Amasya’da doğan ve hayatının büyük bir bölümünü bu şehirde geçiren Mihrî Hatun (ö. 917/ 1512’den sonra), sade bir dille yazdığı şiirlerinde tabii, samimi ve külfetsiz bir üslup kullanmıştır. Dönemin tezkire yazarları onun şiirini överken ihtiyatlı ifadeler kullansalar da bilhassa Necâtî’nin etkisi ile millî zevke, mahallî unsurlara ve halk söyleyişine önem veren şiirlerini takdir etmişlerdir. Yine tezkirelerde hayatına dair anlatılan bazı anekdotlar, Mihrî Hatun’un güzelliğiyle de dikkat çektiğini gösterir. Duygu yüklü bir kadının aşklarını, Klasik Türk edebiyatının mümkün kıldığı nispette samimi bir üslupla dile getirebilmiş olması önem arz eder. Nitekim Mihrî Hatun, erkek söylemin hâkim olduğu gelenekçi bir şiir anlayışı içerisinde kendine bir yol bulabilmiştir. Güzel ve hassas bir kadının bakış açısından klasik Türk şiirinin “güzellik” anlayışı çalışmanın konusunu teşkil etmektedir. Bu çalışmada, kavramsal metafor teorisi ışığında Mihrî Hatun’un Divan’ında “hüsn” göstergesi ile ilgili tespit edilen metaforlar ve bunlarla verilmek istenen mesajlar tespit edilip değerlendirildikten sonra Mihrî Hatun’un güzellik algısı ortaya konacaktır.