Şemsettin IŞIK

Kur’an’ın Anlaşılması Üzerine Mülahazalar

Yüce Allah, Kur’an-ı Kerim’i daha önce vahiy yoluyla babaları uyarılmayan kim-selere ve onların şahsında kıyamete kadar geçerli olmak üzere, bütün milletlere evrensel nitelikli son bir çağrı olarak göndermiştir. Bu bağlamda vahyin ilk muhatapları ve yaşadıkları bölge, uygulama alanı olarak seçilmiştir. Hâliyle fikrî ve fiilî inşaya da burada başlanılmıştır. Bu itibarla her peygambere kendi kavmi-nin diliyle vahyedilme geleneği, aynı şekilde devam etmiş ve son elçiye de kendi dili olan Arap dil malzemesi ile hitap edilmiştir. Tabiatıyla her dilin kendisine has hususiyeti olduğu gibi Arapçanın da şahsına münhasır bir üslûp ve beyan özelliği bulunmaktadır. Dolayısıyla onun bu yönü, lafız ve mânâ ilişkisi açısın-dan da büyük bir önem taşımaktadır. Bundan dolayı onun doğru anlaşılması için söz ve bağlama arka plan eşliğinde bir bütün olarak bakılması gerekmekte-dir. Biz de bu çalışmada bu hususlardan bazılarına muhtasar bir şekilde temas edip dikkat çekmek istedik.

Anahtar Kelimeler:

Dil, Arapça, Hitap, Beyan, Bağlam.

PDF

___

Işık. Ş. (2020). Geçmişten Günümüze Kur’an’ı Anlama ve Yaşama Önündeki Engeller, Nuhbe Yayınları, Ankara. Kılıç, S. (2003). Kur’an Dildeki Sonsuz Mucize, Gelenek Yayınları, İs-tanbul. Soylu, A. (2020). Bir Meslek Olarak Din Hizmetlerinin Kur’ânî Refe-ransları, ZBEÜ İlahiyat Fakültesi Dergisi, Aralık, 7 (2). Soylu, A. (2021) “Kur’an’da Rol Model Olarak Anlatılan Bir Grup Genç: Ashâb-ı Kehf,” İslam Modernite ve Gençlik, ed. Seyfullah Kara, Sa-lih Aybey, Tahir Aşirov. 139-154. Ankara: İlahiyat. Tirmizî, Muhammed b. İsa. (1975). Sünenü’t-Tirmizî, (Tah. ve Ta’lik: A. Muhammed Şakir ve Ark.), Şeriketü Mektebeti ve Matbaati Musta-fa el-Nânî el-Halebî, Mısır. Yavuz, Y. Ş. (2000). İ’câzü’l-Kur’ân Maddesi, TDVİA., İstanbul. Yazır, M. H. (1992). Hak Dini Kur’an Dili, Azim Yayınları, İstanbul.