İsrail’in 1948 yılında Filistin topraklarını işgal etmesi sonrası Filistin edebiyatında “işgal” ve “direniş” konulu yüzlerce roman yazılmıştır. İşgalin Filistin halkına maddi ve manevi maliyetlerini konu alan bu romanların önemli bir kısmı İsrail cezaevlerinde tutuklu bulunan Filistinli direnişçilerin maruz kaldığı insanlık dışı vahşi uygulamaları dile getirmektedir. Modern Arap romanının geçen yüzyılda popüler konularından olan “cezaevi edebiyatı” kapsamında değerlendirilen bu romanların genel olarak “işkence”yi ana tema olarak merkeze aldığı görülmektedir. İsrail Yüksek Mahkemesi 1999 yılında almış olduğu bir kararla o tarihe kadar soruşturmalar sırasında İsrail güvenlik birimlerine zanlıya fiziksel şiddet uygulamasına izin veren bir yasayı iptal etmiştir. Bu tarihten itibaren iptalin ilgili merciler tarafından kapalı kapılar ardında ne ölçüde ve nasıl uygulandığı bir Filistinli romancının yazınsal malzemesi olmuştur. Filistinli usta roman yazarı Velid el-Hûdeli’nin 2003 yılında yayımladığı “Setâiru’l-atemeh” adlı romanı, İsrail istihbaratı ve askeri yargı mensuplarının Filistinlileri sorgulaması esnasında Yüksek Mahkemenin 1999 tarihli kararını bir şekilde dolanarak yine işkenceye devam ettiklerini ifade etmektedir. Son yıllarda Arap romanında ilgi gören çoklu bakış açısı anlatımı ile olayların aktarıldığı bu romanda fiziksel şiddetin yerine uygulanan psikolojik şiddet farklı açılardan tasvir edilmiştir. İsrailli istihbarat birimlerinin sanığı “itiraf”a zorlamak için günlerce uykusuz bırakarak akli muhakemesini etki altına almaya çalışmak gibi akla hayale gelmeyecek hileli yollar denemesi bunun örneklerinde sadece birisidir. Eser modern roman anlatım teknikleri ve içerik bakımından araştırılmıştır.     Roman bir taraftan İsrail’in gizlilik içerisinde yine işkenceye devam ettiğini deşifre etmeye çalışırken diğer taraftan da Filistinli direnişçileri davalarında motive etme niyetindedir. Sıklıkla sahabe dönemi kahramanlıklarına atıfta bulunulan eserin çatışma unsurunu “İslam” ekseninde tutmaya çalıştığı, aşılamak ve canlı tutmak istediği “dava” bilincini ayet ve hadislerle desteklediği görülmüştür.