Kur’an tilaveti, Allah’ın kelamı olması sebebiyle, Allah’la insanların en önemli iletişim aracıdır. İnsan, fıtratı gereği duygusal bir varlık olması hasebiyle duygulara dokunan herhangi bir sesi ve ezgiyi dinlemeye yatkındır. Seyyid Kutub’un ifadesiyle, Kur’ân’ın içerdiği sanatsal güzellikler, vicdanı etkilemeye, imanı artırmaya hizmet etmektedir. (Kutup, 2015, s. 175) Bazı gruplarca Kur’an, indirildiği ilk günden günümüze gerek hadislerden anlaşılan mana gereği, gerekse kalbe dokunma, hüzünlendirme, İslama ısındırma isteği ya da makam, mevki ve şöhret gibi dünyevi çıkarlar uğruna müsiki sanatından öğrenilen ezgi ve nağmelerle okunmaktadır. Günümüzde de çoğunlukla Kur’an okuyucuları nağme ve ezgi yapma uğruna tecvid kaidelerini ihmal etmektedirler. Geçmiş ve günümüz âlimlerince bu konunun fıkhi hükmü çok tartışılmış ve bu konuda da birçok eser kaleme alınmıştır. Tanıtımını yapacağımız Eymen Rüşdî Süveyd’in “el- beyân li hukmi kıraâti’l Kur’âni’l Kerîm bi’l elhân” başlıklı bu çalışması, geçmiş ve günümüz âlimlerin, Kur’ân tilavetinin musiki nağme ve ezgilerle okunma durumunda ki fıkhı hükümleri ve şart koşmuş oldukları hususları geniş bir yelpazede ele almasından ötürü ayrıcalıklı bir yere sahiptir.