İbadet ve namaz, Asr-ı Saadetten itibaren Müslümanların hayatlarında önemlibir konuma haiz olmuştur. Belki de ibadet denince akla ilk namaz gelmiş, bu ibadetin terkiyle kişinin dinden çıkıp çıkmayacağı ulema arasında münakaşa mevzuu olmuştur. İslam’ın kalbî/bâtıni yönünü ikame etmeye çalışan sûfîler nezdinde de namaz bu konumunu kaybetmemiştir. Gerek zühd ve tasavvuf dönemlerinde, gerekse tarîkatlar döneminde namaz daima Cenâb-ı Hakk’a vuslat vesilesi olarak kabul edilmiştir. Bu makalede önde gelen sûfîlerin namazla alakalı görüşlerini aktardıktan sonra biraz özele inip iki örnek üzerinde duracağız: Mevlânâ ve oğlu Sultan Veled. Her iki şahsiyet de seleflerinin namaza verdikleri önemi ve manayı benimsemiş; namazı dinin gıdası, manevi hastalıkların ilacı ve insanı melekleştirip ölüm meleğiyle dost haline getirecek bir araç olarak kabul etmiştir.Since the Century of the Prophet (p.b.u.h), worship and prayer have had a veryimportant position in the lives of Muslims. Probably, prayer has come to mindfirst when worship is mentioned and scholars have discussed whether a personbecomes infidel when he/she gives up prayer. Among sufis who try to build thespiritual dimension of Islam, prayer has never lost this outstanding position. Notonly during the periods of Renunciation and Sufism, but also during the periodof the Sufi Sects has prayer always been a means of convergence with Allah. Inthis article, having recited the prominent Sufis’ views of prayer, we will focus ontwo specific samples: Mawlana and Sultan Walad. Both of them acknowledgedthe importance and meaning given to prayer by their predecessors, and accepted prayer as the nutrient of the religion, medicine of spiritual disorders, and a means of angelizing humans so as to be friends to the angel of death.