Uygarlığın insanlık alemine kazandırdığı sayısız rahatlık, refah ve zenginliğin yanısıra kişilerin psikolojik yapılarından da bir takım şeyler götürdüğü yadsınamaz bir gerçektir. Uygarlık ilerledikçe özellikle kentsel bölgelerdeki yaşamda önemli değişmeler olmuştur. Sanayi bölgelerinde, ev ve iş yerlerinde yakılan yakıtlar temiz havayı kirletmeye devam etmiş, sokaklarda motorlu taşıtların gürültüsü sinirleri yavaş yavaş yıpratmaya başlamıştır. İnsanlar daha bencil olmaya zorlanmış ve dış stresslere bağlı olarak mutlu olmaları eski insanlara oranla daha zorlaşmıştır. Bu nedenle bir gurup araştırıcı temporomandibuler eklem ve yüz ağrılarını uğraşısız ve amacı olmayan bireylerin oluşturduğu «sosyete» toplumunun hastalığı olarak değerlendirmişlerdir. Bu düşünce uzun süre geçerliliğini korumuştur. Ancak İsveç'li Helkimo'nun [5) Lapon toplumu üzerinde yapmış olduğu ilk epidemiyolojik araştırma bu fikri çürütmeye yetmiştir. Yazar, çiğneme sistemindeki fonksiyon bozukluğuna bağlı yüz ve temporomandibuler eklem ağrılarının toplumun her sınıfında görülebildiğini ileri sürmektedir. Örneğin nüfusu 450 bin olan İsveç'in Göteborg kentinde bu tıp sorunlar ile tedavi edilen hasta sayısı yılda ortalama 735 i bulmasına karşın, nüfusu hemen hemen tüm İsveç nüfusuna eşit olan İstanbul'da bu sayı bizim kliniğimizde 1977 den bu yana 200 ü bulmamıştır. Bu oran hiçbir zaman bizim toplumumuzda bu sendromun daha az olduğunu göstermez. Ülkemizde, organizasyon bozukluğu sonucu hastaların aynı hastane çevresinde bile farklı kliniklere sevkedilmeleri ve birçok hastanın tedavi için maddi veya manevi olanağı bulunmaması bu yüzdeyi etkilemektedir.