Ankara Koşullarında Farklı Dozlarda Borlu Gübrelemenin İskenderiye Üçgülü (Trifolium alexandrinum L.)’nde Bitki Boyu ile Ot ve Protein Verimine Etkisi
Hayvancılığımızın en büyük sorunlarından biri her geçen yıl artan kaba yem açığı olarak görülmektedir. Hayvancılığı gelişmiş ülkelerde kaba yem üretimi farklı yem kaynakları ile çeşitlendirilirken, üretimin her dönemi için alternatif türler tarım sistemlerine dâhil edilmektedir. Ağırlığını birkaç bitki türünün (yonca, korunga, fiğ, silajlık mısır) oluşturduğu yem bitkileri tarımımıza, bölgelerin ekolojik koşulları gözetilerek alternatif olabilecek yeni yem bitkisi türlerinin dâhil edilmesi gerekmektedir. Vejetasyon dönemi kısa, ara veya ikinci ürün olarak da yetiştirilebilen tek yıllık yem bitkilerinin üretime dâhil edilmesi kaba yem açığının azaltılmasına katkı sağlayacaktır. Akdeniz bölgesinin kısa gün bitkisi olan İskenderiye üçgülü (Trifolium alexandrinum L.) yem bitkileri üretiminde farklı bölgelere uyum sağlayabilen alternatif türlerden birisidir. Orta Anadolu koşullarında yapılan pek çok araştırmada İskenderiye üçgülü tarımının yapılabilirliği gözlenmiştir. Ankara yöresi için teşvik kapsamına alınan bu tek yıllık baklagil yem bitkisinin bölgenin ekolojik koşullarında verim gücünü ve kalitesini etkileyen unsurların ortaya çıkarılması sürdürülebilir bir üretim açısından son derece önemlidir. Bu araştırma doktora tez çalışmasının bir bölümünden oluşmaktadır. 2017 - 2018 yıllarında Ankara Üniversitesi, Ziraat Fakültesi, Tarla Bitkileri Bölümü deneme tarlalarında, farklı dozlarda verilen borlu gübrenin İskenderiye üçgülünün ot veriminde ve kalitesinde meydana getirdiği etkiyi incelemek amacıyla yürütülmüştür. Tarla denemesi olarak yürütülen araştırma, 3 tekerrürlü olarak tesadüf bloklarında bölünmüş parseller deneme desenine göre kurulmuştur. Ana parsellere 3 İskenderiye üçgülü çeşidi (Derya, Erix, Mario), alt parsellere 5 farklı bor dozu (0, 100, 200, 400, 800 g/da) olacak şekilde uygulamalar yapılmıştır. Araştırmada incelenen parametreler; bitki boyu, yeşil ot verimi, kuru ot verimi ve ham protein verimidir. Alınan sonuçlara göre; 2017 - 2018 yıllarında Mario çeşidinin bitki boyu (91.89 - 92.99 cm), yeşil ot verimi (1804.33 - 1832.27 kg/da), kuru ot verimi (593.20 - 300.47 kg/da) ve ham protein verimi (22.73 - 10.43 kg/da) bakımından diğer çeşitlere göre daha üstün olduğu tespit edilmiştir. Yüksek verimli ve kaliteli üretim için gereken bor dozunun ise 100 g/da olduğu belirlenmiştir.
Anahtar Kelimeler:
İskenderiye üçgülü, borlu gübreleme, verim
___
- Açıkgöz, E. (2001). Yem Bitkileri. İçinde: İskenderiye Üçgülü (sayfa 584). Uludağ Üniversitesi Güçlendirme Vakfı Yayınları, Yayın No: 182, Bursa.
- Akyıldız, A.R. (1968). Yemler Bilgisi Laboratuvar Kılavuzu. İçinde: Kuru Ot Verimi (sayfa 122) Ankara Üniversitesi Ziraat Fakültesi Yayınları, Yayın No: 358, Ankara.
- Adriano, D.C. (1986). Trace Elements in the Terresterial Environment. In: Boron in Soils (pages 74-79). Springer Verlag Berlin Heidelberg GmbH, New York.
- Arcak, Ç. (2010). Türkiye Topraklarının Bor Statüsünün Belirlenmesi ve Haritalanması Sonuç Raporu. Boren Derleme Arşivi, Yayın No: 71, Ankara.
- BOREN. (2018). Bor Bitkiler İçin Neden Çok Önemli. Ulusal Bor Araştırma Enstitüsü. http://www.boren.gov.tr/content/docs/boren-bitkiler.
- Eraç, A. (1982). Bazı Önemli Tek Yıllık Yonca Tür ve Varyetelerinde Tohum ve Ot Verimi ve Verime Etkili Başlıca Karakterler Üzerinde Araştırmalar. İçinde: Ham Protein Verimi (sayfa 94) Ankara Üniversitesi Ziraat Fakültesi Yayınları, Yayın No:509, Ankara.
- ETİMADEN. (2018). Bitkiler İçin Bor Mucizesi, Etidot-67. Eti Maden İşletmeleri Genel Müdürlüğü. http://www.etimaden.gov.tr/etidot-67
- Gençkan, M.S. (1983). Yem Bitkileri Tarımı. İçinde: Baklagil Yem Bitkileri (sayfa 519). Ege Üniversitesi, Ziraat Fakültesi Yayınları, İzmir.
- Gezgin, S. & Hamurcu, M. (2006). Bitki Beslemede Besin Elementleri Arasındaki Etkileşimin Önemi ve Bor İle Diğer Besin Elementleri Arasındaki Etkileşimler. Selçuk Üniversitesi, Ziraat Fakültesi Dergisi Yayın No:20 (41), 24-31.
- Gupta, U.C. (2007). Handbook of Plant Nutrition. In: Boron (pages 241-277). Agriculture and Agri-Food, Canada.
- Hakyemez, B.H. (1994). Hayvancılığımızın Büyük Çıkmazı: Kaba Yem. Ziraat Mühendisliği Dergisi 278, 5-9.
- Hakyemez, B.H., Sancak, C. (2005). Bazı İskenderiye Üçgülü (Trifolium alexandrinum L.) Çeşitlerinin Ankara Sulu Koşullarına Uyumu ve Verimin Biçim Sırasına Göre Değişimi. Tarım Bilimleri Dergisi 11 (4), 406-410.
- Karakurt, E. (1999). Orta Anadolu Şartlarında İskenderiye Üçgülünde (Trifolium alexandrinum L.) Yapılmış Araştırmalar. Ziraat Mühendisliği Dergisi 341, 34-37.
- MGM. (2018). Meteorolojik Veriler. Meteoroloji Genel Müdürlüğü. https://mevbis.mgm.gov.tr/
- Pekşen, E. (1995). Samsun Koşullarında Bazı İskenderiye Üçgülü (Trifolium alexandrinum L.) Çeşitlerinin Ot Verimleri (Yüksek Lisans Tezi). Ankara Üniversitesi.
- Putievsky, E., & Katznelson, J. (1970). Chromosome Number and Genetic System in Several Trifolium Species. In: Trifolium alexandrinum L. Chromosoma (pages 476-482). Volcani Institute of Agricultural Research, Israel.
- Soya, H. (1979). İskenderiye Üçgülü (Trifolium alexandrinum L.)’nde Değişik Ekim Zamanı ve Biçim Uygulamalarının Verim ve Diğer Bazı Karakterlere Etkileri Üzerine Araştırmalar (Doktora Tezi). Ege Üniversitesi, İzmir.
- Soya, H. (2009). Yem Bitkileri. İçinde: İskenderiye Üçgülü (sayfa 363-369). Tarım ve Köy İşleri Bakanlığı Yayınları, Cilt No:2, İzmir.
- Wolf, B. (1971). The Determination of Boron in Soil Extracts, Plant Materials, Composts, Manures, Water and Nutrient Solutions. Soil Science and Plant Analysis 2 (5), 363-374.
- Yücel, C., Avcı, M., İnal, İ. & Akkaya, M. R., (2017). İskenderiye Üçgülü (Trifolium alexandrinum L.) Islah Çalışmaları. K.S.Ü. Doğa Bilimleri Dergisi 20 (Özel Sayı), 17-21.
- ISSN: 2687-3761
- Yayın Aralığı: Yılda 2 Sayı
- Başlangıç: 1992
- Yayıncı: TAGEM Journals