ip 2 Diyabet Tanılı Yetişkinlerde Motivasyonel Görüşmenin Etkisi: Sistematik Derleme

Giriş: Tip 2 Diabetes Mellitus (T2DM) tüm dünyada prevelansı gittikçe artan önemli bir halk sağlığı sorunudur. Akut ve kronik komplikasyonlarının önlenebilmesi için diyabette öz-yönetim önemlidir. Amaç: Yapılan çalışma, T2DM tanılı yetişkinlerde, motivasyonel görüşmenin (MG) etkisini sistematik bir şekilde incelemek amacıyla yapılmıştır. Yöntem: Bu çalışma, makalelerin doküman analizine dayanan sistematik derleme deseninde nitel bir araştırmadır. Çalışma evrenini 2006-2016 yılları arasında yapılan, 6 İngilizce, 2 Türkçe anahtar kelime ile CINAHL Complete (5093), Medline (640) ve Science Citation Index (1888), Türk Tıp Dizini (0) veri tabanlarından ulaşılan 7621 makale oluşturmaktadır. Araştırmaya dahil edilme ölçütlerine uyan 16 makale çalışma kapsamında değerlendirilmiştir. Bulgular: Çalışmaların 10'unun randomize kontrollü, üçünün nitel, birinin eylem araştırması, birinin çevirimsel (translational) deneysel öntest ve son-test, birinin yarı-deneysel türde yapıldığı belirlenmiştir. Çalışmada yer alan dokuz araştırmada, MG girişiminden sonra hemoglobin A1c düzeylerinde anlamlı bir azalma olduğu, dört araştırmada da; diyabet öz-yönetim ve diyabet öz-bakımlarıyla ilgili anlamlı değişimler olduğu belirlenmiştir. Sonuç: T2DM'da MG'nin olumlu sonuçları olduğu ve diyabet hemşirelerinin MG konusunda hizmet içi eğitim almalarının faydalı olacağı düşünülmektedir

The Effect of Motivational Interviewing on Adults with Type 2 Diabetes Mellitus: A Systematic Review

Giriş: Tip 2 Diabetes Mellitus (T2DM) tüm dünyada prevelansı gittikçe artan önemli bir halk sağlığı sorunudur. Akut ve kronik komplikasyonlarının önlenebilmesi için diyabette öz-yönetim önemlidir. Amaç: Yapılan çalışma, T2DM tanılı yetişkinlerde, motivasyonel görüşmenin (MG) etkisini sistematik bir şekilde incelemek amacıyla yapılmıştır. Yöntem: Bu çalışma, makalelerin doküman analizine dayanan sistematik derleme deseninde nitel bir araştırmadır. Çalışma evrenini 2006-2016 yılları arasında yapılan, 6 İngilizce, 2 Türkçe anahtar kelime ile CINAHL Complete (5093), Medline (640) ve Science Citation Index (1888), Türk Tıp Dizini (0) veri tabanlarından ulaşılan 7621 makale oluşturmaktadır. Araştırmaya dahil edilme ölçütlerine uyan 16 makale çalışma kapsamında değerlendirilmiştir. Bulgular: Çalışmaların 10'unun randomize kontrollü, üçünün nitel, birinin eylem araştırması, birinin çevirimsel (translational) deneysel öntest ve son-test, birinin yarı-deneysel türde yapıldığı belirlenmiştir. Çalışmada yer alan dokuz araştırmada, MG girişiminden sonra hemoglobin A1c düzeylerinde anlamlı bir azalma olduğu, dört araştırmada da; diyabet öz-yönetim ve diyabet öz-bakımlarıyla ilgili anlamlı değişimler olduğu belirlenmiştir. Sonuç: T2DM’da MG’nin olumlu sonuçları olduğu ve diyabet hemşirelerinin MG konusunda hizmet içi eğitim almalarının faydalı olacağı düşünülmektedir

___

Burke, B. L., Arkowitz, H., & Menchola, M. (2003). The efficacy of motivational interviewing: a meta-analysis of controlled clinical trials. Journal of Consulting and Clinical Psychology, 71, 843-861.
Calhoun, D., Brod, R., Kirlin, K., Howard, B. V., Schuldberg, D., & Fiore, C. (2010). Effectiveness of motivational interviewing for improving self-care among northern plains Indians with type 2 diabetes. Diabetes Spectrum, 23(2), 107- 114.
Centre for Reviews and Dissemination. (2009). Systematic reviews. CRD Guidance for undertaking reviews in health care (Issue Brief No. 978). Layerthorpe: York Publishing Services Ltd.
Chen, S. M., Creedy, D, Lin, H. S., & Wollin, J. (2012). Effects of motivational interviewing intervention on self-management psychological and glycemic outcomes in type 2 diabetes: a randomized controlled trial. International Journal of Nursing Studies, 49(6), 637-44.
Dellasega, C., El-Tiangco, Raquel, M., & Gabbay, R. A. (2012). How patients with type 2 diabetes mellitus respond to motivational interviewing. Diabetes Research and Clinical Practice, 95, 37-41.
Eriksson K., & Lindgrade F. (1991). Prevention of type 2 (non-insulin-dependent) diabetes mellitus by diet and physical exercises. Diabetologia, 34(12), 891-898.
Gluckman, P., Hanson, M., & Beedle, A. (2012). Evrimsel Tıbbın İlkeleri (Çeviren: B, Çıplak., O.K, Başkurt., H, Uysal.) Ankara: Palme yayıncılık. (Orijinal yayının basın yılı 2009).
Heinrich E., Candel, J. J. M., Schaper, N. C., & Vries, N. K. (2010). Effect evaluation of a motivational interviewing based counselling strategy in diabetes care. Diabetes Research and Clinical Practice, 90(3), 270-278.
International Diabetes Federation. (2016, January 3). Diabetes Atlas. Retrived January 15, 2016, from http://www.diabetesatlas.org/
Lakerveld, J., Bot, S. D., Chinapaw, M. J., Tulder, M. V., Kostense, P. J., Dekker, J. M., et al. (2013). Motivational interviewing and problem solving treatment to reduce type 2 diabetes and cardiovascular disease risk in real life: a randomized controlled trial. The International Journal of Behavioral Nutrition and Physical Activity, 10(4), 2-9.
Lindström J., Ilanne-Parikka P., Peltonen M., Aunola S., Eriksson JG., Hemiö, K., et al. (2006). Sustained reduction in the incidence of type 2 diabetes by lifestyle intervention: the follow-up results of the Finnish Diabetes Prevention Study. The Lancet, (9548), 1673-1679.
Miller, S. T., Marolen, K. N., & Beech, B. N. (2010). Perceptions of physical activity and motivational interviewıng among rural African-American women with type 2 diabetes. Women’s Health, 20, 43–49.
Miller, S. T., Oates, V. J., Brooks, A. M., Shintani, A., Gebretsadik, T., & Jenkins., D. (2014). Preliminary efficacy of group medical nutrition therapy and motivational interviewing among obese African American women with type 2 diabetes: a pilot study. Hindawi Publishing Corporation Journal of Obesity, 2014, 1-7
Miller, W., & Rollnick, S. (2002). Motivasyonel görüşme insanları değişime hazırlama. (Çeviren: F, Karadağ., K, Ögel., E.A, Tezcan) Ankara: HYB Basım Yayım Matbaası. (Orijinal yayının basım yılı 1999).
Rosenbek Minet, L. K., Wagner, L., Lonvig, E. M., Hjelmborg, J., & Henriksen, J. E. (2011). The effect of motivational interviewing on glycaemic control and perceived competence of diabetes self-management in patients with type 1 and type 2 diabetes mellitus after attending a group education programme: a randomised controlled trial. Diabetologia, 57(7), 1620.
Minet, L. R., Lønvig, E., Henriksen, J. E., & Wagner, L. (2011). The experience of living with diabetes following a selfmanagement program based on motivational ınterviewing. Qualitative Health Research, 21(8), 1115-1126.
Ögel, K., Evren, C., Karadağ, F., & Gürol, D. T. (2012). Bağımlılık profil indeksi’nin (BAPİ) geliştirilmesi, geçerlik ve güvenilirliği. Türk Psikiyatri Dergisi, 23(4), 264-73.
Pladevall, M. R., Divine, G., Wells, E. K., Resnicow, K., & Williams, L. K. (2015). A randomize controlled trial to provide adherence information and motivational interviewing to improve diabetes and lipid control. The Diabetes Educator, 41(1), 136-146.
Resnicow, K., Dilorio, C., Soet, E. J., Borreli, B., Hecht, J., & Ernst, D. (2002). Motivational interviewing in health promotion it sounds like something is changing, Health Psychology, 21(5), 444-51.
Rubak, S., Sandbæk, A., Lauritzen, T., Borch-Johnsen, K., & Christensen, B. (2009). General practitioners trained in motivational interviewing can positively affect the attitude to behaviour change in people with type 2 diabetes. Scandinavian Journal of Primary Health Care, 27(3), 172-179.
Rubak, S., Sandbæk, A., Laurıtzen, T., Borch-Johnsen, K., & Chrıstensen, B. (2011). Effect of “motivational interviewing”on quality of care measures in screen detected type 2 diabetes patients: A one-year follow-up of an RCT, ADDITION Denmark. Scandinavian Journal of Primary Health Care, 29(2), 92–98.
Sağlık Bakanlığı Temel Sağlık Hizmetleri Genel Müdürlüğü. (2011, Şubat). Türkiye Diyabet önleme ve kontrol programı eylem planı (2011-2014). (Yayın No: 816). Ankara: Anıl Matbaası.
Satman I., Omer B., Tutuncu Y., Kalaca S., Gedik S., Dinccag N., et al. (2013). TURDEP-II Study Group. Twelve-year trends in the prevalence and risk factors of diabetes and prediabetes in Turkish adults. European Journal of Epidemiology, 28(2), 169-180.
Satman I., Yilmaz T., Sengül A., Salman S., Salman F., Uygur S., et al. (2002). Population-based study of diabetes and risk characteristics in Turkey: results of the Turkish diabetes epidemiology study (TURDEP). Diabetes Care, 25(9), 1551- 1556.
Stuckey, H. L., Dellasega, C., Graber, N. J., Mauger, D. T., Lendel, İ., & Gabbay, R. A. (2009). Diabetes nurse case management and motivational interviewing for change (DYNAMIC): study design and baseline characteristics in the chronic care model for type 2 diabetes. Contemporary Clinical Trials, 30(4), 366–374.
Thomas, J., Harden, A., Oakley, A., Oliver, S., Sutcliffe, K., Rees, R., et al. (2004). Integrating qualitative research with trials in systematic reviews. British Medical Journal, 328(7446), 1010-2.
Türkiye Endokrinoloji ve Metabolizma Derneği.(2016). Diabetes mellitus ve komplikasyonlarının tanı, tedavi ve izlem kılavuzu (8th. ed., 15-258). Ankara: Pelin Ofset Matbaacılık Ltd. Şti.
Waker, C. L. (2012). Effects of motivational interviewing on diabetes self-management behaviors and glycemic control in type 2 diabetes: a translational study. Doctor of Philosophy in Nursing Dissertation, University of Cincinnati, Boston, US.
Welch, G., Zagarins, Z. E., Feinberg, R. G., & Garb, J. L. (2011). Motivational interviewing delivered by diabetes educators: does it improve blood glucose control among poorly controlled type 2 diabetes patients? Diabetes Research and Clinical Practice, 91(1), 54- 60.
West, S. D., Dilillo, V., Bursac, Z., & Greene, G.P. (2007). Motivational interviewing improves weight loss in women with type 2 diabetes. Diabetes Care, 30(5), 1081-1087.
World Health Organization. (2015, October 13). Diabetes. Retrieved February 15, 2016, from http://www.who.int/mediacentre/factsheets/fs312/en/