İspanyol yazar Javier Marías'ın romanlarının çoğu dilimize çevrilmiş olmasına karşın ulusal literatürde yazarın eserleri üzerine yapılan çalışmalar yok denecek kadar azdır. Bu çalışma, J. Marías'ın Tüm Ruhlar (Todas las almas) (1989) ve Zamanın Karanlık Yüzü (Negra espalda del tiempo) (1998) romanlarında postmodern yazının ana kurgu ögelerinden biri olan üstkurgusal yapıyı çeşitli boyutlarıyla analiz edilerek literatüre katkıda bulunmayı amaçlamaktadır. Üzerinde henüz bir görüş birliği sağlanamasa da üstkurgunun genel olarak kendi kurgusallığını kurgu içinde yansıtan kurgu olarak tanımlandığı görülmektedir. Üstkurgunun ilk somut örneği ise XVII. yüzyılda Cervantes'in kaleme aldığı Don Quijote (1605) adlı eseri gösterilmektedir. Üstkurgu yazarları olay örgüsü, zaman-mekân gibi geleneksel romana özgü ögeleri reddederek oluşturduğu kurgusal evrenle ilgili yorumlar yaparak müdahalelerde bulunurlar. Bununla birlikte, anlatı metnindeki kurgu ile gerçekliğin arasındaki ayrımı bulanıklaştırarak çok katmanlı kurgusal bir dünya oluşturma çabasındadırlar. Bu bağlamda, J. Marías'ın yukarıda adı geçen romanlarının en önemli özelliği kurgu içinde kurgusal dünyayla ilgili yazarın okuru yönlendirmeye yönelik yorumlarda bulunmasıdır. Somut yaşamla kurgusal dünyanın arasındaki sınırları bilinçli olarak bulanıklaştıran J. Marías'ın yazar olarak kendini kurgusal bir karaktere dönüştürdüğü görülür. Bu çalışmayla J. Marías'ın iki romanında üstkurgusal unsurların ortaya çıkarılması hedeenmektedir.

Although most of the novels of the Spanish writer Javier Marías have been translated into our language, there are very limited studies on the author's works in the national literature This study aims to contribute to the literature by analyzing the metactional structure, which is one of the main ction elements of postmodern writing in J. Marías' All Souls (Todas Almas) (1989) and The Dark Side of Time (Negra Espalda del Tiempo) (1998). Although there is no consensus yet, it is seen that the metaction is generally dened as a ction that reects its ctionalism in ction. It is believed that the rst concrete example of the metaction dates back to the writer M. De Cervantes' seventeenth century novel Don Quijote (1605). The metaction writers intervene to comment on the ctional universe of writing, being created by rejecting the main elements of traditional novel such as plot and time-space. Furthermore, they try to build a multi-layered ctional world by blurring the distinction between ction and reality in the narrative text. In this context, the most important feature of J. Marías' novels mentioned above is the author's comments about the ctional world for the purpose of guiding the reader about the ctional writing. J. Marías, who deliberately blurs the boundaries between the concrete life and the ctional world, appears to turn himself into a ctional character as a writer within the ctional narrative. It is aimed with this study to reveal metactional aspects in two novels above mentioned of J. Marías.