Akıcı Konuşma Problemi Yaşayan İlkokul 4. Sınıf Öğrencilerinin Konuşma Becerilerinin Geliştirilmesi

Bu araştırmada, akıcı konuşma problemi yaşayan ilkokul 4. sınıf öğrencilerinin konuşma becerilerinin, araştırmacı tarafından hazırlanan “Akıcı konuşma becerisi geliştirme etkinlikleri” ile geliştirilmesi amaçlanmıştır. Bu amaç doğrultusunda 2011-2012 eğitim-öğretim yılında Ankara ili Yenimahalle ilçesi Atakent İlköğretim Okulunda 4. sınıf öğrencileri ile ön görüşmeler ve ders esnasında gözlemler yapılmış; görüşmeler araştırmacının haricinde iki uzman tarafından izlenmiş ve puanlanmıştır. Puanlamalar sonucunda 10 öğrencinin akıcı konuşma problemi yaşadığı tespit edilmiştir. Belirlenen öğrenciler için sınıf öğretmenleri ve okul rehberlik öğretmenleri ile görüşülmüştür. Görüşmeler sonucunda öğrencilerin herhangi bir fiziksel veya zekâ özürlerinin olmadığı, herhangi bir alanda özel eğitime ihtiyaç duymadıkları ve sadece akıcı konuşma problemi yaşadıkları onayı alınmış ve bu öğrenciler çalışma grubu olarak seçilmiştir. Belirlenen 10 öğrenci ile 60 saatlik akıcı konuşma becerisini geliştirici etkinlik dizisinden oluşan bir program uygulanmıştır. Araştırmada nicel araştırma yöntemlerinden deneysel desenler içerisinde tek denekli araştırma deseni kullanılmıştır. Tek denekli araştırma desenlerinin içinde de AB deseni kullanılmıştır. Verilerin çözümlenmesinde ise SPSS paket programından yararlanılmış ve uygulama öncesi ve sonrasında anlamlı farklılık olup olmadığının belirlenmesi amacıyla Mann Whitney U testi kullanılmıştır. 60 saatlik etkinlik dizisi sonrasında öğrencilerin, dakikada kurdukları cümle sayılarında, kelime sayılarında ve hece sayılarında artış olduğu; dakikada kullandıkları gereksiz kelime sayılarında, devrik cümle sayılarında, yarım bıraktıkları cümle sayılarında, harflerini atladıkları cümle sayılarında ve yarım bıraktıkları kelime sayılarında azalmalar olduğu tespit edilmiştir. Ayrıca öğrencilerin cümlede kullandıkları ortalama kelime sayılarında, hece sayılarında, kelimede kullandıkları hece sayılarında artış olduğu; cümlede kullandıkları ortalama gereksiz kelime sayılarında ve harflerini atladıkları kelime sayılarında da azalma olduğu tespit edilmiştir.

Anahtar Kelimeler:

konuşma, akıcı konuşma, akıcı konuşma becerisi geliştirme

PDF

___

Akbayır, S. (2005). Dil ve Diksiyon. Yazılı ve Sözlü Anlatım Bozuklukları. Ankara: Akçağ Basım Yayım
Akyol, H. (2010). Türkçe Öğretim Yöntemleri. Ankara: Pegema Yayıncılık
Arhan, S. (2007). Öğretmen Görüşlerine Göre İlköğretim Okulları İkinci Kademede Konuşma Eğitimi (Ankara İli Örneği). T.C. Gazi Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü Türkçe Eğitimi Ana Bilim Dalı. Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi
Baş, B. (2012). İlköğretim Türkçe Programına Sözlü Ve Yazılı Kültür Temelli Bir Eleştiri. Kastamonu Eğitim Dergisi. Ocak 2012 Cilt:20 No:1, 271-290
Çelik, C.E. (2006). Sesli Ve Sessiz Okuma İle İçten Okumanın Karşılaştırılması. D.Ü.Ziya Gökalp Eğitim Fakültesi Dergisi 7, 18-30
Demir, T. (2010). Konuşma Eğitiminde Benmerkezci Konuşmaya Yönelik Bir Deneme. Kastamonu Eğitim Dergisi. 2010 Mayıs, Cilt: 18, No:2, 4135-430
Doğan, Y. (2009). Konuşma Becerisinin Geliştirilmesine Yönelik Etkinlik Önerileri. Türk Eğitim Bilimleri Dergisi Kış 2009, 7(1), 185-204
Erenoğlu, Ö.; Otçu, S. (2007) Türkçenin Doğru Kullanımı. (İletişim, Etkili Konuşma, Yazma Ve Okuma Kılavuzu). Genelkurmay Askerî Tarih ve Stratejik Etüt Başkanlığı Yayınları. Ankara: Genelkurmay Basımevi
Evliyaoğlu, G. (1973). Konuşma Sanatı. Ankara Gazeteciler Ankara: Cemiyeti Yayınevi
Gömleksiz, M.N., Kan, A.Ü. (2007). Yeni Sosyal Bilgiler Dersi Öğretim Programının Araştırma, İletişim Ve Türkçeyi Doğru, Etkili Ve Güzel Kullanma Becerilerini Kazandırmadaki Etkililik Düzeyine İlişkin Öğrenci Görüşleri (Diyarbakır İli Örneği). Fırat Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi. Cilt: 17, Sayı: 2, 135-162
Güneş, F. (2007). Türkçe Öğretimi ve Zihinsel Yapılandırma. Ankara: Nobel Yayın Dağıtım
Kurudayıoğlu, M. (2003) "Konuşma Eğitimi ve Konuşma Becerisini Geliştirmeye Yönelik Etkinlikler", Türklük Bilimi Araştırmaları, Türkçenin Öğretimi Özel Sayısı, Bahar, Sayı.13, 287-309.
Liebergott, J.; Favors, A.; Hippel, C.S.; Needleman, H.L. (1992). Okulöncesi Dönemde Konuşma Bozukluğu Olan Çocuklar. (Çeviren: Karatepe, H.). Ankara: Karatepe Yayınları
MEB., (2008). Özel Eğitim Ve Rehabilitasyon Merkezi Dil Ve Konuşma Güçlüğü Destek Eğitim Programı. www.ozelgokkusagi.com/dokuman/belgeler/dilkonuşmaprog.pdf Erişim: 10.10.2012
Orhan,S., Kırbaş, A., Topal, Y. (2012). Görsellerle Desteklenmiş Altı Şapka Düşünme Tekniğinin Öğrencilerin Konuşma Becerilerini Geliştirmesine Etkisi. Turkish Studies - International Periodical For The Languages, Literature and History of Turkish or Turkic Volume 7/3, Summer 2012, 1893-1909
Özbay, M. (2005). Ana Dili Eğitiminde Konuşma Becerisini Geliştirme Teknikleri. Journal Of Qafkaz University, 16 Fall 2005, 177-184
Özgür, İ (2003), Konuşma bozuklukları ve Sağaltımı. Adana: Nobel Yayınevi
Öztürk, B.K.; Altuntaş, İ. (2012). İlköğretim İkinci Kademede Konuşma Eğitimine Yönelik Öğretmen Görüşleri: Nitel Bir Çalışma. Eğitim ve Öğretim Araştırmaları Dergisi Mayıs, Haziran, Temmuz 2012 Cilt 1 Sayı 2, 342-356
Tazegül, D. (2010). Konuşma Eğitiminde Benmerkezci Konuşmaya Yönelik Bir Deneme. Mayıs 2010 Cilt:18 No:2 Kastamonu Eğitim Dergisi
Temizkan, M. (2009). Akran Değerlendirmenin Konuşma Becerisinin Geliştirilmesi Üzerindeki Etkisi. Mustafa Kemal Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi. Yıl: 2009, Cilt: 6, Sayı: 12, 90-112
Temizyürek, F. (2007). İlköğretim İkinci Kademede Konuşma Becerisinin Geliştirilmesi. Ankara University, Journal of Faculty of Educational Sciences, vol: 40, no: 2, 113-131
Uçgun, D. (2007). Konuşma Eğitimini Etkileyen Faktörler. Erciyes Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, (22). 59-69