20938

GÜNÜMÜZ İMAM-MÜEZZİN İLİŞKİSİNE ÖRNEKLİĞİ AÇISINDAN HZ. PEYGAMBER İLE MÜEZZİNİ BİLÂL-İ HABEŞÎ ARASINDAKİ İLETİŞİM

Ülkemizde din hizmetleri resmî olarak, Diyanet İşleriBaşkanlığı tarafından; ‘Müftü’, ‘Vaiz’, ‘Murakıp’,‘Kur’ân Kursu Öğreticisi’, ‘İmam’, ‘MüezzinKayyım’, ‘Aile Danışmanı’ vb. görevliler tarafındanyürütülmektedir. Bu görevlilerden halkla en fazla iletişimiçerisinde olanlar imamlar ve müezzinlerdir. Sürekligöz önünde bulunmaları nedeni ile imam-müezzin arasıilişkiler, cemaat tarafından yakından izlenmektedir. Busebeple imam-müezzin arası iletişimin sağlıklı olmasıson derece önemlidir. Zira bu iletişim, kürsüde mihraptave minberde söylenenleri test etme niteliğine sahiptir.Ayrıca imam ve müezzin, din hizmetlerinin ve dingörevlilerinin halka dönük yüzüdür. Dolayısıyla imammüezzin ilişkisi din görevlileri hakkında olumlu/olumsuzkanaat oluşturabilecek özelliktedir. İmam-müezzinarası ilişkilerde olumsuz örneklere rastlanmaktadır.Bu makalede Hz. Peygamber (s.a.s.) ile Hz. Bilâl(r.a.) arasındaki iletişim imam-müezzin özelinden/penceresinden değerlendirilecektir. Çalışma genel olarakmeslekî dayanışmaya özel olarak da imam-müezzin arasıilişkiye örnek olması amacı ile hazırlanmıştır.

THE COMMUNICATION BETWEEN THE PROPHET MUHAMMAD AND MUAZZIN BILAL AL-HABASHI AS A MODEL FOR TODAY’S IMAMMUAZZIN RELATIONSHIP

Religious activities in Turkey are carried out by officials such as “Mufti”, “Preacher”, “Qur’anic Course Teacher” “Imam”, “Muazzin”, “Family Counselor” etc., assigned by the Presidency of Religious Affairs (Diyanet). Among these officials, imams and muazzins are the ones who are in closest relations and communication with the public. The relations between imams and muazzins are closely monitored by the community as they are constantly in the public eye. For this reason, it is extremely important that there is a healthy communication between imam and muazzin since this communication has the quality to test what is preached in the mihrab and pulpit. In addition, the imam and muazzin are the showcases of religious services and religious officials. Therefore, the relationship between the imam and muazzin could cause positive / negative opinion about religious officials. Negative examples are observed in the relations between imam and muazzin. Although these negativities cannot be completely eliminated, they are expected to be reduced to minimum. In this article, the communication between the Prophet and Bilal will be evaluated within the framework of imam-muazzin relationship to set an example for Professional solidarity.

PDF

___

Ahmed b. Hanbel. Müsnedü Ahmed b. Hanbel. Thk. Şuayb el-Arnaûdî - Âdil Mürşîd. Beyrut: Müessetü’r-Risâle, 1416.
Ağırman, Mustafa. Hz. Muhammed (s.a.s.) Devrinde Mescid ve Fonksiyonları. İstanbul: Ravza Yayınları, 1997.
Akbaş, Mehmet. “Asr-ı Saadetin İlk Müezzinleri”. Fırat Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi. 19/2 (Aralık, 2014): 1-17.
Altuntaş, Halil. “Din Görevlilerinin İşlevsel Açıdan İletişim Metodları”. Diyanet İlmi Dergi. 44/1 (Mart 2008): 47-78.
Askalânî, İbn Hacer. Ebü’l-Fazl Şihâbüddîn Ahmed b. Alî b. Muhammed. el-İsâbe fî Temyîzi’s-Sahâbe. 2. Baskı. İstanbul: İz Yayıncılık, 2010.
Aydınlı, Abdullah. “Abdullah b. Ümmü Mektûm”. Türkiye Diyanet Vakfı İslâm Ansiklopedisi. 20: 434-435. İstanbul: TDV Yayınları, 1999.
Aydınlı, Aydınlı. Hadis Istılahları Sözlüğü. 10. Baskı. İstanbul: Marmara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Vakfı Yayınları. 2019.
Azîmâbâdî, Ebu’t-Tayyib Şemsülhak Muhammed b. Emir Ali. Avnü’l-Ma’bûd Şerhu Sünen-i Ebî Dâvûd. Beyrut: Dâru’l-Kütübi’l-İlmiyye. 1415/1994.
Buhârî, Muhammed b. İsmail. el-Câmiu’l-Müsnedü’s-Sahîhu’l-Buhârî. İstanbul: Çağrı Yayınları, 1981.
Cebeci, Suat. “Din Eğitimi ve Din Hizmetlerinde İletişim”, Din Eğitimi ve Din Hizmetlerinde Rehberlik. Eskişehir: Anadolu Üniversitesi Yayınları, 2010.
el-İsfehanî, Ebû Nuaym Ahmed b. Abdullah. Hilyetu’l-Evliyâ ve Tabakâtü’l-Esfiyâ. Beyrut: Daru’l-Kütübi’l-İlmiyye, 2007.
el-Kuşeyrî, Ebu’l-Hüseyin b. el- el-Haccâc Müslim en-Nisâbûrî. Sahîhu Müslim. Thk. Halîl Memûn Şeyhâ. Lübnan: Dâru’l-Marife, 2005.
Dârîmî, Ebû Muhammed Abdullah b. Abdurrahman b. Fadl. Sünenü’dDârîmî. Thk. Hüseyin Selim Esed. Riyad: Dâru’l-Muğnî, 2000.
Erol, Eren. Örgütsel Davranış ve Yönetim Psikolojisi. İstanbul: Beta Yayınları, 1998.
Ebû Dâvûd, Süleymân b. el-Eş’as es-Sicistânî. Sünenü Ebî Dâvûd. Thk. Muhammed Nasiruddin el-Elbânî. Beyrut: Dâr’u İbnü’l-Hazm, 2005.
Fayda, Mustafa. “Bilâl-i Habeşî”. Türkiye Diyanet Vakfı İslâm Ansiklopedisi. 6: 152-153. İstanbuL: TDV Yayınları, 1992.
Gül, Şirin. “Davranış Bilimleri Açısından Etkileyici İletişim ve Unsurları”, Vaaz ve Vaizlik Sempozyumu. Ed. İsmail Derin. 177-192. Ankara: DİB Yayınları, 2013.
İbn Mâce, Ebû Abdillah Muhammed b. Yezîd, el-Kazvînî. Sünenü İbn Mâce. Thk. Muhammed b. Sâlih Râcî, Riyâd: Beytü’l-Efkâri’d-Düveliyye, thsz.
İbn Balabân, Ebu’l-Hasan Alâeddin Ali b. Balabân b. Abdullah. El-İh- sân fî takrîbi Sahîhi İbn Hibbân. Beyrut: Dâru’l-Kütübi’l-İlmiyye, 996.
İbn Ebî Şeybe, Ebû Bekr Abdullah b. Muhammed b. İbrâhim. el-Musannef. Thk. Habîburrahmân el-A’zamî. Beyrut: El-Mektebü’l-İslâmî, 1983.
İbnü’l-Esîr. Üsdüʼl-Ğâbe fî Ma’rifeti’s-Sahâbe. Thk. Ali Muhammed Muavviz-Âdil Ahmed Abdülmevcûd. Beyrut: Dâru’l-Kütübi’l-İlmiyye, thy.
İbn Hişâm, Ebû Muhammed Abdulmelik. es-Sîretü’n-Nebevîyye. Beyrut: Müessesetü’l- Maarif, ts.
İbn Saʻd, Ebû Abdullah Muhammed b. Saʻd ez-Zührî. et-Tabakâtü’lKübrâ. Beyrut: Dârü’l- Kütübi’l- ‘İlmiyye, 1418/1997.
Keyifli, Şükrü. “Cami İçi Din Eğitmi ve İletişim Süreci Olarak Hutbeler”. EKEV Akademi Dergisi. 17/55. (Haziran, 2013), 71-88.
Küçükaşçı, Mustafa Sabri. “İmam”. Türkiye Diyanet Vakfı İslâm Ansiklopedisi. 22: 188-190 İstanbul: TDV Yayınları, 2000.
Küçükaşçı, Mustafa Sabri. “Müezzin”. Türkiye Diyanet Vakfı İslâm Ansiklopedisi. 31: 491-496 İstanbul: TDV Yayınları, 2006.
Kardaş, Nevin – Önen, Salih – Duman, Mesut- Fidan, Ahmet. Örnekleriyle Türkçe Sözlük. Ankara: Millî Eğitim Basımevi Yayınları, 1979.
Koç, Ahmet. Din Eğitiminde Etkili İletişim. Rize: STS Yayunları, 2010.
Macit, Yusuf. “Beden Dili: Hz. Peygamber Örneği”. Iğdır Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi. 1/1 (Nisan 2012), 29-44.
Nesâî, Ebû Abdirrahman b. Şuayb. Sünenü’n-Nesâî. İstanbul: Çağrı Yayınları, 1981.
Sabuncu, Ömer. “İslâm Tarihinde Ezanın Teşrii ve İlk Müezzinler.” Ortak Dilimiz Ezan. Ed. Mahmut Öztürk. İstanbul: Nida Yayınları, 2018.
Sarıcık, Murat. “Ebû Mahzûre”, Türkiye Diyanet Vakfı İslâm Ansiklopedisi. 10: 179-180. İstanbul: TDV Yayınları, 1994.
Schober, Otto. Beden Dili. Terc. Süeda Özbert. İstanbul: Arion Yayınları, 1999.
T. C. Diyanet İşleri Başkanlığı, “Diyanet İşleri Başkanlığı Kuruluş Ve Görevlerihakkında Kanun”. Erişim: 21.08.2019. http://www.mevzuat.gov.tr/ MevzuatMetin/1.5.633.pdf
Tayfun, Recep. Etkili İletişim ve Beden Dili. Ankara: Nobel Yayınları, 2007.
Tirmîzî, Ebû Îsâ Muhammed b. Îsâ. Sünenü’t-Tirmizî. Thk. Beşşâr b. Avvâd, Beyrut: Dâru’l-Ğarbi’l-İslâmî. 1996.
Vakidî, Ebû Abdullah Muhammed b. Ömer b. Vakıd el-Eslemî. el-Meğâzî. Thk. Marsden Jones. Beyrut: Alemü’l-Kütüb, ts.