik ve sağlıklı bir üretim, kaliteli ve ucuz kaba yem teminine bağlıdır. Bu nedenle, TR22 GM Bölgesinde kaba yem açığını gidermeye yönelik olarak projelerin geliştirilmesi, yem bitkileri yetiştiriciliğinin artırılması ve meraların iyileştirilerek korunması gerekmektedir.

Anahtar Kelimeler:

Çayır ve mera, Hayvan varlığı, Kaba yem, Ruminant, TR22 Güney Marmara

The status of Bovine and Ovine Breeding in the TR22 South Marmara Region, Roughage Production, Adequacy and Importance of Roughage in Animal Nutrition

In this study, the current status of bovine and ovine breeding in the TR22 South Marmara (GM) region, the land presence of the region, forage crops cultivation in the region, roughage adequacy were evaluated and the importance of roughage in ruminant nutrition was discussed. TR22 GM region, which includes Balıkesir and Çanakkale provinces, with an area of 24 400 km2, constitutes 3.11% of Turkey's surface area, 2.13% of its population with approximately 1.8 million people, and 2.1% of agricultural areas with 792.8 thousand hectares of agricultural land. The share of the agricultural sector in the Gross Domestic National Product of Balıkesir province is 12.9%, while it is 18.1% in Çanakkale. While forage crops are planted on 29% (1.5 million decares) of the arable land of the region, green forage production is 5.6 million tons. This amount is 9% of Turkey's green forage production, and the region constitutes 8% of the area where forage crops are planted in Turkey. TR22 GM region have 765 356 head of bovine (4.2% of the Turkey) and 2 272 056 head of ovine (4.7% of Turkey). With 1 079 613 tons of raw milk production and approximately 57 thousand tons of red meat production, the region contributes 4.7% to Turkey's milk production and 4.8% to red meat production. The roughage requirement calculated according to the ruminant animal presence of the region was determined as 2.15 million tons, and the amount of dry grass obtained from forage crops and pastures in the region was determined as 1 648 908 tons. The rate of meeting the provincial needs of the roughage produced in Balıkesir was 63%, 100% in Çanakkale and 77% in the region. In livestock, profitability, sustainability and a healthy production depend on the supply of quality and cheap roughage. For this reason, it is necessary to develop projects to eliminate the roughage deficit in the TR22 GM Region, to increase the cultivation of forage crops and to improve and protect the pastures.

Keywords:

Meadow and pasture, Animal presence, Roughage, Ruminant, TR22 South Marmara,

PDF

___

Açıkgöz E, Hatipoğlu R, Altınok S, Sancak C, Tan A, Uraz D, 2005.Yem Bitkileri Üretimi ve Sorunları. Türkiye Ziraat Mühendisliği VI. Teknik Tarım Kongresi, 3-7 Ocak 2005, 503-518, Ankara
Alçiçek A, Kılıç A, Ayhan V, Özdoğan M, 2010. Türkiye’de Kaba Yem Üretimi ve Sorunları. Türkiye Ziraat Mühendisliği VII. Teknik Kongresi, 11-15 Ocak, Ankara.
Anonim, 2014. Milli Savunma Bakanlığı, Harita Genel Müdürlüğü. İl ve İlçe Yüzölçümleri, (http://www.harita.gov.tr. (Erişim Tarihi: 19.09.2021).
Anonim, 2020a. Balıkesir İl Tarım ve Orman Müdürlüğü kayıtları ve yıllık raporları.
Anonim, 2020b. Çanakkale İl Tarım ve Orman Müdürlüğü kayıtları ve yıllık raporları.
Anonim, 2021a. Türkiye İstatistik Kurumu, Nüfus ve Demografi İstatistikleri, http://www.tuik.gov.tr. (Erişim Tarihi: 26.06.2021).
Anonim, 2021b. Türkiye İstatistik Kurumu, Ulusal Hesaplar, http://www.tuik.gov.tr. (Erişim Tarihi: 1.06.2021).
Anonim, 2021c. Türkiye İstatistik Kurumu, İstihdam, İşsizlik ve Ücret İstatistikleri, http://www.tuik.gov.tr. (Erişim Tarihi: 18.10.2021).
Anonim, 2021d. Türkiye İstatistik Kurumu, Tarım İstatistikleri, http://www.tuik.gov.tr. (Erişim Tarihi: 16.06.2021).
Anonim, 2021e. Meteoroloji Genel Müdürlüğü, https://www.mgm.gov.tr. (Erişim tarihi: 27.8.2021).
Arslan C, 2008. Growth Traits Of Native Turkish Geese Reared in Different Family Farms During The First 12 Weeks of Life in Kars. İstanbul Üniversitesi Veteriner Fakültesi Dergisi, 34(3): 1-7.
Ermetin O, Mülayim M, 2020. KOP Bölgesinde Hayvancılığın Durumu ve Yem Kaynakları ile Kaba Yem Yeterliliğinin Belirlenmesi. Turkish Journal of Agriculture - Food Science and Technology, 8(8): 1784-1794.
Etgen, WM, Reaves PM, James RE, 1987. Dairy Cattle: Feding and Management. 7 th Ed. New York, John Wiley and Sons.
Gemalmaz E, Tanay B, 2016. Alternatif Kaba Yem Kaynakları. Lalahan Hayvancılık Araştırma Enstitüsü Dergisi, 56 (2): 63-69.
Kesiktaş, M. 2010. Karamanda Farklı Ekim Zamanları Ve Azotlu Gübre Dozu Uygulamalarının İtalyan Çimi (Lolium multiflorum westervoldicum caramba)’nin Yem Verimlerine Etkileri. Çukurova Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü Tarla Bitkileri Anabilim Dalı. Yüksek lisans tezi (basılmamış), Adana.
Kuşvuran A, Kaplan M, Nazlı Rİ, 2014. Effects of Ratio And Row Spacing in Hungarian Vetch ( Vicia Pannonica Crantz.) and Annual Ryegrass (Lolium multiflorum Lam.) Intercropping System on Yield and Quqlity Under Semiarid Climate Conditions. Turkish Journal of Field Crops, 19 (1): 118-128.
Özek K, 2020. Balıkesir İli Karma Yem Üretimi ve Karma Yem Fabrikalarının Mevcut Durumları. Iğdır Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü Dergisi, 10(2): 1438-1448.
Özen N, Çakır A, Haşimoğlu S, Aksoy A, 1999. Yemler Bilgisi ve Yem Teknolojisi. Atatürk Üniversitesi Ziraat Fakültesi Ders Notları: 90, Erzurum.
Özkan U, 2020. Türkiye Yem Bitkileri Tarımına Karşılaştırmalı Genel Bakış ve Değerlendirme. Turkish Journal of Agricultural Engineering Research (TURKAGER), 1(1): 29-43.
Topçu GD, Özkan ŞS, 2017. Türkiye ve Ege Bölgesi Çayır-Mera Alanları ile Yem Bitkileri Tarımına Genel Bir Bakış. Çanakkale Onsekiz Mart Üniversitesi Ziraat Fakültesi Dergisi, 5 (1): 21–28.
Uslu ÖS, Kızılşimşek M, Balcı F,2020. Kaba Yem Üretimi ve İhtiyacı Yönünden Kahramanmaraş İlinin Genel Durumu. Dicle Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü Dergisi, 9 (2): 147-160.
WHO, 2007. World Health Organization. Protein and Amino Acid Requirements in Human Nutrition; Report of a joint FAO/WHO/UNU Expert Consultation. Technical Report Series No 935. WHO. Geneva.
Yavuz T, Kır H, Gül V, 2020. Türkiye’de Kaba Yem Üretim Potansiyelinin Değerlendirilmesi: Kırşehir İli Örneği. Türkiye Tarımsal Araştırma Dergisi, 7(3): 345-352.
Yazgan O, 2000. Hayvan Yetiştirme İlkeleri. Selçuk Üniversitesi Ziraat Fakültesi Zootekni Bölümü Basılmamış Ders Notları. Konya.
Yazgan O, 2001. Ruminant Hayvanların Beslenmesi. Selçuk Üniversitesi Ziraat Fakültesi Zootekni Bölümü Basılmamış Ders Notları. Konya.