İman, Sonsuz karşısında sonlu olanın test edildiği karınaşık bir içsel (kalbi) süreçtir. O, süjenin obje hakkındaki öznel kabulü ve kararıdır. Bu nedenle duygusal, ahliiki, tarihsel ve bilişsel boyutları da vardır. Bu özellikleriyle iman, objektifleşıne yolunda ne kadar aktif olursa olsun yine de sübjektif bir yönü varlığını sürdürmeye devam edecektir. Buna rağmen, iman obje hakkındaki tereddütsüz bir kabullenişi, tasdilci ve bilgiyi de içermektedir ve buna dayalı bir kesinlik iddiasındadır. Fakat iddia ettiği bu kesinlik bilimsel anlamda duyusal deneyimlerin sonucunda test edilip doğrulanmış bilimsel kesinlik anlamına gelmeyebilir. Bir anlamda sübjektif ve bir o kadar da karınaşık olan bir süreci, bir başka anlatunla sonlu ile sonsuz arasındaki ilişkiyi, sonlu bir dille açıklama imkansız olmasa da her zaman sorunlar barındırmaktadır. Bir yönüyle aşkın bir boyuta sahip olan bu ilişkinin, çeşitli şekillerde tanıını yapılabilse bile, bu tanıının herkesi (teist-ateist) memnun edebildiği iddiasında değiliz. İmfuıın ne olduğu ve ne olmadığı, inanç önerınelerinin imkanı, anlaınlılığı ve doğrulanabilirliği, iman alanındaki çağdaş tartışmaları belirleyen başlıca konular arasındaki yerini almışlardır.