Bilindiği üzere söz Arapçada ya haberî ya da inşâi’dir. Haber-i söz, muhatap için bir bildirimde bulunan ve kendisi hakkında doğrudur ya da yanlıştır gibi bir hüküm verebildiğimiz sözdür. İnşâ-i söz ise bir muhataba herhangi bir bildirimde bulunmayan ve kendisi hakkında doğrudur ya da yanlıştır şeklinde bir hüküm veremediğimiz sözdür. Arap dilbilimcilerin çoğu, ifade edilen söz türlerinden ikinci kısmı ‘’inşâ’’ değil de ‘’talep’’ adı altında ele almışlardır. İbn Vehb el-Kâtib de bu isimlerden biridir. Söz edimleri kuramının izleri, İbn Vehb’in kitabında i. dua, ii. soru, iii. talep ve iv. emir şeklinde dört kısma ayırdığı ‘’talep’’ başlığı içerisinde ortaya çıkmaktadır. Bu kısımlar dua, soru, talep ve emirde ifadesini bulan doğrudan söz edimlerinin gerçekleşmesini sağlar. Zikredilen söz edimlerini gerçekleştiren koşullardan birinin ihlal edilmesi durumunda dolaylı söz edimleri meydana gelir. John R. Searle tasnifine göre ise talebî söz edimleri, i. beyanlar, ii. yönelticiler ve iii. sorumluluk yükleyiciler şeklinde isimlendirilerek değerlendirilebilir.