Osmanlı tarihçiliği xv. yüzyıl otalarında başladı. İlk eserler menakıbnâme, destan ve gazânâme türündedir. Daha sonra Tevârîh-i Âl-i Osman adı altında ilk standart eserler ortaya konuldu. XVI. yüzyılda biyografi ve bibliyografi türlerinin ilk örnekleri kaleme alındı; yarı resmî saray tarihçiliği olan şehnâmenüvisliğin güzel örnekleri verildi. XVII. ve XVIII. yüzyıllarda yeni tarih türleri ortaya çıktı ve resmî tar,h yazıcılığı olan vakanüvislik müessesesi kuruldu. XIX ve XX. yüzyıllarda daha da çeşitlenen tarih kaynaklarına yeni türle eklendi.

Ottoman historiography started in the midst of 15th century. The early works were given in the types of hagiography (menakıbnâme), epic and gazanâme. Afterwards, the first standardised works started to be written in the name of Tevârih-i Âli-i Osman (Chronicles of the Ottoman House). The first examples of biography and bibliography were written in the 16th century. The good examples of şehname-writing, semi-official court chroniclership, were given. New types of historiography emerged in the 17th and 18th centuries and thereby “vak’anüvislik” as an official court history writing came into existence. New types of sources were added to the Ottoman historiography in the 19th and 20th centuries.