Pragmatik Hümanizmin mutlakçı yapılara karşı olma hususunda Hume’cu düşünce ile yakın ilişki içerisinde olduğu iddia edilebilir. Pragmatizmin empirist bir yapıya sahip olması bu ilişkinin sağlamlığını tesis etmek açısından önemlidir. Ancak Hume’cu düşüncenin septik ve entelektüalist eğilimlerinden dolayı pragmatik hümanizmden esaslı bir şekilde ayrıldığı da unutulmamalıdır. Buna ilaveten pragmatik hümanizmin Hume’un nedensellik ve hareket hakkındaki eleştirilerinden kurtulma çabası içerisinde olduğu da görülmektedir. Zira pragmatik hümanizmin savunucularından F.C.S. Schiller’in söz konusu düşünceyi yetersizlik ve tutarsızlık açısından eleştiriye tabi tuttuğu, Hume’cu felsefeyi olumsuzlayan rasyonalizmin çıkmazlarının farkına vararak iradenin merkeze alındığı bir yöntemi hâkim kılmaya çalıştığı ifade edilebilir. Pragmatik hümanizm, rasyonalizmin tutarsızlığını ileri sürerek kendi psikolojisini ortaya koyan Hume’un da gerçekliğe dair iddialarında pek çok dikotomiye sahip olduğunu iddia eder. Eğer test edilebilir, değişebilir ve rölatif bir gerçekliğe ulaşmak nihai amaç olursa, iradeci bir yapının benimsenmesi kaçınılmaz gözükür. Böyle bir yapının oluşması için de insanın merkezde olduğu bir yöntemin inşa edilmesi gerekir.

It can be claimed that humanism is in close relation with the philosophy of Hume to oppose absolutist structures. The fact that pragmatism has an empiric structure is important in order to establish the soundness of this relationship. However, it should be kept in mind that the philosophy of Hume is fundamentally separated from humanism because of it's septic and intellectualist tendencies. In addition, it is seen that humanism is trying to get rid of Hume's criticism of causality and activity. Because F.C.S. Schiller, one of the proponents of pragmatic humanism, can be said to criticize the philosophy of Hume in terms of inadequacy and inconsistency. It can be stated that he tried to dominate a method where the will is taken from the center. Pragmatic humanism claims that Hume, who put forward his own psychology by asserting the inconsistency of rationalism has many dichotomies in his claims about reality. If it is the ultimate goal to reach a testable, changeable, relative reality, the adoption of a voluntary structure seems inevitable. In order for such a structure to occur, a method where the human being is in the center should be built.