Soyut bir kavram olan “zaman”ı diller farklı biçimlerde bölerler ve bu bölme biçimi dillerde eylem bildiren sözcüklerle (fiiller) ortaya çıkar. Dolayısıyla zamansal anlamda diller birbirleriyle tam olarak örtüşmezler. Oysa yabancı dil öğrenenler öğrendikleri dilde, genelde anadillerinin zamanı bölme biçiminin birebir karşılığını ararlar. Böylece Türkçedeki -di li geçmiş zaman Fransızcada passé-composé ile -miş li geçmiş zaman plus-que-parfait ile karşılanır, ya da passé-composé ile passé simple aynı zamanı gösterirler, birincisi sözlü dilde ikincisi yazılı dilde kullanılır gibi kalıp öğrenmeler/öğretmeler ortaya çıkar. Bağlamdan soyutlanmış durumlarda doğru gibi görünen bu yanlış öğrenmeler/öğretmeler anlatısal tutarlılık boyutunda önemli sorunlar yaratır. Bu çalışmada, Fransızca 2. sınıf öğrencilerinin Türkçe yazıp Fransızcaya çevirdikleri anlatılardan hareketle ve Benveniste’in discour/récit ayrımını ele aldığı “Les relations de temps dans le verbe français” başlıklı makalesinden de yararlanılarak “zaman kullanımı ve anlatıda tutarlılık” konusu irdelenmiştir.