On the teaching of -mIş to foreign learners of Turkish
Bu çalışmada Türkçe öğrenen ve anadili Yunanca olan öğrencilerin mIş tanıtsallık belirticisini kendi aradillerinde en iyi şekilde içselleştirmelerinin ve kullanmalarının yolları araştırılmaktadır. Türkçede tanıtsallık, anlamsal olarak oldukça kapsamlı ve bugüne kadar çok tartışılan bir olgu olan mIş eki (Slobin ve Aksu, 1982; Johanson, 2003; Uzun, 2004; Gül, 2009; ve diğerleri) ile kodlanırken, Yunancada tanıtsallık dilbilgisel ulamıbulunmamaktadır. Gerektiğinde, tanıtsallık όpos akústike/maθèftike/ lèγete (duyulduğuna / öğrenildiğine / söylendiğine göre) gibi sözlüksel ifadelerle (Ifantidou, 2001), arkasından istek kipinde çekimli bir yantümce gelen kişisiz eylem πρέπει (zorunda olmak) ile (Holton et al., 2012), ya da konuşmacının bilgiye karşı tutumunu, şüphesini ya da kaçınmasını ifade eden ve iddia edildiğine göre, söylendiğine göre (Friedman, 2003), anlamlarını içeren bir parçacık olan λέει (diyor) ile ifade edilir. On yıllık öğretim deneyimine dayanarak, Yunancada tanıtsallık dilbilgisel ulamının bulunmamasının, -mIş ekinin geniş kapsamı ile birlikte Türkçe öğrenen ve anadili Yunanca olan öğrenciler için büyük bir zorluk kaynağı olduğu belirlenmiştir. Buna dayanarak, çalışma üç eksen etrafında yürütülmüştür. Öncelikle, -mIş ile ilgili tartışmalara değinilmiş ve Türkçe yabancı dil olarak öğretilirken öğreniminde ve öğretiminde mIş tanımının neleri içermesi gerektiği üzerinde durulmuştur. Daha sonra, Akdeniz İncelemeleri Bölümündeki Türkçe öğrencilerine uygulanan bir test sonucu, anadili Yunanca olan öğrencilerin -mIş hakkındaki (yanlış) kanıları saptanmıştır. Son olarak, çalışmada Türkçenin yabancı dil olarak öğretiminde mIş hakkında materyal hazırlarken göz önünde bulundurulması gereken noktalara dikkat çekilmiştir.
The present study explores the ways in which the Greekspeaking learners of Turkish can best internalize and consequently use the evidential marker mIş in their interlanguage. Turkish encodes evidentiality by the verbal suffi x mIş, which is a semantically broad and highly debated phenomenon (Slobin and Aksu, 1982; Johanson, 2003; Uzun, 2004; Gül, 2009; among many others). Greek lacks the grammatical category of evidentiality; when necessary, it makes use of lexical expressions such as όpos akústike/maθèftike/ lèγete etc. (it has been heard/known/said) (Ifantidou, 2001), the impersonal modal verb prèpei (must) followed by a complement clause in the subjunctive (Holton et al., 2012) or the particle lèi (one says) meaning reportedly, allegedly (Friedman, 2003), expressing the speakers hedging, doubt, and attitude to information. On the basis of a ten-year teaching experience, we identifi ed that the lack of the grammatical category of evidentiality in Greek, along with the broad scope of mIş itself, is the source of major diffi culty for the Greek-speaking learners of Turkish. The study revolves about three axes. Firstly, it presents the relevant discussion on mIş and determines what should be included in its description in terms of learning and teaching Turkish as a foreign language. It then continues with the presentation and analysis of the (false) conclusions about mIş reached by the Greek-speaking learners of Turkish, obtained through a test applied to learners of Turkish in the Department of Mediterranean Studies. Finally, the study suggests some directions for continuing the inquiry in designing materials in the teaching of mIş to foreign learners of Turkish.
___
Aikhenvald, Alexandra. (2004). Evidentiality. Oxford: OUP.Boas, Franz. (1938). Language. Franz Boas (Ed.), General Anthropology (12445). Boston, New York: D. C. Heath and Company.
Chafe, Wallace L. and Nichols, Johanna. (Eds.). (1986). Evidentiality: The Linguistic Coding of Epistemology. Norwood, NJ: Ablex.
De Haan, Ferdinand. (2005). Encoding speaker perspective: Evidentials. Zygmunt Frajzyngier,
Adam Hodges and David S. Rood (Eds.), Linguistic diversity and language theories (379-397). Amsterdam: Benjamins.
DeLancey, Scott. (2001). The mirative and evidentiality. Journal of Pragmatics, 33(3), 369 382.
Friedman, Victor A. (2003). Evidentiality in the Balkans with special attention to Macedonian and Albanian. Alexandra Aikhenvald and Robert M. W. Dixon (Eds.), Studies in Evidentiality (189218). Amsterdam: John Benjamins Publishing Company.
Göksel, Aslı and Kerslake, Celia. (2005). Turkish: A comprehensive grammar. London: Routledge.
Gül, Demet. (2009). Semantics of Turkish Evidential (I)mIş. Sıla Ay, Özgür Aydın, İclal Ergenç,
Seda Gökmen, Selçuk İşsever and Dilek Peçenek (Eds.), Essays on Turkish Linguistics: Proceedings of the 14th International Conference on Turkish Linguistics (177-186).
Wiesbaden: Harrasowitz-Verlag.
Holton, David, Mackridge, Peter, Philippaki-Warburton, Irene and Spyropoulos, Vasilios. (2012).
Greek: A comprehensive grammar of the modern language. London: Routledge.
Ifantidou, Elly. (2001). Evidentials and Relevance. Amsterdam: John Benjamins Publishing Company.
Ishida, K. (2006). How can you be so certain? The use of hearsay evidentials by English-speaking learners of Japanese. Journal of Pragmatics, 38(8), 1281-1304.
Johanson, Lars. (2003). Evidentiality in Turkic. Alexandra Aikhenvald and Robert M. W. Dixon (Eds.), Studies in Evidentiality (273290). Amsterdam: John Benjamins Publishing Company.
Johanson, Lars. (2006). Indirective sentence types. Turkic Languages, 10, 73-89.
Kamada, Osamu. (1990). Reporting messages in Japanese as a second language. Osamu Kamada and Wesley M. Jacobsen (Eds.), On Japanese and How to Teach It (224245). Tokyo: The Japan Times.
Kornfi lt, Jaklin. (1997). Turkish. New York: Routledge Lewis, Geoffrey L. (1967). Turkish Grammar. Oxford: Oxford University Press.
Narita, Ritsuko. (2012). The effects of pragmatic consciousness-raising activity on the development of pragmatic awareness and use of hearsay evidential markers for learners of Japanese as a foreign language. Journal of Pragmatics, 44 (1), 129.
Plungian, Vladimir A. (2001). The Place of Evidentiality within the Universal Grammatical Space. Journal of Pragmatics, 33(3), 349357.
Portner, Paul. (2009). Modality. New York: Oxford University Press.
Slobin, Dan I. and Aksu, Ayhan A. (1982). Tense, Aspect, and Modality in the use of the Turkish Evidential. Paul J. Hopper (Ed.), Tense-Aspect: Between Semantics and Pragmatics (185-200). Amsterdam: John Benjamins Publishing Company.
Spada, N., Barkaoui, Khaled, Peters, Colette, So, Margaret and Valeo, Antonella. (2009).
Developing a questionnaire to investigate second language learners preferences for two types of form-focused instruction. System 37, 7081
Spada, Nina, Lightbown, Patsy M. and White, Joanna L. (2005). The importance of form/ meaning mappings in explicit form-focused instruction. Alex Housen and Michelle Pierrard (Eds.), Investigations in Instructed Second Language Acquisition (199-234). Berlin: Mouton de Gruyter.
Stathi, Katerina. (2008). The rise of evidential markers in Modern Greek. Paper presented at the 30th Annual Convention of the German Society of Linguistics (DGfS), 27-29 February 2008. Universität Bamberg, Germany.
Underhill, Robert. (1976). Turkish Grammar. Cambridge: The MIT Press.
Uzun, Nadir Engin. (2004). Dilbilgisinin Temel Kavramları. İstanbul: Mehmet Ölmez Yayınları.
Willet, Thomas. (1988). A Cross-Linguistic Survey of the Grammaticalization of Evidentiality. Studies in Language, 12(1), 5791.
- ISSN: 1300-8552
- Yayın Aralığı: Yılda 2 Sayı
- Başlangıç: 1990
- Yayıncı: Dilbilim Derneği