Eski Anadolu Türkçesi döneminde yazılmış eserlerin önemli bir kısmını manzum eserler oluşturmaktadır. Bu dönemde yazılmış manzum eserlerde uyak ve vezne çok önem verilmiştir. Bu unsurlar, şairler için şiirlerde âdeta mükemmelliğin sembolü olmuştur. Şiirlerde dizeleri vezne uydurma ve uyak oluşturma çabası, Türkçeyi çeşitli yönlerden etkilemiştir. Türkçenin etkilendiği yönlerden biri ek kullanımıdır. Başta çekim eklerinde olmak üzere pek çok ekte farklı kullanımlar ortaya çıkmıştır. Bu çalışmada, uyak ve vezinden dolayı ortaya çıkan farklı ek kullanımları dönem eserlerinden alınan örneklerle incelenmiş ve bu ek kullanımlarının şairlere özgü olduğu ortaya konmuştur.

Most of the literary works in Old Anatolian Turkish are poetry. Rhyme and aruz prosody were considered to be very significant in the works of the era. Indeed, these were a symbol of perfection for the poets of the time. The struggle to observe rhyme and aruz prosody affected Turkish language in various ways. One of the significant effects is observed in the use of suffixes, inflectional suffixes in particular; in many suffixes different usages emerged. In this study, such cases of unusual suffix use resulting from the compulsion of observing rhyme and aruz prosody were analysed through samples of works from the era and were found to be peculiar to poets of the era.