Drama yolu ile karar verme becerisinin kazandırılması

Etkili karar verme stratejileri ve problem çözme becerilerini geliştirme, eğitimde önemli konulardır (Güçray, 1998). Karar verme becerisi, genç insanların önceliklerini kurgulamalarını, stratejiler geliştirmelerini ve düşünce ile eylem arasında gerekli olan ilişkileri kurmalarını sağlar Bu araştırmanın amacı, ilköğretim 4. sınıf öğrencilerinin günlük yaşamlarında karşılaştıkları problemleri çözmeye ilişkin, karar verme becerilerinin kazandırılmasında drama dersinin etkisinin incelenmesidir. Araştırmanın Örneklem grubunu 2007-2008 öğretim yılının ikinci döneminde, Eskişehir il merkezindeki, özel bir ilköğretim okulunda, 4. sınıfa devam eden, 4-A ve 4-B sınıflarında okumakta olan toplam 50 öğrenci oluşturmuştur. Araştırmada ön test-son test kontrol gruplu desen kullanılmıştır. Deneysel işlemde araştırmacı tarafından geliştirilen “Yapılandırılmış ve Yapılandırılmamış Drama Dersi Eğitim Programları” kullanılmıştır. Öğrencilerin karar verme becerileri ile ilgili değişim/gelişimleri ön test ve son test ile ortaya koyabilmek için, Karakaş (1999) ’ın geliştirdiği “Karar Verme Becerisi Değerlendirme Ölçeği (KVBDÖ)” ölçme aracı olarak kullanılmıştır. Araştırma sonucunda, deney ve kontrol grubu öğrencilerinin KVBDÖ ’den elde ettikleri karar verme becerilerindeki (son test-ön test) puanlarında cinsiyet açısından anlamlı olmadığı saptanmıştır. Deney ve kontrol grubu öğrencilerinin ön test puanları arasında anlamlı bir fark bulunamamış, ancak deney ve kontrol gruplarının deneysel işlem sonucunda elde ettikleri son test puanlarında, deney grubu lehine pozitif ve anlamlı bir fark bulunmuştur. Bu sonuçlara göre yapılandırılmış drama eğitim programının çocukların karar verme becerilerini önemli ölçüde geliştirdiği söylenebilir.

PDF

___

Adıgüzel,Ö. (2002). Yaratıcı Drama, Naturel Yayınları. Ankara.
Aydoğan, Y. (2004). “İlköğretim ikinci ve Dördüncü Sınıf Öğrencilerine Genel Problem Çözme Becerilerinin Kazandırılmasında Eğitimin Etkisinin incelenmesi”, Gazi Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Doktora Tezi.
Casey, M. B. (1990). “A Planning And Problem Solving Preschool Model: The Methodology of Being a Good Learner”, Early Childhood Research Quarterly, 5, ss. 53-67.
Ellis, A. K. (2007). “Teaching and Learning Elementary Social Studies”, USA: Pearson Eduction Inc., ss. 289.
Fidan, N. (1994). Okulda Öğrenme ve Öğretmen, Alkım Yayınevi, Ankara.
Goleman, D.(1998). Duygusal Zeka. Çev. B.S. (1977). “Symbolicplay and It’s Cognitive Significance”, Developmental Psychology, 13, ss. 246-252.
Güçray, S. (1998). “Bazı Kişisel Değişkenler, Algılanan Sosyal Destek ve Atılganlığın Arar Verme Stilleri İle ilişkisi”, Psikolojik Danışmanlık ve Rehberlik Dergisi, C: 2, No: 9, ss. 7-16.
Kalaycı, N. (2001). Sosyal Bilgilerde Problem Çözme ve Uygulamaları, Gazi Kitabevi, Ankara, ss. 11.
Kaf, Ö. (1999).“Hayat Bilgisi Dersinde Bazı Sosyal Becerilerin Kazandırılmasında Yaratıcı Drama
Yönteminin Etkisi. Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi ”,Adana: Ç.Ü. Sosyal Bilimler Enstitüsü.
Karakaş, E. (1999). “ilköğretim 4. ve 5. Sınıf Öğrencilerinin Günlük Yaşamlarındaki Problemlerini Çözmeye ilişkin Karar Verme Becerilerini Ölçmeye Yönelik Bir Ölçek Geliştirme Çalışması”, Çukurova Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Basılmamış Yüksek Lisans Tezi.
Kökdemir, D. (2003). “Belirsizlik Durumlarında Karar Verme ve Problem Çözme”, Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Basılmamış Doktora Tezi.
MEB. (1999). ilköğretimde Drama I, Milli Eğitim Yayınevi, Ankara.
Nissen, P.(1983). Involveringspedagogikk. Oslo: Glydendal Forlag.
Oğuzkan, S. (1986). Anaokullarında Yaratıcı Dramatizasyon, YA-PA Yayınları, İstanbul
Okvuran, A. (1995). “Çağdaş İnsan Yaratmada Yaratıcı Drama Eğitiminin Önemi ve Empatik Eğilim Düzeylerine Etkisi”, A.Ü. Eğitim Bilimleri Dergisi, C: 27, No: 1, ss. 185-194.
Önder, A. (2004). Yaşayarak Öğrenme İçin Eğitici Drama, Epsilon Yayınları, İstanbul. ss. 28,73.
Özil, Ş. (1993). Eğitimde Öğrenci Boyutu, Yaratıcı Toplum Yolunda Çağdaş Eğitim. Cem Yayınevi, İstanbul.