Bu makale Mübhemâtu’l-Kur’an’a (belirsiz anlatımlar) sözlü dil bağlamında yeni bir yaklaşım önermektedir. Kur’an-ı Kerim’de mübhemlerin (Mübhemâtu’l-Kur’an) varolması Kur’an’ın sözlü dil ortamında oluşmasının bir sonucudur. Kur’an’ın nüzulune muhatap olan insanlar Kur’an metninde mübhem bırakılan şahıs ve yer isimlerini bilmekteydiler. Bütün bunlar esasen konuşma dilinin yapısından kaynaklanan ve hitabı yazılı metinden okumak zorunda kalanlar için bir anlam ifade eden sorunlardır. Kur’an’ı dinleyenler için varid olmayan fakat yazılı metinle yüz yüze gelen insanların karşılaştıkları anlatım özeliklerdir. Vahyin tabîi bağlamında belirsiz olarak aktarılan yer isimleri, şahıs isimleri, mekan isimleri hitap ortamında olanlar için (mübhem) belirsiz kategorisine girmez. Sözün tabi bağlamından hem zaman hem de mekan bakımında uzakta bulunan insanlar için belirsiz anlatımlar ortaya çıkar. Çünkü sözlü dil kullanımında anlam ‘bir şimdi’ içerisinde ortaya çıkar ve dilin göndergeleri belirgindir.

This paper suggests a new approach to the ambiguities in the Qur’an in the perspective of oral language. The fact of existing ambiguities in the Qur’an is a result of its being formed in an environment of oral language. The people who were firstly addressed to the Qur’anic revelation were indeed familiar with the personal and geographical names that are left ambiguously in the Qur’anic text. Indeed, the problem of ambiguity in the Qur’anic text arises from the structure of spoken language and makes any sense for them who have to read an oral discourse from the written text. Personal and geographical names that are mentioned ambiguously in the natural context of revelation are not in fact in the category of ambiguousness for those who are in that oral speech environment. The ambiguity appears for the people who are far away the natural context of speech either temporally or spatially. Because meaning comes to existence in a time and the references of language are effective on it.