İngilizce ve Türkçedeki Bağlayıcı Cümleciklerin Kullanım ve Bilinirlikleri Üzerine

İnsan dillerinin, karşılaştırmalı analizlere yaygın olarak konu olmuş özelliklerinden birisi de birleştirici unsurlardır. Bu unsurlar kimi dillerde bağlayıcı eylem olarak kullanılırken, enklitik diller gibi diğer bazı dillerde ise çekim ekleri aynı işlevdedir. İngilizce’de temel eylemi olarak bağlayıcı eylem kullanılan tümceler, sözdizimsel sıralarına bağlı olarak farklı anlamlara karşılık gelmektedirler ve dört türe ayrılırlar: (1) yüklemsel, (2) belirtme, (3) eşleyici, (4) tanıtsal. İngilizcenin aksine, Türkçe enklitik bir dil olup bağlayıcı eylem tümcelerinin türlerini belirleyen yalnızca bu tümcelerdeki kelimelerin sıraları değildir, aynı zamanda eylemden sonra gelen unsurların çekim eklerinin sıralanmasıdır. Bu çalışmanın öncelikli amacı İngilizcedeki bağlayıcı eylem tümce türlerinin kullanımlarını ve Türkçede de aynı türlerin bulunup bulunmadıklarını incelemektir. İkincil bir amaç ise anadili Türkçe olanların, hem kendi dillerinde hem de yabancı dil olarak öğrendikleri İngilizcede bağlayıcı eylem tümcelerine ne derece aşina olduklarını görmektir. Bulgulara gore, İngilizcede varolan her dört bağlayıcı eylem tümcesi de Türkçede mevcuttur. Türkçedeki belli biçim-sözdizimsel yapıların anlamsal karmaşasına sebep olabildiği de ayrıca gözlemlenmiştir.

On the Use and Familiarity of Copular Clauses in English and Turkish

A striking feature in human languages that is commonly investigated in contrastive analyses is the use of copular elements. They are used as linking verbs in certain languages while inflectional morphemes can function in the same vein in others such as the enclitic languages. Based upon their syntactic order, the clauses in which the main verb is a copula refer to a variety of meanings and are categorized in four distinct types in English as: (1) predicational, (2) specificational, (3) equative, and (4) identificational. Contrary to English, Turkish is an enclitic language, and thus it is not only the order of words in clauses that determines the type of copular clauses, but also the order of modification in post-copular elements. The initial concern of this current study is to review the use of copular clauses existing in English and their availability in Turkish. A secondary aim is to see how familiar the native speakers of Turkish are towards copular clauses both in their mother tongue and in English as a foreign language. The results indicated that the four types of copular clauses in English are true in Turkish as well. It is also observed that certain morphosyntactic structures in Turkish are subject to cause semantic ambiguity.

PDF

___

Agnieszka, L.-S. (2008). Non-native or non-expert? The use of connectors in native and foreign language learners’ texts. Acquisition et interaction en langue étrangère , pp. 91-108.
Anderson, S. R. (2008). English reduced auxiliaries really are simple clitics. In S. Scalise, & G. Graffi, Le lingue e il linguaggio. Introduzione alla linguistica (pp. 169-186). Italy: Il Mulino.
Atalay, B. (1986). DİVANÜ LUGAT-İT-TÜRK DİZİNİ. Ankara: Türk Tarih Kurumu Basımevi. Ediskun, H. (2003). Türk Dilbilgisi. İstanbul: Remzi Kitabevi.
Ellis, R. (2003). Task-based Language Learning and Teaching. Oxford: Oxford University Press. Ghorbanpour, A. (2016). Head Position Parameter in Persian: An Optimality-Theoretic Approach. Elm-e Zaban , 2 (3), pp. 129-144.
Haznedar, B. (2003). Missing Surface Inflection in Adult and Child L2 Acquisition. Proceedings of the 6th Generative Approaches to Second Language AcquisitionConference (pp. 140-149). Somerville: Cascadilla Proceedings Project.
Heycock, C., & Kroch, A. (1999). Pseudocleft Connectedness: Implications for the LF Interface Level. Linguistic Inquiry , 30 (3), pp.365-397.
Higgins, R. F. (1979). The Pseudo-cleft Construction in English. New York: Garland.
Janhunen, J. (2010). Enclitic zero verbs in some Euroasian languages. In L. Johanson, & M. Robbeets, Transeuroasian verbal morphology in a comparative perspective: genealogy, contact, chance (pp. 165-183). Wiesbaden: Harrassowitz Verlag.
Karakoç, B. (2014). Non-past copular markers in Turkish. In S. Pirkko, & W. Lindsay J., On Diversity and Complexity of Languages Spoken in Europe and North and Central Asia (pp. 221-250). Stockholm: John Benjamins Publishing Company.
Kornflit, J. (1990). Turkish and the Turkic languages. In B. Comrie, The world’ major languages. Oxford: OUP.
Mikkelsen, L. (2011). Copular clauses. In C. Maienborn, K. von Heusinger, & P. Portner, Semantics (pp. 1805-1829). Berkeley: de Gruyter.
Persian Online. (n.d.). Retrieved October 2018, from The University of Texas at Austin: https://sites.la.utexas.edu/persian_online_resources/verbs/long-copulas-1/
Quirk, R., Greenbaum, S., Leech, G., & Svartvik, J. (1987). A Comprehensive Grammar of the English Language. London and New York: Longman.
Rahmani, Z., Alizadeh, A., & Hamidi, H. (2014). Match or Mismatch of the Head Parameters and Comprehension of EFL Learners. Journal of Language Teaching & Research, 127- 137.
Richards, J. C., & Schmidt, R. (2002). Longman Dictionary of Language Teaching & Applied Linguistics. Malaysia: Pearson.
Sundquist, J. D. (2005). The Mapping Problem and Missing Surface Inflection in Turkish- German Interlanguage. Proceedings of the 7th Generative Approaches to Second Language Acquisition Conference (s. 238-250). Somerville: Cascadilla Proceedings Project.