Türkiye'yi birtakım coğrafî bölgelere ayırmak ve bu bölge veya birlikler içersinde alt-bölge, bölüm, yöre...vb daha küçük coğrafî birimler ayırdetmek için yapılan denemeler, oldukça kabarık bir dosya oluşturmaktadır. 1941'de Ankara'da toplanan “Birinci Türk Coğrafya Kongresi”ne kadar H. S. Selen (1921), D. Bediz (1935), F. S. Duran (1938) gibi türk coğrafyacıların yanısıra A. Philipson (1918), U. Frey (1937) ve H. Louis (1938) gibi yabancı coğrafyacıların da bu alanda dikkate değer çalışmalar yaptığı bilinmektedir. Tartışmaları önlemek ve özellikle coğrafya öğretiminde birlik sağlamak amacıyla o dönemde Maarif Vekili Hasan-Âlî Yücel başkanlığında toplanan “1. Türk Coğrafya Kongresi”, ülkemizin fizikî ve beşerî/iktisadî coğrafya özelliklerini gözönünde tutarak Marmara, Ege, Akdeniz, Karadeniz, Iç Anadolu, Doğu Anadolu ve Güneydoğu Anadolu adını taşıyan 7 coğrafî bölge ayırdetmiş, her bölgeyi birtakım alt-bölge veya bölümlere ayırmıştır. Sözkonusu Coğrafya Kongresi'nde 19 üyeden oluşan Türkiye Coğrafyası Komisyonu “daha vazıh hudutlarla tahdit edilmiş ve daha muvafık bir şekilde isimlendirilmiş, daha küçük sahalı bölgelerin tefriki hususunda öteden beri uğraşmakta olan ilim adamlarının mesaisi son hedefine varmış olmasa da”, ortaya konan eserin yerli ve yabancı coğrafya kitaplarında olduğu kadar, coğrafya öğretiminde görülen karışıklıkları da ortadan kaldıracak, bu alanda birlik ve ahenk sağlayacak pratik bir sonuç olarak telakki edilmesi gerektiğini ileri sürmüştür. Gerçekten de, o tarihten bu yana geçen yarım yüzyıllık bir süre içersinde Türkiye'nin bölgesel coğrafyasına ilişkin pek çok monografik araştırma yapılmış; coğrafî bölge, alt-bölge ve yörelerin hudutlarıyla ilgili yeni bilgi ve bulgular elde edilmiştir. Bütün bu gelişmeler, 1941 yılında saptanan Türkiye'nin coğrafî bölge ve alt-bölge sınırlarıyla ilgili tartışma ve değişiklik önerilerini de beraberinde getirmiştir.

There is no English summary