Hint Üslubu Şairlerinde Orijinalliğin Tezahürü Olarak Yeni Terkipler

Hint üslubu şairleri yeni mazmunlar üretirken eşyaya vehadiselere yeni anlamlar yüklemişler, eşya ve hadiseler arasındayeni anlam ilişkileri kuran terkipler oluşturmuşlardır. Buterkiplerin bazıları yeni olmakla birlikte Hint üslubu şairleriarasında yaygınlık kazanmış, bu üslubun müşterek unsurlarıhâline gelmiştir. Çoğu zaman böylesi müşterek terkiplerbilhassa aynı dönemde yaşayan şairler arasında yaygınlıkkazanmışsa, bunların hangi şaire ait olduğunu tespit etmekmümkün olmayabilmektedir. Bazı terkipler ise şairler arasındarevaç bulmayıp sadece belli bir şaire mahsus kalmış veyakendisinden sonra gelen bir veya birkaç şair tarafındankullanılmıştır.Bu çalışmada Hint üslubunda yaygınlık kazanmamış, hangişaire ait olduğu tespit edilebilen bazı yeni terkipler ele alınmış,böylece aynı üslup etkisindeki şairlerin hususiyetinin veorijinalliğinin ortaya konulması amaçlanmıştır.

New Phrases As The Manifestation Of Originality In Indian Style Poets

As poets of Indian style created new mazmuns (hiding a meaning in metaphorical words or phrases that is associated with its features), they attributed new meanings on things and incidents and formed phrases that established new associations of meaning between things and incidents. Although some of these phrases are new, they gained wide currency among Indian style poets and became common elements of this style. Most of the time it is not possible to determine which poet such common phrases belong to especially if they are widely used among poets of the same period while some other phrases have not gained popularity and remain unique to a single poet or only one or a few subsequent poets. This study deals with some new phrases that are less widely used and can be determined which poet they belong to, and thus aims to reveal the characteristics and originality of poets under the influence of the same style.

PDF

___

BEHDÂRVEND, Ekber (1392/2013) (Haz.), Dîvân-ı Bîdil-i Dihlevî, Tahran: Müessese-i İntişârât-ı Nigâh.
BEYZÂÎ, Pertev (1336) (Haz.), Dîvân-ı Ebû Tâlib Kelîm-i Kâşânî, Tahran: Kitâbfürûşî-yi Hayyâm.
BİLKAN, Ali Fuat (1997) (Haz.), Nâbî Dîvânı, İstanbul: M.E.B.
ÇAVUŞOĞLU, Mehmed (1986) (Haz.), “Divan Şiiri”, Türk Dili Türk Şiiri Özel Sayısı II (Divan Şiiri), LII(415, 416, 417), 1-16.
DEMİREL, Şener (2017) (Haz.), Şehrî Dîvânı, Ankara: Kültür ve Turizm Bakanlığı. http://ekitap.kulturturizm.gov.tr adresinden alındı
ENSÂRÎ, Muhammed Veliyyülhak (1378) (Haz.), Külliyât-ı Örfî-yi Şîrâzî, Tahran: İntişârât-ı Dânişgâh-ı Tahrân.
HABÎB (1308) (Haz.), Debistân- Pârsî, İstanbul: Çaphâne-i Mahmûd Bey.
İPEKTEN, Haluk (1970) (Haz.), Nâilî-i Kadîm Dîvânı, Ankara: MEB Yayınları.
KAHRAMAN, Muhammed (1364/1985) (Haz.), Dîvân-ı Sâib-i Tebrîzî, Tahran: Şirket-i İntişârât-ı İlmî ve Ferhengî.
KAPLAN, Mahmut (1996) (Haz.), Neşâtî Divanı, İzmir: Akademi Kitabevi.
KUTLAR, Fatma Sabiha (2004) (Haz.), Arpaemîni-zâde Sâmî Divanı, Ankara: Kültür ve Turizm Bakanlığı. Ekim 10, 2017 tarihinde http://ekitap.kulturturizm.gov.tr adresinden alındı.
KÜLEKÇİ, Numan (2005) (Haz.), Edebî Sanatlar (4. b.), Ankara: Akçağ Yayınları.
OKÇU, Naci (tarih yok) (Haz.), Şeyh Gâlib Dîvânı, Ankara: Kültür ve Turizm Bakanlığı. Ekim 10, 2017 tarihinde http://ekitap.kulturturizm.gov.tr adresinden alındı
ŞAHÂB, Tâhirî (1361) (Haz.), Külliyât-ı Eş'âr-ı Melikü'ş-şuarâ Tâlib-i Âmulî. Tahran: Kitâbhâne-i Senâî.
ŞAFAK, Turgay (1386) (Haz.), Tashîh-i İntikâdî-yi Dîvân-ı Şevket-i Buhârî (Yayımlanmamış Doktora Tezi), Tahran: Dânişgâh-ı Tahrân.
TARLAN, Ali Nihad (1990). Ali Nihad Tarlan'ın Makalelerinden Seçmeler. Ankara: Atatürk Kültür Merkezi Yayını.
TİMURTAŞ, Faruk Kadri (2015) (Haz.), Tairihî Türkiye Türkçesi Araştırmaları III Osmanlı Türkçesi Grameri (15 b.), İstanbul: Alfa Yayınları.
ÜZGÖR, Tahir (1991) (Haz.), Fehîm-i Kadîm / Hayatı, Sanatı, Dîvân'ı ve Metnin Bugünkü Türkçesi, Ankara: AKM Yayınları.