Kur'an-ı Kerim, temelde Arap dili ve belagatını esas almış ilahi bir kitaptır. Ancak onun, kompozisyon sanatı açısından evrensel belagatla da uyumlu olduğu görülür. Nitekim hangi dilde olursa olsun, herhangi bir hitabe ve yazıda alakasız sözcük kullanmak veya birbiriyle uyumlu olmayan cümleler kurmak bütün dünya edebiyatlarında da kabul görmeyen bir realitedir. Bu bakımdan Kur'an'ın belagatı ve üslubu, Arabi formlarla nazil olsa da taşıdığı belağİ unsurları itibariyle tarihsel ve yöresel değildir. Çünkü o, bütün insanlara hitap eder. Bu yüzden o, tüm insanların anlayabileceği bir muhteva ve edebi anlatıma sahiptir. Harici uyurnun yanı sıra kendi içinde de uyumludur. Bu makalede, söz konusu uyumu gerekçelendirmek ve somut. bir örnek oluşturmak için İbrahim Suresi'nin ilk ve son ayetleri arasındaki belaği uyuma farklı bir açıdan dikkat çekmeye çalışacağız. Bu makalenin asıl özelliği hiçbir tefsi; kitabına bakılmaksızın yazılmasıdır.