Narsistik kişilik envanteri'nin Türkçe'ye standardizasyonu

Narsisizm, yazında ilk kez Psikiyatri ve Klinik Psikoloji bilim dalları tarafından tanımlanmış olmasına rağmen, günümüzde örgütsel davranış ve yönetim alanlarının araştırma konuları arasına girmiştir. Özellikle son yıllarda narsisizmin örgütlere yansımalarını konu alan uluslararası araştırmaların sayısında artış gözlenmektedir. Araştırma sonuçlarına göre; işgören tutum ve davranışlarına yön verebilen narsisizm, liderlerde görüldüğünde örgüt açısından bir risk ya da kazanca dönüşebilmektedir. Ulusal yazın incelendiğinde ise konuya ilişkin çalışma sayısının azlığı, araştırmacılar açısından narsisizmin hala patolojik bir olgu olarak algılandığı şeklinde açıklanabilir. Bu makale ile örgütsel davranış ve insan kaynakları yönetimi gibi alanlarda çalışan araştırmacıların ilgisinin çekilmesi ve klinik amaçlı olmayan bir narsisizm ölçeğinin kullanımlarına sunulması amaçlanmıştır. Araştırma kapsamında, uluslararası literatürde yaygın olarak kullanılan ve 2006 yılında 16 soruya indirgenen Narsistik Kişilik Envanteri-NKE’nin (Narcissistic Personality Inventory-NPI) Türkçe’ye standardizasyonu yapılmıştır. Ölçek iki farklı akademisyen tarafından Türkçe’ye tercüme edilmiş ve üçüncü bir akademisyen tarafından geri çevirisi yapılarak aslına uygunluğu kontrol edilmiştir. İki ayrı örneklem üzerinde, ölçeğin iç güvenirliği ve yapısal geçerliliği test edilmiştir. Üniversite öğrencileri üzerinde gerçekleştirilen pilot uygulama sonucunda, ölçek güvenirliğini düşüren ve ölçeğe anlamlı katkıda bulunmadığı görülen ifadeler revize edilmiştir. Araştırmanın ikinci örneklemini ulusal ve uluslararası ölçekteki işletmelerin çalışanları oluşturmuştur. Elde edilen bulgulara göre NKE’nin yeterli güvenirlik ve geçerlilik değerlerine sahip olduğu görülmüştür.

PDF

___

ATAN, M. (1998). Hedef Programlama Tekniği İle Ürün Karması Probleminin İncelenmesi ve Orsan A.İ.’de Bir Uygulama. Yüksek Lisans Tezi, Gazi Üniversitesi, Ankara.
BAYSAL, A. (1999). Beslenme (8. bs.). Ankara: Hatipoğlu Yayınevi.
BAYSAL, A., ve Kutluay, M. (1986). Toplu Beslenme Yapılan Kurumlar İçin Yemek Planlama Kuralları ve Yıllık Yemek Listeleri. Ankara: Milli Prodüktivite Merkezi.
BEYHAN, Y. (1995). Çalışma Hayatında Toplu Beslenme Hizmetlerinin Yönetimi. Ankara: Türk İş Yayınları,189.
BEYHAN, Y. (1998). Toplu Beslenme Yapılan Kurumlarda Yönetim ve Organizasyon: Toplu Beslenme Sistemlerinde Menü Yönetim ve Denetimi. Hizmet İçi Eğitim Seminerleri: 5-9 Ekim 1998-Ankara. Türkiye Diyetisyenler Derneği Yayını, 11, ss. 72-80.
BEYHAN, Y., ve Ciğerim, N. (1995). Toplu Beslenme Sistemlerinde Menü Yönetimi ve Denetimi. Ankara: Kök Yayıncılık.
CHARNES, A., ve Cooper, W. W. (1961). Management Models and Industrial Applications of Linear Programming. New York: John Wiley & Sons Incorporated
CINEMRE, N. (2003). Yöneylem Araştırması. İstanbul: Beta Basım Yayım Dağıtım Anonim İirketi.
DAĞ, A. (2004). Toplu Beslenme Yapılan Kurum Menülerinde Yer Alan Yemek Tarifelerinin Standartlaştırılması Besin Değerlerinin Hesaplanması ve Maliyet Analizlerinin Yapılması. Doktora Tezi, Hacettepe Üniversitesi, Ankara.
GISSLEN, W. (2004). Essentials of Professional Cooking. New Jersey: John Wiley & Sons Incorporated.
KAZAN, A. (1997). Türkiye Ekonomisi İçin Bir Ekonometrik Model Denemesi ve Ekonometrik Modellerin Hedef Programlama Modelleri İle Eşanlı Kullanımı. Doktora Tezi, Gazi Üniversitesi, Ankara.
KAZAN, A. (2001). “Eşit Öncelikli Hedef Programlama Modeli İle Bir Dengeli Beslenme Probleminin Çözümlenmesi”, Mevzuat Dergisi, 4(46). Erişim 11 Kasım 2001, http:// www.basarm.com.tr/dergi/2001-10/ekim2001.htm
KOÇ, E. (2001). Etkileşimli 0-1 Tamsayılı Doğrusal Hedef Programlama ve Bir Diyet Probleminin Çözümüne Uygulanması. Yüksek Lisans Tezi, Osmangazi Üniversitesi, Eskişehir.
LEE, S. M. (1972). Goal Programming for Decision Analysis. Philadelpia: Aberbach
MERDOL, T. K. (2003). Standart Yemek Tarifeleri (3. bs.). Ankara: Hatipoğlu Yayınevi.
ORAL, H. (1999). Menu Planning Through Multıobjective Programming: an Application in the Turkish Army. Yüksek Lisans Tezi, Yeditepe Üniversitesi, İstanbul.
REYHAN, P. (1990). Dengeli ve Yeterli Beslenme Konusuna Hedef Programlama Yöntemi İle Yaklaşım. Bilim Uzmanlığı Tezi, Hacettepe Üniversitesi, Ankara.
SARIMEŞELİ, M. (2004). İktisadi Modeller Teori & Uygulama. Ankara: Gazi Büro Kitapevi.
TURANLI, M., ve KÖSE, A. (2005), “Doğrusal Hedef Programlama Yöntemi İle Türkiye'deki Sigorta Şirketlerinin Performanslarının Değerlendirilmesi”, İstanbul Ticaret Üniversitesi Fen Bilimleri Dergisi, 4 (7), ss. 19-39.