Hz. Ebu Bekir ve Hz. Ömer döneminde İslam fütuhatı çok hızlı bir sekilde yayılmıstır. Araştırmacılar, elde ettikleri bulgulardan hareketle, bu dönemde fetihlerin bu denli hızlı olmasının askerî, siyasî, dinî ve ekonomik sebeplerinin yanında, Bizans ve İran imparatorluklarının kendi tebaasına yaptıkları zulümlerin de bu hızlı yayılmaya katkıda bulundugu sonucuna varmışlardır. Bu baskı ve zulümlerin sonucu olarak insanlar adaletsizlik ve kötü muamele yapanlara karsı koymuşlardır. Baskıcılara karsı isyan edemeyen güçsüz ve zayıf insanlar ise en azından sessiz kalarak islâm’ın yayılısına katkıda bulunmuslardır. Tarihte yeter derecede örneklerine rastladıgımız bu olguya aynı sekilde Mısır, Suriye ve İran’da da rastlanmaktadır. Biz bu makalemizde Müslüman olmayan yöneticilerin halklarına reva gördükleri zulüm ve baskının, İslâm’ın yayılısına katkıları üzerinde duracagız..

During the period of Caliph Abubakr and Caliph Omar Islamic conquests expanded very rapidly. Researchers, based on the evidences, have concluded that in addition to military, political, religious and economic reasons, the oppression and cruelty of Byzantine and Persian emperors to their people contributed to this rapid expansion. As a result of the oppressions and cruelties the people rebelled against injustices and ill-treatments. The poor and the weak who did not rebel the oppressors contributed indirectly to expansion of Islam by remaining silent. There various examples of this phenomena in history as in Egypt, Syria and Iran. In this article we will focus on the contribution of the people oppressed by their rulers to the expansion of Islam.