Türkçe’deki ilgi tümcecikleri yapıları ve bu yapıların anadil olarak Türkçe edinen çocuklar tarafından edinimleri birçok çalışmanın konusu olmuştur. Bu çalışmanın amacı ilgi tümceciği yapılarının Türkçe’yi ileri düzeyde yabancı dil olarak konuşan katılımcılar tarafından kullanımlarını araştırmaktır. Çalışmanın bulguları yabancı dil konuşucularının anadil olarak Türkçe konuşan yetişkinlere göre daha az sayıda ilgi tümcecikleri kullandığı doğrultusundadır. Yabancı dil olarak Türkçe konuşan katılımcılardan toplanmış olan sözlü ve yazılı veriler, katılımcıların özne ilgi tümceciklerini daha sık kullandıklarını destekler niteliktedir. Buna karşılık, Türkçeyi anadil olarak konuşan katılımcıların nesne ilgi tümceciklerini daha sık kullandıkları ortaya çıkmıştır. Bu bulgular özne ilgi tümcecikleri yapılarında boşluk ve baş sözcük arasında daha az sayıda sınırlama budağı olduğundan bilişsel olarak daha kolay olduğunu öne süren Yapısal Uzaklık Kuramı’nı destekler niteliktedir. 

Relative clauses in Turkish (Haig, 1997; Hankamer & Knect, 1976) and their acquisition in first language (L1) Turkish (Slobin, 1986; Ekmekçi, 1990; Özcan, 1997; Özge et al, 2010) has been the topic of many studies. The aim of this study is to analyze the relative clause (RC) constructions used by participants who speak Turkish as a foreign language. The results of this study reveal that L2 Turkish speakers use fewer RC structures compared to L1 speakers. An analysis of written and oral data collected from L2 speakers show that they used more subject RCs, whereas native speakers use more object RCs. These findings support the Structural Distance Hypothesis, which predicts that subject RCs are easier to process than object RCs since fewer boundaries intervene between the gap and the head.