Amaç: Çalışmanın amacı toraks travmasına uğramış hastalardan edindiğimiz deneyimin paylaşılması ve elde ettiğimiz verilerin literatür ile karşılaştırılmasıdır. Gereç ve Yöntem: Ocak 2010 ve Ağustos 2012 tarihleri arasında toraks travması sonrası acil servise başvuran 195 hasta yaş, cinsiyet, travma şekli, yapılan tedavi biçimi ve hasta­nede kalış süreleri açısından retrospektif olarak incelendi. Bulgular: İncelenen olguların 39’u (%20) kadın, 156’sı (%80) erkekti. Yaş ortalaması 40,2 yaş (3-93 yaş) olarak saptandı. Künt göğüs travması sonrası başvuran hastaların sayısı 139 (%71,2) iken hastaların 56’sında (%29,8) etken penetran yaralanma idi. En sık sap­tanan toraks yaralanması kot fraktürü (%47,1) olarak belirlendi. 41 hastada (%21) eşlik eden yaralanma saptandı ve bunların 23’ü ekstremite (%56), 16’sı kafa (%39) ve 2’si kar­diak (%5) yaralanma olarak hesaplandı. Yaralanma biçimine bağlı olarak 89 hasta (%45,6) konservatif tedavi ile takip edilirken 80 hastaya (%41) tüp torakostomi, 7 hastaya(%3,6) torakoskopi ve 19 hastaya (%9,8) torakotomi ameliyatları uygulandı. Mortalite oranı %2 (n=4) olarak hesaplandı. Sonuç: Toraks travmalarında saptanan yüksek mortalite oranı ancak doğru ve hızlı biçim­de yapılan tanı ve tedavi ile azaltılabilir.

Background: The aim of this study is to share the experience we gained in the patients with thoracic trauma and to compare our data with the literature. Material And Method: One hundred and ninety-five patients who were presented to emergency unit with chest trauma between January 2010 and August 2012 were analy­sed retrospectively by age, gender, type of trauma, method of treatment and time of hospital stay. Results: Thirty-nine (20%) patients were female an one hundred and fifty-five (80%) patients were male. The mean of the patients’ ages was 40,2 (3-93 years). 139 (71,2%) patients had blunt and 56 (29,8%) patients had penetrating chest trauma. The most seen thoracic injury was rib fracture (47,1%). Accompanying traumas were observed in 41 (21%) patients and they were in extremity in 23 (56%), head in 16 (39%) and heart in 2 (5%) cases. In relation with the type of injury, 89 (45,6%) patients were conservatively treated while 80 (41%) patients were treated with tube thoracostomy while thoracoscopy was performed on 7 (%3,6) and thoracotomy on 19 (9,8%) patients. The mortality rate was calculated as 2% (n=4). Conclusion: The high rate of mortality recognised in thoracic trauma can be reduced by true and fast decisions in diagnosis and treatment of the patients.