2018 Genel Seçimlerinde Siyasi Partilerin Ormancılığa Yaklaşımları Üzerine Analizler

Siyasi partilerin ormancılığın da içinde olduğu birçok konudaki görüşlerini, özellikle genel seçimler öncesinde hazırlanan bildirgelerde görmek mümkündür. Bu çalışmanın amacı; 24 Haziran 2018 Genel Seçimine katılan siyasi partilerin seçim bildirgelerindeki çevre, ormancılık ve doğa koruma politikalarını ortak bir zeminde analiz etmektir. Seçime katılan partilerin araştırma konusuyla ilgili derine inmeyen politika beyanlarında bulundukları görülmektedir. Vaatleri çoğunlukla slogan düzeyinde kalmakta ve onları gerçekleştirmek için gerçekçi yaklaşımlarda bulunmamaktadırlar. Diğer taraftan siyasi partiler ormanları halen sadece kırsal kesimle ilgili bir varlık olarak görmekte, ormanların uluslararası önemini ve özellikle kentlerde yaşayanlar için değerini kavrayamamaktadır. Ormanların küresel ölçekte değişen rolü ile kentlilere sunduğu hizmetlerin de siyasi partiler tarafından politika oluşturmada dikkate alınması gerekmektedir.

Analysis of Political Parties’ Approach to Forestry in 2018 General Elections

It is possible to see the opinions of political parties on many issues, including forestry, especially in the manifestos prepared before the general elections. The aim of this study is to analyse the environmental, forestry and nature conservation policies in manifestos of the political parties participating in the general elections of June 24, 2018. It is seen that the political parties that participated in the general elections have made inadequate policy statements on the subject of this study. Their promises mostly remain at the slogan level and do not make realistic approaches to accomplish them. On the other hand, political parties still regard forests as a rural asset, and they cannot comprehend the international importance and value for the urban residents. The changing role of forests on the global scale and the services provided to the urban residents should be taken into consideration in policy making by the political parties.

Keywords:

Environment, forest, policy protected area, administration,

PDF

___

1. Akay, A., Akgün, F. K. (2014). Türkiye’de planlamada dönüşüm süreci: Çevre ve Koruma mı? Kentleşme ve Yapılaşma mı? Amme İdaresi Dergisi, 47(4): 93-115.
2. Akçay, E. Y. (2018). 24 Haziran seçimleri sürecince siyasi partilerin seçim beyannamelerinde Avrupa birliği ile ilişkiler. Uluslararası Toplum Araştırmaları Dergisi, 8(15): 2175-2192.
3. AK Parti (2018). Adalet ve Kalkınma Partisi Cumhurbaşkanlığı Seçimleri ve Genel Seçimler Seçim Beyannamesi. 360s. http://www.akparti.org.tr/site/dosya/59647
4. Atmiş, E. (2003). Ormanlarımız ve siyasal partiler. Cumhuriyetimizin 80. Yılında Bitkisel Üretim Hayvancılık ve Ormancılığımız Kongresi (3 Kasım 2003) Bildiriler Kitabı. Tarım Orkam-Sen Yayını, Ankara, s:189-209.
5. Atmiş, E. (2008). 2007 Genel seçim bildirgeleri çerçevesinde siyasi partiler ve ormancılık ilişkileri. Bartın Orman Fakültesi Dergisi 10(14): 33-42.
6. Atmiş, E. (2016). Development of urban forest governance in Turkey. Urban Forestry & Urban Greening, 19: 158-166.
7. Atmiş, E. (2018). A critical review of the (potentially) negative impacts of current protected area policies on the natüre conservation of forest in Turkey. Land Use Policy, 70: 675-684.
8. Atmiş, E., Günşen, H. B., Özden, S. (2009). How can Turkey’s forest cooperatives contribute to reducing rural development? Unasylva, 234-235(61): 51-53.
9. Atmiş, E., Günşen, H. B. (2011). 2011 Genel seçimlerinde siyasi partiler ve ormancılık ilişkileri. Kastamonu Üniversitesi Orman Fakültesi Dergisi 11(2):191-204.
10. Atmiş, E., Günşen, H. B. (2013). AK parti hükümetlerinin ormancılık politika ve uygulamalarının sürdürülebilir orman yönetimi kapsamında analizi. Orman Mühendisliği, 50(10-11-12): 8-23.
11. Atmiş, E., Günşen H. B. (2016). Türkiye’de 2015 yılı genel seçimlerinde siyasal partiler ve ormancılık ilişkileri. İstanbul Üniversitesi Orman Fakültesi Dergisi, 66(2): 587-599.
12. Atmiş, E., Günşen H. B. (2018a). Comparative analysis of forestry policy and implementation of AK Party period in Turkey. International Forestry Review, 20(4): 405-419.
13. Atmiş, E., Günşen H. B. (2018b). Degradation Caused by Run-of-the-River Hydroelectric Power Plants On Forests and Local Communities in Turkey. International Symposium Ecology 2018, June 19-23, 2018. Kastamonu/Turkey. P: 305.
14. Aymankuy, Y., Demirbulut, Ö. G., Aymankuy, Ş. (2016). Türkiye’de siyasi partilerin seçim beyannamelerinde turizmin yeri – haziran 2015 genel seçimleri örneği. Mehmet Akif Ersoy Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 8(16): 292-302.
15. Aytaç, S. E. (2017). Türkiye’de siyasi partilerin seçim beyannamelerindeki politika öncelikleri, 2012-2015. Siyasal: Journal of Political Sciences, 26(2): 7-26.
16. Bowen, G. A. (2009). Document analysis as a qualitative research method. Qualitive Research Journal, 9(2): 27-40.
17. CHP (2018). Cumhuriyet Halk Partisi Seçim Bildirgesi Millet İçin Geliyoruz. 231 s. http://secim2018.chp.org.tr/files/CHP-SecimBildirgesi-2018-icerik.pdf
18. Coşgun, U. (2015). OGM Personel Atamalarının Ormancılık Araştırma Enstitü Müdürlüklerindeki Hukuksal ve Teknik Boyutlarının Değerlendirilmesi. IV. Ormancılıkta Sosyo-Ekonomik Sorunlar Kongresi Bildiriler Kitabı, Trabzon, s:413-424.
19. Coşkun, A. K., Türker, M. F., Öztürk A. (2015). Türkiye’de tek başına iktidar olan partilerin seçim beyannameleri ve hükümet programlarında ormancılık. Artvin Çoruh Üniversitesi Orman Fakültesi Dergisi, 16(1): 72-88.
20. Cubbage, F. W., O'laughlin, J., Bullock, C. S. (1993). Forest resource policy. John Wiley and Sons, Inc..
21. Çağlar, Y. (1979). Türkiye’de Ormancılık Politikası (Dün). Ankara: Çağ Matbaası.
22. Çağlar, Y. (2007). Siyasal Partilerin Ormanlarımıza ve Ormancılığımıza Yaklaşımları. Ormancılığımızın Demokratikleşmesi İçin Birlikte Yürüyüş Serisi. 15 S. Ankara.
23. Çağlar, Y. (2015). Siyasal Partiler Ormancılığımız ile Ormanlarımızda da Havanda Su Dövüyor. Ormanlar ve Ormancılık Üzerine Sessiz Tartışmalar Serisi. Basılmamıştır.
24. Çarkoğlu, A. (1998). The Turkish party system in transition: party performance and agenda change. Political Studies, XLVI: 544-571.
25. Çelik, Ö. (2012). Siyasi partilerin ve adayların seçim harcamalarının sınırlandırılması. Amme İdaresi Dergisi. 45(3): 109-128.
26. Daşdemir, İ. (2011). Dikili ağaç satışlarının uygulanması üzerine değerlendirmeler. Bartın Orman Fakültesi Dergisi, 13(20): 71-79.
27. Erdönmez, C., Atmiş, E., Özden, S. (2010). Türkiye’de Ormancılık Politikası. In: Akesen, A., Ekizoğlu, A. (Eds.) Ormancılık Politikası. Türkiye Ormancılar Derneği Yayını, Ankara, pp: 101-146.
28. Erdönmez, C. (2013). 2B alanlarının satışının Türkiye ulusal ormancılık programı açısından irdelenmesi. Kastamonu Üniversitesi Orman Fakültesi Dergisi, 13(2): 307-324.
29. Eryılmaz, A. Y. (1985). Ormancılık Politikası Ders Notları. KTÜ Orman Fakültesi Yayını, Trabzon.
30. Gümüş, C. (2004). Ormancılık Politikası (Cilt 1). KTÜ Orman Fakültesi Yayını, Trabzon.
31. Gümüş, C. (2014). Osmanlıdan günümüze ormancılık politikalarının ormancılık örgütlenmesi üzerine etkileri ve güncel sorunlar. II. Ulusal Akdeniz Orman ve Çevre Sempozyumu Bildiriler Kitabı. 22-24 Ekim 2014. Isparta. S:447-489.
32. Günay, T. (2003). Ormancılığımızın Tarihçesine Kısa Bir Bakış. Tarım Orkam-Sen Yayınları. Ankara.
33. Günşen, H. B., Atmiş, E. (2017). Doğa turizmi master planlarının doğa turizmini geliştirmesindeki katkı düzeyi. 1. Uluslararası Sürdürülebilir Turizm Kongresi Bildiriler Kitabı. 23-25 Kasım 2017, Kastamonu, s:207-221.
34. Günşen, H. B., Atmiş, E. (2018). Türkiye’de Odun Dışı Orman Ürünleri Üretimi Üzerine Analizler. 4. Uluslararası Odun Dışı Orman Ürünleri Sempozyumu Bildiriler Kitabı, 4-6 Ekim 2018, Bursa, s:191-202.
35. Günşen, H. B., Atmiş, E. (2019). Analysis of change and deforestation in forests in Turkey. International Forestry Review, 21(2): 182-194.
36. HDP (2018). Halkların Demokratik Partisi Seçim Bildirgesi. 92s. https://www.hdp.org.tr/tr/materyaller/secim-arsivi/24-haziran-secimleri/11967
37. İP (2018). İyi Parti Seçim Beyannamesi Milletimizle Sözleşme. 134s. http://iyiparti.org.tr/assets/pdf/secim_beyani.pdf
38. Kapani, M. (2016). Politika Bilimine Giriş. BB101 Yayınları, Ankara.
39. Karpat, K. H. (2013). Türk Demokrasi Tarihi. Timaş Yayınları, İstanbul.
40. Kiriş, H. M., Gül, H. (2008). Türkiye’de siyasal eğilimlerin dönüşümü: yerel seçimler bağlamında bir çözümleme. Amme İdaresi Dergisi. 41(2): 101-129.
41. Krott, M. (2005). Forest Policy Analysis. Springer, The Netherlands.
42. MHP (2018). Milliyetçi Hareket Partisi Seçim Beyannamesi Milli Diriliş Kutlu Yükseliş. 130s. https://www.mhp.org.tr /usr_img/_mhp2007/kitaplar/24haziran2018_secim_beyannamesi_tam_web.pdf
43. Mutlu, A. (2008). Ekolojik sorunlara karşı benimsenen yaklaşımlarda yönetim düşüncesi. Amme İdaresi Dergisi, 41(4): 101-123.
44. Neuendorf, K. A. (2017). The Content Analysis Guidebook. Second Edition. SAGE Publications. USA.
45. OGM (2012). Orman Genel Müdürlüğü 2013-2017 Stratejik Planı. Orman Genel Müdürlüğü, Ankara.
46. OGM (2018). Orman Genel Müdürlüğü Resmi Ormancılık İstatistikleri 2017. https://www.ogm.gov.tr/ekutuphane/Sayfalar/Istatistikler.aspx Erişim: 15.11.2018.
47. Özdönmez, M., İstanbullu, T., Akesen, A., Ekizoğlu, A. (1996). Ormancılık Politikası. İstanbul Üniversitesi Orman Fakültesi Yayını. İstanbul. 417 s.
48. Quinn, T. (2010). Mandates, Manifestos and Coalitions: UK Party Politics after 2010. The Constitution Society, UK.
49. Radkau, J. (2017). Doğa ve İktidar Global Bir Çevre Tarihi. İstanbul: Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları.
50. REGA (1950a). 31 Mart 1950 tarihli ve 7471 sayılı T.C. Resmi Gazetesi.
51. REGA (1950b). 03 Nisan 1950 tarihli ve 7473 sayılı T.C. Resmi Gazetesi.
52. REGA (1987). 28 Mayıs 1987 tarihli ve 19473 sayılı T.C. Resmi Gazetesi.
53. SP (2018). Saadet Partisi Seçim Beyannamesi Türkiye Vizyonu. 199s. https://www.saadet.org.tr/dosyalar/1528900020beianname.pdf
54. Şeşen, E., Ertürk, K. Ö. (2017). Türkiye’de 1990 sonrası çevre politikalarının seçim beyannamelerine yansıması. Selçuk İletişim, 10(1): 188-215.
55. Tiyek, R. (2015). Sosyal politika kapsamında seçim bildirgelerinin değerlendirilmesi. Emek ve Toplum, 4(9): 36-63.
56. Tok, T. N. (2012). Türkiye’deki siyasal partilerin eğitim söylemleri ve siyasaları. Kuram ve Uygulamada Eğitim Yönetimi, 18(2): 273-312.
57. Tokgöz, O. (1994). 1991 genel seçiminde refah partisi: siyasal reklamlarda yer alan imgeler ve söylem üzerinde bir araştırma. Amme İdaresi Dergisi, 27(1): 19-41.
58. Tosun, G., Tosun, T. (1995). Türkiye’de kentleşme-siyasal yapılanma ilişkisi. Amme İdaresi Dergisi, 28(4): 445-63.
59. VP (2018). Vatan Partisi Seçim Bildirgesi. 58s. http://vatanpartisi.org.tr/dosyalar/27/442121.pdf
60. Yargıtay (2018). Türkiye Cumhuriyeti Yargıtay Cumhuriyet Başsavcılığı. Erişim: 16.10.2018. https://www.yargitaycb.gov.tr/sayfa/faaliyette-olan-siyasi-partiler/documents/Spartiler19072018.pdf
61. Yıldırım, H. D., Ayanoğlu, S. (2014). 6292 sayılı yasa hakkında düşünceler. İstanbul Üniversitesi Orman Fakültesi Dergisi, 64(1): 1-11.
62. YSK (2018). Yüksek Seçim Kurulu 24 Haziran 2018 Genel Seçimi Sonuçları. http://www.ysk.gov.tr/tr/24-haziran-2018-secimleri/77536 Erişim tarihi: 30 Temmuz 2018.
63. Yurdakul Erol, S., Yıldırım, H. T. (2017). A qualitative and quantitative analysis of Turkish forest policy documents in the rural development scope. Ciencia Rural, 47(6): 1-9.