Nesh, vahyin ilk dönemlerinde pek çok kelime gibi yalın anlamıyla kullanılmıştır. Daha sonraki dönemlerde “biz, bir ayetin hükmünü yürürlükten kaldırır veya onu unutturursak, mutlaka daha iyisini veya benzerini getiririz” (Bakara: 2/106) şeklindeki ayet ile birlikte terim anlamı kazanmaya başlamış ve ulûmu’l-Kur’an alanında müstakil bir disiplin olarak yer almıştır. Zamanla hakkında farklı fikirler ileri sürülmüştür. Bazıları neshi, ulaşılan sosyal ve kültürel gelişmelerden hâsıl olan ihtiyaçların karşılanması için yeni kitap ve yeni peygamberlerin gönderilmesi ve öncekilere ait hükümlerin yürürlükten kaldırılması olarak anlamıştır. Bazıları da vahyin ilk muhatapların tedrici bir üslupla ter-biye edilmesi ve İslam’a intibaklarının sağlaması için yapılan geçici uygulamalar olarak algılamıştır. Böylece bütün zaman ve mekânlarda üzerinde düşünülen ve fikir beyan edilen bir konu olmuştur.

Naskh, like many other words, was used in a simple sense in the early periods of revelation. In later periods, it started to gain a term meaning with the verse, “for whatever sign We change or eliminate or cause to recede into oblivion, We bring forth a better sign, one that is identical” (al-Baqara: 2/106) and it took its place as an independent branch of science among the Qur'anic sciences has received. Over time, different ideas have been put forward on this subject. Some have understood naskh as the sending of new books and new prophets to meet the needs arising from the social and cultural developments achieved, and the repeal of the provisions of the previous ones. Others per-ceived the revelation as temporary applications for the gradual training of the first addressees and for their adaptation to Islam. Thus, it has become a subject that is considered and expressed in all times and places.