Tabiat; insanı çevreleyen, saran bir mekândır. İnsanoğlu, hayat sahnesine çıktığı günden beri tabiatla sıkı bir ilişki içerisinde olmuştur. İnsan-tabiat ilişkisi edebî eserlerde de çeşitli şekillerde çokça yer almıştır. Edebiyât-ı Cedîde topluluğuna mensup olan Tevfik Fikret'in şiirlerinde tabiatın bir tablo, bir manzara olarak sık sık karşımıza çıktığı görülür. Fikret'in tablolaşan şiirlerinde güneş imgesi manzaranın bir parçası olarak dikkat çeker. Tevfik Fikret, Rübâb-ı Şikeste'de güneşi; âfitâb, güneş, hurşit, mihr ve şems gibi eşanlamlı kelimelerle birlikte kullanır. Bu kelimelerle bir anlam ve imaj dünyası oluşturan şair, güneşi kimi zaman reel bir tabiat tablosu içerisinde değerlendirir kimi zaman da ona duygularıyla bakar. Fikret'in şiirlerinde güneş; genellikle hüzün, karamsarlık, ölüm, umut ve mutluluk gibi birbirine zıt duygu durumlarını çağrıştırır. Şair güneş imgesini somut benzetmeler yanında hürriyet gibi soyut kavramların simgesi olarak da kullanır. Gün doğumunun tablolaştırıldığı şiirlerde güneşi bir kadın olarak algılayan şair; gün batışını ölüm, hüzün gibi duygularla ilişkilendirir. Bazen de bereketi sebebiyle, yaşamın kaynağı olarak kabul eder. Tevfik Fikret şiirlerinde güneşi mekânın içindeki görünümü ve algılanışı ile verirken mevsimsel görünümleriyle de ele alır. Bu çalışmada âfitâb, güneş, hurşit, mihr ve şems gibi eşanlamlarıyla birlikte kullanılan güneş imgesi, Tevfik Fikret'in güneş çevresinde oluşturduğu anlam ve imaj dünyası ortaya çıkarılmaya çalışılmıştır.