İnsanların boş vakitlerini keyifli bir şekilde geçirmek için yaptığı çeşitli faaliyetlerden oluşan eğlence, çağlara ve toplumlara göre değişmektedir. Özellikle içinden çıktığı halkın yaşama biçimi, dinî-ahlakî ve geleneksel yapılanmalarını yansıtması bakımından oyun ve eğlenceler kültür tarihinin önemli unsurlarıdır. “Hindistan’daki Türklerin Altın Çağı” olarak değerlendirilen Babürlü döneminde, Hint topraklarında Türk-Hint-İran ve Müslüman-Hindu geleneklerinin bir arada yaşandığı bilinmektedir. Dolayısıyla da gerek yönetim, gerekse sosyal hayatta söz konusu toplumlar arasında bir etkileşimin olması kaçınılmaz olmuştur. Zira bu durumu yansıtan örnekler arasında eğlenceler ve oyunlar da vardır. Bu çalışmamızda Hindistan topraklarında varlıklarını sürdüren Babürlüler’in saraylarında oynadıkları oyunlar ve düzenledikleri eğlenceler için yaptıkları faaliyetler ele alınacaktır. Çalışmamız dönemin ana kaynakları ve araştırma eserlerinin incelemesine dayanmaktadır. Bu ana kaynaklardan Vekayi Babur’un Hatıratı (Babürnâme), Ekbenâme (Ayin-i Ekberî), Müntehâbü’t Tevârîh’in incelenmesinin yanı sıra Manucci ve Pelseart gibi seyyahların notları gözden geçirilmiş ve bunlardan elde edilen veriler araştırma eserlerindeki bilgilerle harmanlanarak metne aktarılmıştır. Çalışmamızda ilk olarak eski Türk devletlerindeki eğlenceler ve oyunlara değinilecek ardından Babürlü saray halkının oynadıkları oyunlar ve onların eğlence amaçlı yaptıkları faaliyetler incelenecektir. Sonuç kısmında ise özellikle Babürlü saray halkının, saraydaki oyun ve eğlencelerinde hüküm sürdükleri coğrafyanın ne denli etkisi altında kaldığı veya Türk geleneklerini hangi ölçüde devam ettirdikleri vurgulanacaktır.