Gürcü edebiyat tarihçilerinden bazıları 11.-12. yüzyılları Gürcü edebiyatının klasik dönemi olarak tanımlarken; bazıları da 12.-13. yüzyılları Orta Çağ Gürcü edebiyatının altın çağı olarak adlandırmaktadırlar. İkincilere göre 12.-13. yüzyıllar aynı zamanda Gürcü edebiyatının Rönesans’ıdır. Bu dönemde Gürcü edebiyatında yeni konu, üslup ve yaklaşımlar denenmiştir. Gürcü edebiyatı yine bu dönemde başta İran edebiyatı olmak üzere Gürcistan’ı çevreleyen ülkelerin edebiyatları ile edebî etkileşime girmiştir. Takip eden devirlerde Arap, Bizans ve Türk edebiyatı eserlerinden ve bu dillerden bazı unsurlar Gürcü edebiyatına ve diline girmiştir. Gürcü dilbilimciler Gürcücenin diğer dillerden kelime, deyiş ve söz kalıplarını almasını Gürcücenin sağlam dilbilimsel yapısıyla açıklamışlardır. Bu çalışmada klasik dönem Gürcüce edebiyat metinlerinden Şota Rustaveli’nin Kaplan Postlu adlı manzumesinde, Vîs ü Râmin’in Gürcüce adaptasyonu ve versiyonlarında, Mose Khoneli’ye atfedilen Amirandarejaniani adlı eserde “biçoba”, “sibiçe”, “kolbi”, “bağa”, “sialpe”, “çamça” gibi Türkçe’den Gürcüce’ye geçtiğine inanılan kelimeler semantik, fonetik ve yapısal açıdan incelenmiştir. Bu kelimeler hem edebî hem de konuşma Gürcüce konuşma dilinde bugün de kullanılmaktadır. Bu kelimelerin Gürcüceye girdikten sonra yapısal, fonetik ve anlamsal değişikliğe uğradıkları tespit edilmiştir. Bu değişimlerin tespiti söz konusu kelimelerin Gürcüce’de oluşturdukları semantik evrenlerin saptanmasını kolaylaştıracaktır.